Kraje Europy środkowej i wschodniej wobec procesu integracji eueropejskiej

Opis produktu:

Upadek komunizmu uruchomił proces pokojowej i dobrowolnej integracji niektórych państw Europy Środkowej i Wschodniej z krajami zachodnimi, tworzącymi jedną przestrzeń demokracji, wolności i wspólnego rynku. Kraje aspirujące do integracji z Unią Europejską prezentowały najczęściej niski poziom rozwoju gospodarczego. Nie posiadały dostatecznie rozwiniętej infrastruktury ekonomicznej, technicznej i intelektualnej. Właściwego rozwiązania wymagały tam kwestie podstawowych praw ludzkich. Dlatego podjęły wieloletni trud transformacji. Wolę akcesji do Unii Europejskiej wyraziły: Polska. Czechy, Węgry, Słowacja, Litwa, Łotwa, Słowenia, Cypr i Malta. Nastąpi więc zwiększenie liczby członków z obecnych 15 państw do 25 i przyrostu ludności o ponad 105 mln, o średnich dochodach (wg równowartości siły nabywczej) około czterokrotnie niższych w porównaniu z przeciętnym dochodem na 1 mieszkańca dzisiejszej Wspólnoty. Po 1 maja 2004 roku polityczna mapa Europy ulegnie zasadniczym zmianom. W związku z tym zainteresowanie budzi wschodnia polityka Unii Europejskiej. Komisja Europejska określiła w marcu 2003 roku pewne zasady, którymi instytucje unijne oraz państwa członkowskie powinny się kierować w celu większego zintegrowania się z sąsiednimi państwami. Chodzi bowiem nie tylko o spójność społeczną oraz dynamizm gospodarczy w obecnych oraz przyszłych państwach członkowskich, ale także w krajach sąsiednich. Wydaje się, iż jest to pole, na którym Polska będzie miała do odegrania istotną rolę, kiedy już stanie się jednym z sześciu największych państw członkowskich. Polska ma do zaoferowania wiedzę oraz doświadczenie historyczne, a jej zbliżenie z Ukrainą jest jednym z większych sukcesów europejskiej polityki zagranicznej po zakończeniu zimnej wojny. Wprawdzie żaden z krajów, które będą graniczyć z Unią na Wschodzie: Rosja, Ukraina, Białoruś czy Mołdawia nie stanie się jej członkiem w dającej się przewidzieć przyszłości, jednakże Unia Europejska widzi potrzebę współpracy z nimi. Np. Rosja w dziedzinie bezpieczeństwa. Operacje pokojowe w ramach NATO mają miejsce z udziałem Ukrainy, która ponadto korzysta z finansowej pomocy Unii w dziedzinie sprawiedliwości i spraw wewnętrznych oraz szkoleniu straży granicznej. Unia Europejska opowiada się także za wprowadzeniem ułatwień dla Rosji i Ukrainy w ich dostępie do rynków światowych, ale za cenę istotnych zmian i reform wewnętrznych. Widoczny proces przemian demokratycznych w krajach Europy Środkowej i Wschodniej kandydujących do Unii stanowi istotną zachętę dla tworzenia pakietu korzyści tymczasowych dla przyszłych sąsiadów Unii na Wschodzie. H. Grabbe i H. Tewes uważają, że Unia powinna wspierać demokratyzację Białorusi na dwóch równoległych poziomach. Na szczeblu rządowym dostęp do rynku Unii Europejskiej powinien być uzależniony od tego, czy nastąpi poprawa w zakresie respektowania przez reżim Łukaszenki wolności obywatelskich i demokracji. Jednocześnie Unia powinna nawiązywać kontakty z białoruskimi organizacjami.