Historia trzecia – Latające koty

Tego dnie zbudziły mnie rano, walcząc o to, kto będzie siedział z lewej, a kto z prawej strony łóżka.
– Co? Znowu ulica Sezamkowa? – zapytałem, kiedy już ustaliły prawidłową kolejność. – Może ponumerujecie miejsca i pobawicie się w kino? – miałem mimo wczesnej pory dobry humor.
W odpowiedzi spojrzały na mnie z politowaniem.
– Leż cicho i nie przeszkadzaj – powiedział Genio.
– To ty nie śpisz? – zdziwi się Herman. – Dopiero szósta rano, patrzcie, jaki ranny ptaszek – mówiąc to szturchnął Gienia i obaj się roześmiali.
– Jest film o samolotach – wyjaśnił Genio.
– Pasażerskich – uzupełnia Zofia i trącając łapą Hermana dodała: – Daj głośniej.
– Przez chwilę gapiły się w ekran bez słowa, a ja wraz z nimi. Ciszę przerwał Genio, wyraźnie zachwycony tym, co się działo w telewizorze.
– Już wiem, kim będę, jak dorosnę – wyszeptał. – Samolotem pasażerskim.
– Nie chcę cię martwić, Gieniu – wtrąciłem rozbawiony – ale jak dorośniesz będziesz dużym kotem, a nie samolotem. Koty nie mogą być samolotami w ogóle, a zwłaszcza pasażerskimi.
– A dlaczego? – podchwytliwie zapytał Herman, który jak pamiętacie był już w odróżnienia od Gienia dorosłym kotem, ale jego zachowanie w niektórych sytuacjach wskazywało na coś zupełnie innego.
– Bo nie mogą brać na pokład pasażerów. – Taka odpowiedź wydawała mi się w tym momencie najwłaściwsza.
– Aha! – posmutniał Genio, ale zaraz znalazł wyjście z sytuacji. – No to będę kierowcą samolotu. Kierowcą mogę być, co?
– Pilotem – sprostowałem. – Kierowca samolotu to pilot.
– A ja będę kierowniczką, czyli pilotką – odezwała się Zofia.
– Ty mogłabyś być stewardesą, gdyby koty mogły być pilotami albo stewardesami. Ale koty chodzą po drzewach i mruczą na dobranoc – uciąłem tę bezsensowną wymianę zdań. Nie dość, że mnie budzą rano i że oglądają telewizję, to jeszcze wciągają mnie w dyskusję, z której to, jak znam moje koty, nic dobrego nie może wyniknąć.