Karolek był naprawdę koszmarny.

Wszyscy tak mówili, nawet jego mama.

Karolek rzucał jedzeniem, Karolek jadł łapczywie, Karolek rozpychał się, popychał i szczypał. Nawet jego ulubiony miś unikał go jak ognia.

Jego rodzice rozpaczali.

- Co zrobimy z tak koszmarnym dzieckiem? - wzdychała mama.

- Jak to się stało, że dwoje poniekąd całkiem miłych ludzi doczekało się tak koszmarnego potomka? - wzdychał tata.

Kiedy rodzice przyprowadzali go do szkoły, udawali, że Karolek nie jest ich dzieckiem i na wszelki wypadek szli parę kroków za nim.

Dzieci wytykały go palcami i szeptały do swych rodziców: - Zobaczcie, to jest Koszmarny Karolek.

- To jest ten chłopiec, który wrzucił moją nową marynarkę do błota.

- To on zmiażdżył młotkiem chrząszcza Chciwego Henia.

- To on... - tu możecie wstawić najohydniejszy czyn, jaki przyjdzie wam do głowy. Macie gwarancję, że Karolek dawno to już przerobił.

Koszmarny Karolek miał młodszego brata, Doskonałego Damianka. Doskonały Damianek zawsze mówił "proszę" i "dziękuję" i przepadał za świeżymi warzywami.

Doskonały Damianek zawsze używał chusteczek do nosa i nigdy przenigdy nie dłubał w nosie.

- Dlaczego nie możesz być doskonały jak Damianek? - pytała niemal co dzień mama.

Jak zwykle Karolek udawał, że nie słyszy. Dalej zapamiętale topił woskowe kredki Damianka na kaloryferze.

W końcu wpadł na pomysł.

- Co by było, gdybym JA stał się doskonały? - pomyślał Karolek. - Ciekawe...