Na ostatnie tomy cyklów wszelakich my, czytelnicy narzucamy dość sporą presję. Bo jak wszystko pozamykać, pokończyć żeby było ciekawie, emocjonująco i przede wszystkim satysfakcjonująco zarówno dla autora i odbiorcy? Uspokajająco stwierdzam, że trzeci tom „Kronik...” nie zwalnia tępa akcji odkrywając wszystkie karty praktycznie na sam koniec. Przez znakomitą część książki wraz z pół-elfką Nihal i jej oddanymi przyjaciółmi, czarodziejem Sennarem i giermkiem Lajosem udajemy się na poszukiwanie ośmiu magicznych kamieni, które złączone razem w medalionie dają jedyną szansę na pokonanie Tyrana, który bezlitośnie niszczy kolejne z Krain Świata Wynurzonego. Zadania nie ułatwia fakt, że każdy z kamieni może zostać zabrany od swojego strażnika tylko i wyłącznie przez Nihal. I te właśnie spotkania ze strażnikami są moim zdaniem jednym z najlepszych rozwiązań w „Kronikach...”. Nie sprowadzają się one, bowiem do popularnego motywu „przyjść, ubić, wziąć kamyk, iść dalej, przyjść...”. Często kładą nacisk na psychikę bohaterki, wywlekają najgorsze wspomnienia i przeżycia, przez co nasza protagonistka staje jeszcze bardziej zagubiona. To, za co jeszcze ostatni tom „Kronik...” tak cenię, to sposób narracji. Każdy z kilku torów dodaje brakujące elementy układanki. Wisienka na torcie to wspaniale wykreowany, żyjący świat i brak ostatecznego rozgraniczenia na dobrych i złych. Nawet Famminom, wrogiej armii poświęcono więcej czasu. Reasumując „Kroniki Świata Wynurzonego. Talizman Mocy”, to książka naprawdę dobra, trzymająca w napięciu do końca zresztą ja wcześniejsze tomy trylogii. Polecać chyba nie muszę, nie jest to przecież początek. Osobom, które „Kroniki...” zainteresowały radzę dać tej serii szansę. Z pewnością nie raz was podczas czytania zaskoczy.
P.s. Na osłodę dla fanów wspomnę, że istnieje „kontynuacja” „Kronik...”. „Kontynuacja”, gdyż akcja „Wojen Świata Wynurzonego” dzieję się kilka lat po i można ją przeczytać bez znajomości „Kronik...”.
książka 
