Kolejne upiorne opowieści po zmroku (twarda)

?Kolejne opowieści po zmroku? autorstwa Alvina Schwartza, to trzeci tom - i zarazem ostatni - zbioru ?Upiorne opowieści po zmroku?. Został on wydany w Polsce w 2020 roku. W zbiorze po raz kolejny znalazło się dwadzieścia pięć krótkich historii, fragmentów piosenek i wierszy, liczących od jednej do sześciu stron. Historie utrzymane są w konwencji opowiadań, które można snuć przy ognisku lub wieczorem, gdy zapadnie już zmrok. Autor czerpał inspiracje z folkloru, indiańskich wierzeń i legend miejskich. W poszczególnych opowiadaniach można spotkać duch, zjawy, potwory, morderców, oraz zwierzęta posiadające ludzkie cechy. Na końcu książki znajdują się uwagi, źródła i bibliografia, za których pośrednictwem czytelnik może poznać okoliczności, w jakich powstała dana historia.
Mimo iż moje oczekiwania względem tego zbioru nie były szczególnie wygórowane, niestety srodze się zawiodłem. Żadna z historii nie wywołała u mnie strachu, lęku czy chociażby gęsiej skórki. Na szczęście książka nie jest długa i szybko udało mi się ją przeczytać.

?Przerażają nas umarli, ponieważ pewnego dnia będziemy martwi tak jak oni. Przerażają nas ciemności, ponieważ nie wiemy, co czai się w mroku?, czyli ostatnia już część upiornych opowieść Alvina Schwartza.

Kolejne upiorne opowieści po zmroku to już trzeci i zarazem ostatni tom tej serii. Czytam wszystkie części, więc byłam na bieżąco i już wiedziałam, czego mogę się spodziewać.

Alvin Schwarz po raz ostatni już zabiera czytelników do świata swoich upiornych opowieści. Potrafią nas przerazić najróżniejsze rzeczy i zjawiska. Przerażają nas umarli, przerażają ciemności, nocne szelesty, trzaski, wrzaski i tajemnicze szepty. Ze strachem reagujemy na niewyraźne kształty albo na odgłosy zbliżających się kroków. Boimy się dziwnych zdarzeń i koszmarów, które? czasami okazują się rzeczywistością.

Zwykle staramy się unikać sytuacji, które mogą wywołać strach, a jednak wciąż opowiadamy sobie niesamowite historie. Na przykład o przedwczesnym spotkaniu ze śmiercią. O smacznych potrawach z ludzkiego mięsa. O tajemniczym psie, nawiedzającym dom samotnego mężczyzny. O dziwnych stworach, obejmujących w nocy władzę nad mokradłami. O dziewczynie, wychowywanej przez wilki, albo o pewnym rancho w Teksasie, na którym zadomowił się poltergeist.

Największym atutem tej książki, podobnie jak to miało miejsce przy poprzednich tomach, jest jej wydanie. W twardej oprawie z ciekawymi i makabrycznymi rysunkami w środku. Rysunki Stephena Gammella są cudne i jednocześnie przerażające, dzięki czemu możemy wczuć się w klimat opowiadań. Podobnie jak w poprzednich tomach, Schwartz ma dla nas kilkanaście historyjek ? jedne straszne, drugie mniej.

Książkę przeczytacie w jeden wieczór. Jeśli lubicie horrory, to tutaj raczej tego nie dostaniecie, chyba że jesteście wyjątkowo strachliwi. Z opowiadań można nawet się pośmiać i same w sobie są dosyć ciekawe. Idealnie sprawdzą się na nocne opowiadania przy ognisku. Kolejne upiorne opowieści po zmroku dostarczy wam rozrywki.

Będę zachwycać i podziwiać tę książkę na półce. Naprawdę bardzo podoba mi się jej wydanie. Co do treści to ta seria posiada tyle samo fanów co i antyfanów. Uważam, że jest to dobra lektura, przy której można się nieźle bawić. Nie jest to oczywiście górnolotna pozycja, ale spokojnie można wykorzystać ją jako przerywnik pomiędzy bardziej wymagającymi tytułami.

Faktycznie muszę przyznać, że zebrane tutaj opowiadania mają przyjemny klimat ? takich właśnie typowych opowieści o duchach. Są krótkie, proste, ale na pewno znajdzie się grono czytelników, w których wzbudzą niepokój. Wydaje mi się, że jak ktoś naprawdę lubuje się w takich krótkich historyjkach grozy, to taki zestaw trzech książek Schwartza sprawi mu nie lada radość! Czy to do poczytania przed snem czy zaczerpnięcia inspiracji do straszenia znajomych ? albo podczas ogniska w lesie, albo podczas zakrapianej imprezy ? każda okazja dobra, żeby sobie nieco ponieść adrenalinę, prawda?
Cała recenzja: bookeaterreality

W zasadzie ciężko napisać o tej książce coś innego niż o pozostałych dwóch tomach, gdyż historie się od siebie różnią, ale klimat jest ten sam. Ta seria jest na pewno idealną rzeczą dla osób lubiących legendy i opowiastki przekazywane sobie nocą przy ognisku, w namiocie lub na strychu. Myślę, że wtedy i ja mogłabym poczuć na plecach mały dreszczyk, ale czytając w domowych pieleszach, te historie nie robią na mnie zupełnie wrażenia.

