Krążownik spod Somosierry (twarda)

�c się boją. So­bo­wtór Maxa Lin­de­ra uśmiech­nął się: - Nu, to ja pój­da do ka­bi­ny. Do na­sze­go przy­byt­ku za­stu­kał uczeń na­wi­ga­cyj­ny z ra­do­sną wie­ścią, że nie ma Py­to­na na po­kła­dzie. Wró­ci­li­śmy więc do ro­bo­ty, do szo­ro­wa­nia po­kła­do­wych de­sek. Mu­sie­li­śmy się śpie­szyć, by od­ro­bić stra­co­ny czas. Aku­rat gdy już wszyst­kich ogar­nął wiel­ki za­pał, uka­zał się na po­kła­dzie ka­pi­tan. Na jego wi­dok, bez ko­men­dy, rzu­ci­li­śmy szczot­ki i pę­dem zbie­gli­śmy po tra­pach na śród­o­krę­cie, by skryć się pod ba­kiem. - Cha­le­ra! Na­praw­da sie bojo! - do­szedł nas ra­do­sny okrzyk. Od­wró­ci­li­śmy się i zo­ba­czy­li­śmy na­sze­go ka­pi­ta­na wcho­dzą­ce­go do po­miesz­czeń ofi­cer­skich. Wró­ci­li­śmy do ro­bo­ty. Wiatr wciąż nie zmie­niał kie­run­ku: east, sta­le east! Po po­łu­dniu wy­da­wa­ło się nam, że szał Py­to­na do­szedł szczy­tu. Z okrzy­kiem: ,,Cha­le­ra! Trze­ba zło­żyć ofia­rę, żeby wiatr się zmie­nił!" ze­rwał z sie­bie wspa­nia­łą ol­brzy­mią lor­net­kę, na­by­tą za pie­nią­dze z tru­dem oszczę­dza­ne przez kil­ka lat, i nim kto­kol­wiek zdo­łał się zo­rien­to­wać, ci­snął ją za bur­tę. Cze­ka­jąc na sku­tek tej ofia­ry, do­cze­ka­li­śmy się szó­ste­go dnia bez­u­stan­nie wie­ją­ce­go wschod­nie­go wia­tru. Szó­sty dzień roz­po­czął się rów­nież od ci­cho nu­co­nej pod no­sem pio­sen­ki: ,,Py­ton sza­le­je". Pierw­sza wach­ta cier­pli­wie zno­si­ła nie­po­chleb­ne opi­nie o swo­jej pra­cy, gło­śno wy­po­wia­da­ne przez ka­pi­ta­na. Po śnia­da­niu ci, któ­rzy za­ję­ci byli w po­bli­żu rufy, usły­sze­li zna­jo­my głos ka­pi­ta­na, ko­men­de­ru­ją­ce­go do­no­śnie sa­me­mu so­bie: - Aś! dwaa! aś! dwaa! Głos do­cho­dził z dol­nych po­miesz­czeń na ru­fie. Ka­pi­tan za­zwy­czaj je­dy­nie w por­cie, z oka­zji ,,spo­tka­nia się" z wą­sem od bra­sów foka z le­wej bur­ty, sam so­bie po­da­wał ko­men­dy. Wąs, dłu­go­ści oko­ło pół me­tra i gru­bo­ści ra­mie­nia, od­la­ny z że­la­za, słu­żył do zwięk­sza­nia kąta po­mię­dzy koń­ca­mi rej a miej­scem za­mo­co­wa­nia bra­sów. Umiesz­czo­ny był na śród­o­krę­ciu, tuż pod re­lin­giem, pro­sto­pa­dle do le­wej bur­ty stat­ku. Przed wie­lu laty zo­stał lek­ko zgię­ty. Zgię­cie było zni­ko­me i ni­ko­mu w ni­czym nie prze­szka­dza­ło, z wy­jąt­kiem ka­pi­ta­na. W por­cie, je­śli ka­pi­tan miał wol­ny czas i ,,spo­tkał się" z wą­sem, na­tych­miast za­bie­rał się do jego pro­sto­wa­nia. Wo­łał tra­po­we­go i wiel­kim gło­sem roz­ka­zy­wał: - Przy­nie­ście młot z ma­szy­ny! Ubra­ny w bia­ły, na­kroch­ma­lo­ny mun­dur, w sztyw­nym koł­nie­rzy­ku i kra­wa­cie sia­dał okra­kiem na re­lin­gu i zwra­cał się do tra­po­we­go: - Nu, da­waj­tie młot! Na­stęp­nie z okrzy­kiem ,,aś!" - pod­no­sił młot obu­rącz nad sobą i na ,,dwaa!" - opusz­czał go na wąs. Były to chwi­le wiel­kie­go wy­po­czyn­ku na stat­ku. Wszy­scy wie­dzie­li, gdzie jest ka­pi­tan. Przez go­dzi­nę sły­chać było do­no­śne ,,aś! dwaa! aś! dwaa!". Po go­dzi­nie ka­pi­tan wy­glą­dał jak wy­cią­gnię­ty z wody. Pra­ca w upal­nym, po­łu­dnio­wym słoń­cu zmie­nia­ła koł­nie­rzyk i kra­wat w mięk­ką szma­tę. Ka­pi­tan, za­do­wo­lo­ny z sie­bie, ze­ska­ki­wał z re­lin­gu i mo­no­lo­go­wał: - Cha­le­ra, za­bru­dzi­łem się! Ale wąs tro­szecz­ku wy­pro­sto­wa­łem! O ile pierw­sza uwa­ga była słusz­na, o tyle dru­ga - moc­no prze­sa­dzo­na. Mun­dur miał wy­gląd, jak­by ze­tknął się z brud­ną wodą, a wąs nie wy­pro­sto­wał się ani o mi­li­metr. Ka­pi­tan po upły­wie pół go­dzi­ny zja­wiał się na po­kła­dzie wy­ką­pa­ny, prze­bra­ny i znacz­nie spo­koj­niej­szy. Pierw­szą ofia­rą pa­dał tra­po­wy. - Cha­le­ra! Dla­cze­go młot od ma­szy­ny leży na po­kła­dzie?! Go­dzi­na wy­po­czyn­ku mi­nę­ła. Z od­gło­sów do­cho­dzą­cych te­raz z wnę­trza ża­glow­ca moż­na było wnio­sko­wać, że Py­ton coś wle­cze. - Aś! dwaa! aś! dwaa! Po każ­dym ,,dwaa!" sły­chać było szur­got cze­goś po­su­wa­ne­go po scho­dach. Mu­sia­ło to być coś bar­dzo cięż­kie­go, bo do ,,aś! dwa!" Py­ton do­łą­czał jesz­cze ,,cha­le­ra!". - Aś! dwaa! Cha­le­ra! Jesz­cze parę ,,aś! dwa!" i na po­kła­dzie zo­ba­czy­li­śmy Py­to­na wraz z ol­brzy­mim fo­te­lem. Fo­tel pa­mię­tał chy­ba lata sie­dem­dzie­sią­te dzie­więt­na