Księżyce Jowisza

Alice Munro została nagrodzona za swoją twórczość nie na darmo. Pokazuje bowiem, jak bardzo można poruszyć za pomocą pięknie utkanych słów z zasłyszanych cudzych historii. Uświadamia, że sami dla siebie stanowimy nieocenionych nauczycieli życia. Bo to przez osobiste doświadczenia, którymi się dzielimy, stajemy się lepsi dla siebie i innych. Autorka w swoich opowiadaniach przekazuje czytelnikom garść porad i norm moralnych lecz nie stara się ich oceniać. Prezentuje jedynie wycinek życia swoich bohaterów, by to odbiorcy mogli wyciągnąć odpowiednie dla siebie wnioski. Opowiadania o kanadyjskim małomiasteczkowym życiu, powolnych przemianach bohaterów, którymi chciałoby się potrząsnąć dla animuszu to proza bardzo romantyczna, gdzie wzruszenie miesza się z wściekłością. Tematem głównym jest tak codzienność, zwyczajność jak i nietypowość każdego wydarzenia. Autorka ukazuje rozmaite relacje międzyludzkie, których przyczyny i skutki są bardzo różne. Mistrzyni szczegółu docenia wartość każdego życia, każdej najmniejszej emocji. Prywatne doświadczenia Autorki jak na przykład śmierć ojca to tylko pretekst do wykreowania czegoś nowego, co ma więcej wspólnego z fikcją niż faktem. Te zdarzenia zacierają granice pomiędzy tym co osobiste a powszechne. I ta wolność interpretacji i wnioskowania jest kwintesencją talentu Alice Munro. Zachęcam, by zapoznać się z tymi niepowtarzalnymi historiami, które dają wiele do myślenia.

W tych przenikliwych, pełnych pasji historiach zetknęłam się ze światem wypełnionym zdradą, miłością, bólem. Spotkałam bohaterów podobnych do mnie. Rozumiałam ich problemy, ponieważ sama takie kiedyś przeżyłam. Byłam świadkiem zmian jakim ulegają i przypominałam sobie, że ja także takich przemian doświadczyłam. Więc zapytacie się dlaczego ten zbiór opowiadań jest tak bliski dla każdego z nas? Odpowiedź jest prosta - to historie o naszym, codziennym życiu. Nie powiem Wam, czego szukać i jak się czuć podczas lektury prozy Alice Munro. Jeśli nigdy wcześniej nie zetknęliście się z twórczością tej autorki to "Księżyce Jowisza" są najlepszym zbiorem, aby rozpocząć swą przygodę z jej utworami. Ten tom opowiadań to utwory z jej wczesnych lat. Opowiadania powiązane są ze sobą tematycznie, na wzór sonaty. Doświadczenie po przeczytaniu całego zbioru jest silniejsze niż zsumowanie emocji płynących oddzielnie z każdej opowieści. Kilka opowiadań jest bardzo osobistych. Odnaleźć w nich mogłam nawiązania do przeżyć autorki i było to najbardziej emocjonalne doznanie, jakiego ostatnio doświadczyłam podczas lektury. Pisarka oddała tu złożoność, niepewność i niejasność wewnętrznych emocji. Jej bohaterowie są tajemniczy, nieodgadnieni, żywi, autentyczni, pełni pasji, zranieni zdradą, radośni, lękający się, kochający. Obnażeni przed czytelnikiem, nie mogący uniknąć bólu kontaktu z drugim człowiekiem. To książka o zwykłych ludziach. Przedstawia ich jednak w nadzwyczajny sposób. Ich samotność, niezależność, miłość i szacunek. Każdy z bohaterów czy narratorów jest prawdziwy poprzez ukazanie jego mocnych i słabych stron. Munro dzięki portretom tych postaci zręcznie przekazuje ich psychikę. Dzięki bardzo wielu bohaterom miałam możliwość obserwowania zdarzeń z wielu perspektyw. Pisze o mężczyznach, miłości, seksie. Jej historie są pełne bólu, obojętności, postaci obciążonych traumatyczną przeszłością, niespełnioną miłości. Ukazuje kontrasty, proces starzenia się. Wspomina o cudzołóstwie, poczuciu winy. Opowiadania są intrygujące. Użyty język - piękny a skonstruowane postaci - ciekawe. Pisze mądrze, nieśpiesznie. Całość wzruszająca, wspaniała, zmysłowa, pozbawiona sztuczności. Przyjemna lektura.

Kolejna doskonały zbiór opowiadań kanadyjskiej noblistki. Tym razem jest to zbiór opowiadań mówiących o świadomym odejściu, od rodziny, od małżeństwa i samotnością jaka się z tym wiąże. Choć znajdziemy tu również historie o drobnych interakcjach, które determinują związki międzyludzkie, oraz nie ustawaniu w walce o związek i obliczu pewnej klęski. Jej styl, choć lapidarny, idealnie nadaje się do opisywania wewnętrznych rozterek bohaterek. Postacie drugoplanowe służą odkrywaniu charakteru głównych bohaterek ale są równie pełnokrwiste i doskonale przedstawione. Alice Munro jest znana z doskonałych opisów, odzwierciedlających nie tylko wygląd ale i zapach oraz nastrój otoczenia. Autorka pisze o duchu i myśli jednak nie w oderwaniu od świata rzeczywistego ale jako efekt wpływu świata zewnętrznego i innych ludzi na psychikę.