Jak zawsze jestem zachwycona oprawą graficzną i wydaniem książki. Twarda oprawa, tłoczone litery, mroczne ilustracje Stephena Gammela, duże litery, krótkie rozdziały, sprawiają, że zbiór ten jest miłą, ale nie rewelacyjną rozrywką na godzinę lub dwie.

Tym razem dostajemy historie, w których śmierć jest początkiem, a nie końcem, rzeczy niewiarygodne, w które niektórzy wierzą, a niektórzy nie, opowieść o dziewczynce, która żyła z wilkami, znalazło się też miejsce na senne koszmary oraz złośliwe duszki, a także na zabawne historyjki i waśnienia do niektórych rozdziałów.

Sięgając po tę lub pozostałe części cyklu, musimy pamiętać, że powstały one w poprzednim stuleciu. Myślę, że wtedy historie Alvina Schwartza robiły na czytelnikach większe wrażenie. Autor daje wskazówki, jak modulować głos i opowiadać je naszym towarzyszom, co jest ciekawym zabiegiem. Naśladując jęki oraz odgłosy duchów, czarownic i innych stworów, może mielibyśmy szczęście kogoś przestraszyć, choć raczej kierowałabym je do nastolatków.

W zasadzie niby mnie te historyjki zbytnio nie porwały, ale zrobiło mi się smutno, że to już ostatnia część, ponieważ mimo wszystko sięgnęłabym po kolejne, jeśliby istniały.

STRASZNA KSIĄŻKA 3 Trzecia część ?Upiornych opowieści po zmroku? właśnie pojawiła się na polskim rynku i jako miłośnik horrorów po prostu nie mogłem sobie darować sięgnięcia po nią. Co prawda czytelnicy poprzednie dwa tomy przyjęli z mieszanymi uczuciami, jednak trudno zrozumieć ich sarknie, bo ta seria to naprawdę świetna pozycja dla miłośników straszaków i miejskich legend. I jakie oferuje przy tym rewelacyjne ilustracje! Zazwyczaj śmierć oznacza koniec, tutaj to jednak dopiero początek? Pewien nastolatek próbuje uciec przed śmiercią. Mężczyzna spotyka w domu czarnego psa, którego być tam nie powinno. A pewna kobieta odkrywa na swojej twarzy dziwny czerwony punkt. To jednak tylko początek. Poznajcie dziewczynkę-wilka i nowe zwierzątko Sama. Trafcie do miejsca, gdzie meble latają po całym domu. Spotkajcie duchy i potwory. I usłyszcie czyjeś kroki rozlegające się na schodach? Będzie strasznie, ale i? śmiesznie! Zaczynajmy od tego, dlaczego książka ta ? a dokładniej cała trylogia ?Upiornych opowieści po zmroku? ? wywołała w odbiorcach mieszane uczucia. Odpowiedź w sumie jest dość prosta: przez jej formę. To w końcu nie powieść, ani też zbiór opowiadań, a antologia legend miejskich i opowieści czerpanych z folkloru ? oczywiście opowieści, które mają za zadanie wywołać lęk, a co za tym idzie przestrzec przed tym, co niebezpieczne. Na dodatek przeznaczona raczej dla młodych odbiorców. Taki był początek podobnych historii i taką rolę spełniają też tutaj. Co ważne, zachowały też coś więcej z tych snutych przy ogniu ? czy to z kominka, czy z ogniska ? opowiastek, dlatego całość ma przede wszystkim straszyć nie czytelników, a ludzi, którym ci będą je czytać / opowiadać. Dlatego niemal każda z nich jest krótka, w sam raz do zapamiętania czy łatwego uchwyceni ogółu, by w prosty sposób można było potem powtórzyć to bez zagubienia gdzieś sensu. I kto wie czy taka własna interpretacja nie okaże się czasem lepsza, niż oryginał? Wystarczy dobra atmosfera, nuta wyczucia i? Reszta zrobi się już sama. Kto jednak chciałby swoistego zbioru horrorów do samotnego czytania, do poduszki czy czegoś podobnego, jeśli zaakceptuje tę formę ? a nie powinna przeszkadzać nikomu, kto wie, z czym ma tu do czynienia ? też nie będzie zawiedziony. Warunek jest jeden: musi lubić miejskie legendy i horrory. Każdy tekst jest prosty, tak pod względem konstrukcji, jak i stylu, choć w trzecim tomie przybywa dłuższych historii. Nie zawsze są to opowieści fabularnie zakończone, czasem wydają się wręcz brzmieć niczym prolog do czegoś więcej, ale o to przecież chodzi. Nie o rozbudowane treści, nie o psychologicznie złożone postacie i ważkie tematy tu jednak chodzi, a o granie na pierwotnych lękach. Przypomnienie o tym, czego bać się powinniśmy i na co uważać. A to też ma swoją wartość. I są jeszcze te znakomite ilustracje, mroczne, duszne, budujące gęsty klimat? Nie tyle uzupełniają treść, co wynoszą ją na jeszcze wyższy poziom, a że jest ich dużo, czytelnicy na pewno nie będą mieli na co narzekać. Do tego dochodzi też świetne wydanie w twardej oprawie, filmowej, ale jak na filmową, bardzo udanej. Jeśli zatem lubicie takie klimaty, sięgnijcie. Nie jest to wielkie dzieło, ale na tyle udane, by warto było zanurzyć się w ten świat.