Kot Bob i ja

Kocur Bob ma swoje upodobania i pomysły. Nie lubi być noszony w transporterze, woli wygodnie umościć się na ramieniu swojego właściciela-przyjaciela i z tej perspektywy oglądać świat. Nie pragnie absolutnej wolności: odkąd znalazł "swojego człowieka", nie zamierza go opuszczać. Ale nie jest typowym kocim sybarytą. Codziennie wychodzi do pracy i pomaga Jamesowi w karierze - najpierw wspierał go jako ulicznego grajka, potem - gazeciarza. Kot Bob przyciąga ludzkie spojrzenia i ludzką życzliwość. Trudno, żeby było inaczej - to piękne i mądre zwierzę, które odwdzięcza się za wspaniałą opiekę. Kot Bob został już gwiazdą internetu, a James Bowen przy pomocy ghosta opowiedział jego historię w książce "Kot Bob i ja" - czym jeszcze podsyci zainteresowanie czworonożnym przyjacielem. Książka zbudowana jest właściwie według reguł konstrukcyjnych powieści obyczajowych: odpowiedni rozkład napięć i stopniowe zdradzanie ciekawostek sprzyjają lekturze i budzą ciekawość czytelników. Świadomość, że wszystko zdarzyło się naprawdę, nakazuje czytać tom z zapartym tchem. Bo i przedstawiona tu historia brzmi jak z bajki: oto wychodzący z uzależnienia narkoman, który zarabia na życie jako uliczny muzyk, znajduje kota. Zapewnia mu opiekę i schronienie, zabiera do weterynarza, a potem chce zwrócić wolność. Ale kot postanawia zostać z człowiekiem i towarzyszyć mu nawet w pracy. Tak rodzi się piękna przyjaźń, która procentuje na wiele sposobów. James przestaje być samotny, zaczyna czuć się odpowiedzialny za inne stworzenie, więc ma motywację do pracy nad sobą. Do tego przykuwa spojrzenia i życzliwość przechodniów, dla których do tej pory był niewidzialny. Kot Bob pomaga mu przezwyciężyć kryzys. Tom o niezwykłej przyjaźni człowieka po przejściach i kota z tajemniczą przeszłością spodoba się nie tylko miłośnikom zwierząt.

"Zasmucająco często jednak ulica to stacja końcowa drogi, która zaczyna się w dzieciństwie i w relacjach z rodziną." [s. 35]

James ponownie próbuje wyjść z nałogu, otrzymał właśnie mieszkanie socjalne i regularnie chodzi do apteki oraz lekarza prowadzącego jego kurację odwykową. Pewnego dnia zauważa na klatce schodowej sponiewieranego, rudego kocura, który od razu zwraca jego uwagę. Jak tylko okazuje się, że zwierzak nie ma domu, uliczny muzyk postanawia wziąć go pod opiekę, choć sam także jej wymaga. Tak, wiosną roku 2007, zaczyna się niezwykła przyjaźń pomiędzy człowiekiem i kotem, która im obojgu uratuje życie.

Książka ta opowiada prawdziwą historię człowieka, który sięgnął dna przez narkotyki. Doprowadziły one do jego powolnego upadku, odseparowania od rodziny, utraty dachu nad głową i porzucenia nadziei na normalne życie. Jednakże jedno małe spotkanie, odmieniło całe jego życie. Bowiem kiedy po raz kolejny próbował wyjść z nałogu spotkał... przyjaciela. Kogoś, kto wprowadził do jego życia poczucie odpowiedzialności, wyrzucił z niego samotność i przywrócił wiarę. Tym kimś był Bob. Kot. Niby zwykły rudy kocur, a jednak taki niezwykły.

"Nie tylko uporządkował mój plan dnia i zmusił do odpowiedzialności. Podsunął mi też lustro, w którym mogłem się przejrzeć. A to, co zobaczyłem, nie robiło dobrego wrażenia." [s. 119]

Autor tej powieści, James Bowen, jest jednocześnie jej bohaterem. Opisuje ona jego losy; to, jak trafił na ulicę, jak wiązał koniec z końcem oraz jak spotkał niezwykłego towarzysza, który sprawił, że otworzyły się dla niego nowe możliwości. James, londyński muzyk uliczny, narkoman po odwyku, opowiada, jak zwykły przypadek (a może jednak przeznaczenie?) odmienił jego życie. Ciężkie dzieciństwo, rozwód rodziców, ciągłe przeprowadzki, znęcanie w szkole - wszystko to spowodowało, że z dnia na dzień James buntował się coraz bardziej. Odskoczni od problemów zaczął szukać w używkach. Zaczęło się niewinnie, od wąchania kleju, a skończyło na prawie dziesięciu latach mieszkania na ulicy i szukaniu kolejnej dawki heroiny.

Jest to historia niezwykle ciepła i napawająca nadzieją. Autor opisuje wszystko w taki luźny, swojski sposób, dzięki czemu książkę czyta się szybko, łatwo i przyjemnie. Sama historia wciąga czytelnika już od początku i nie pozwala się od siebie oderwać. Może i nie ma tutaj pędzącej akcji, niesamowitych jej zwrotów czy jakichkolwiek tajemnic i intryg, jednak to, że dotyczy ona prawdziwych zdarzeń, tak niezwykłych, czyni ją świetną lekturą. Cóż bowiem może nie zachęcać do przeczytania książki, w której człowieka z problemami ratuje kot? W dodatku, kot, który wydaje się być najmądrzejszy na świecie? ;)

"Zaczęło do mnie docierać, że stanąłem na rozdrożu i że trafia się sposobność, by na zawsze pożegnać przeszłość." [s. 160]

"Kot Bob i ja" to książka nastrajająca czytelnika bardzo optymistycznie. Nawet jeśli pełno w niej jest momentów ciężkich dla bohaterów, w których to muszą oni radzić sobie z ludzką nieżyczliwością, to historia, której ona dotyczy oraz samo jej zakończenie wywołują głównie przyjemne emocje i uczucia. Czytelnik niejednokrotnie, wraz z tym niezwykłym duetem, zaznaje smaku porażki czy cierpienia, jednak widok tego, jak nie poddają się oni i nadal walczą jest budujący. Jedyną rzeczą, która w książce mi się nie podobała jest to, jak bohater/autor narzeka na to, że ludzie go szufladkują, a samemu także zdarza mu się to robić. Jak widać, nawet ludzie doświadczeni przez życie nie przestaną być nadal ludźmi.

Powieść ta to prawdziwa opowieść o prawdziwych ludziach i ich problemach, jednak kot Bob, który także jest tutaj głównym bohaterem, dodaje jej pewnej niezwykłości. Takiego towarzysza zapewne chciałby mieć każdy z nas, jednak tylko nielicznym jest to dane. Tym bardziej trzymam kciuki za Boba i Jamesa, aby wiodło im się jak najlepiej i jak najdłużej cieszyli się oni swoim towarzystwem. A Was wszystkich zachęcam do poznania tej niesamowitej historii, która wywołuje wzruszenie, niekiedy zasmuca, ale przede wszystkim daje nadzieję.

"Dzięki niemu na nowo odkryłem jasną stronę ludzkiej natury. Odzyskałem zaufanie do świata." [s. 192-193]