Gdy usiądziesz w ciszy i wsłuchasz się w swój umysł, usłyszysz wiele głosów. Będziesz zdumiony tym, że świetnie potrafisz je rozpoznać. Niektóre to głosy twojego dziadka, babki, ojca oraz matki. Inne należą do duchownego, nauczyciela, sąsiadów, przyjaciół i wrogów. Wszystkie te głosy mieszają się i gdy próbujesz odnaleźć wśród nich własny, nie możesz tego zrobić; ich natłok jest zbyt wielki.
  Tak naprawdę już dawno temu zapomniałeś, jak brzmi twój własny głos. Nigdy nie dawano ci swobody wyrażania własnych opinii. Zawsze wpajano ci posłuszeństwo. Uczono cię, abyś zgadzał się na wszystko, co mówią starsi. Wtłaczano ci do głowy, żebyś naśladował nauczycieli lub duchownych. Nikt nie powiedział ci nigdy, abyś poszukał własnego głosu. Nie pytał: "Czy masz własny głos?". Jest on zatem bardzo stłumiony, natomiast inne brzmią głośno i władczo, bo wydawały polecenia, które wykonywałeś wbrew sobie. Nie miałeś zamiaru ich słuchać i mogłeś myśleć: "To nie w porządku", ale musiałeś być posłuszny, a nie szanowany, akceptowany i kochany.
  Brakuje ci tylko jednego głosu, nie ma w tobie tylko jednej osoby - ciebie samego. Roi się w tobie cały tłum, który doprowadza cię do szału, bo jeden głos mówi "Zrób to", a inny "Nigdy tego nie rób! Nie słuchaj tamtego!", i czujesz się rozdarty.
  Musisz pozbyć się tego tłumu. Powiedz: "Zostawcie mnie samego!". Ludzie, którzy ruszali w góry lub ustronne lasy, tak naprawdę nie uciekali od społeczeństwa, lecz próbowali znaleźć miejsce, w którym zdołają rozproszyć tłum tkwiący w ich wnętrzach.
  Ludzie, którzy się w tobie zagnieździli, wcale nie chcą cię opuścić. Jeśli jednak pragniesz stać się człowiekiem stanowiącym o sobie, pozbyć się ciągłych wewnętrznych konfliktóe i bałaganu, musisz się z tym głosami pożegnać, nawet jeśli należą do twojego ojca, matki czy dziadka. Nieważne, czyje to głosy. Jedno jest pewne: nie jest to twój głos. Należą one do ludzi, którzy żyli w swoim czasie i nie mieli pojęcia o przyszłości. Obarczyli swoje dziecko własnymi doświadczeniami, które niepasują do nie znanej przyszłości. Myśleli, że pomagają swojej pociesze poznać świat i zmądrzeć, by żyło się jej łatwiej i wygodniej, ale zrobili to niewłaściwie. Mimo najlepszych intencji niszczyli w dziecku spontaniczność, jego własną świadomość, zdolność stania na własnych nogach i reagowania na nowe, nieznane przodkom wydarzenia.
  Dziecko stanie w obliczu nowych trudności i sytuacji. By stawić im czoło, potrzebuje zupełnie innej świadomości. Tylko wtedy jego reakcja będzie skuteczna; tylko wtedy będzie mogło wieść życie zwycięzcy, życie, które nie jest dłużącą się rozpaczą, lecz tańcem z chwili na chwilę, życiem, które zyskuje na głębi aż do ostatniego oddechu. Człowiek wkracza wówczas w objęcia śmierci, radując się i tańcząc.(...)
  Bądź spokojny i odzyskaj własną jaźń. Dopóki tego nie zrobisz, dopóty trudno ci będzie rozgonić tłum, ponieważ wszyscy ci ludzie udają, że są tobą i nie potrafisz ani zgodzić się z nimi, ani im zaprzeczyć. Nie walcz z tłumem. Niech kłóci się sam ze sobą - ludzie mają sporą wprawę w toczeniu sporów we własnym gronie! Ty zaś spróbuj odnaleźć siebie. Kiedy już siebie rozpoznasz, możesz po prostu powiedzieć innym, żeby wynieśli się z twojego domu. To całkiem proste! Najpierw jednak musisz odnaleźć siebie. Gdy już tam będziesz - gdy pojawi się pan i właściciel domostwa - wtedy wszyscy ci, który udawali gospodarzy, zaczną się rozchodzić. Kiedy jesteś sobą - nieobarczony przeszłością, odcięty od niej, odrodzony, silny jak lew i niewinny jak dziecko - możesz sięgnąć dalej niż gwiazdy. Przed tobą świetlana przyszłość.
(…)