Kolaborantka

"Kolaborantka" to opowieść o miłości, która rozkwita w najmniej odpowiednim momencie, o wewnętrznych rozdarciach i dramatycznych wyborach, jakie niesie wojna. Tło historyczne jest dopracowane, ale to emocje grają tu pierwsze skrzypce. Barbara Wysoczańska stworzyła poruszający portret kobiety, która wbrew wszystkiemu próbuje pozostać wierna sobie. Zakończenie złamało mi serce, ale wiem, że taka literatura właśnie zostaje z nami na długo. Nie da się jej zapomnieć.

Głęboko wierzę w to, że każdy z nas ma na tym świecie jakiś cel, swoje przeznaczenie. Jednym pisana jest wielka miłość, drugim zawrotna kariera, tytuły naukowe albo walka o kraj i honory. Jeszcze inni mają mniej "prestiżowe" zadanie do wypełniania; może wychowanie dzieci albo pomoc potrzebującym? To co zostało zapisane w księdze życia musi się spełnić. Tylko co, jeśli Twoim przeznaczeniem okaże się pomoc innym kosztem siebie? Jakie konsekwencje niesie za sobą to powołanie? Czy udźwigniesz jego brzemię?
Przypadkowe spotkanie Stefanii z Adamem sprawia, że już zawsze będą wspominać się z sentymentem. Porozumienie dusz, to chyba najtrafniejsze sformułowanie oddające to co ich połączyło. Choć trwało tylko jedną noc... Życiowe meandry, wojenna zawierucha i tragiczne w skutkach wybory sprawiają, że po latach znów się spotykają. Serca biją szybciej, a honor, rozkazy i oddanie ojczyźnie schodzą na dalszy plan. Tylko czy uda im się pokonać przeciwności losu..?
Bardzo podobał mi się okres, który Stella spędza w Krakowie. Czułam jej autentyczne oddanie sprawie, poświęcenie. Nie zmieniła się raptem w wielką bohaterkę strzelającą celnie nawet z zamkniętymi oczami. Była kobietą, człowiekiem, który jak mógł tak działał, pomagał. Miała swoje emocje, uczucia, wątpliwości. Pani Barbara Wysoczańska kolejny raz stworzyła silną kobiecą bohaterkę, która zostanie w pamięci czytelników na długo.