Kociarz

Opowiadania Kristen Roupenian były dla mnie jak powiew świeżości. Przyciągnęła mnie ta książka i zafundowała kawał dobrej literatury. Sięgając po te opowiadania trzeba się liczyć z tym, że nie będzie lekko i przyjemnie. Bowiem ciężki klimat jak i tematyka, zmuszają czytelnika do refleksji. Ukazane są skomplikowane relacje międzyludzkie, obnażane są nasze słabości, pokusy, wewnętrzne problemy, oraz brutalność jaka ogarnia społeczeństwo XXI wieku. 12 opowiadań to doskonała analiza naszych potrzeb, fantazji. Prześwietlane są na wskroś ludzkie pragnienia. Autorka zostawia nam pole do popisu, pobudza naszą wyobraźnię, kończąc opowiadania tak, by czytelnik sam mógł dopisać własny scenariusz, zakończenie. Dla mnie to była literacka uczta. Polecam.

"Niektórych kłopotliwych aspektów macierzyństwa nie da się przewidzieć, dopóki na nas nie spadną."

Poznając opowiadania, będące ponurym obrazem współczesnych trendów w relacjach społecznych młodego pokolenia, naprawdę cieszę się, że nie musiałam budować kluczowych powiązań z ludźmi w oparciu o zaprezentowane w książce wzorce. Przygnębiające, jak ludzie wzajemnie mijają się, nie dostrzegają siebie, oferują jedynie powierzchowne znajomości, pozwalają, aby media społecznościowe prały im mózgi, pozbawiając otoczki emocjonalnej, w zamian dając namiastkę umiejętności czucia i współodczuwania. Fałszywość i pozerstwo, bardziej niż kiedykolwiek, zakradły się do masowej kultury, stylu życia, komunikacji między jednostkami i między grupami.

Przykro się patrzy, jak ludzie sami obdzierają się z tego, co tak naprawdę w życiu najważniejsze, niszcząc miłość, przyjaźń, dobrze zapowiadające się znajomości, a nawet nadzieję, pragnienia i marzenia. I co dziwne, przychodzi im to bardzo łatwo. Innym aspektem jest kwestia ponoszonych kosztów, nie tylko w ujęciu inteligencji emocjonalnej, ale też analfabetyzmu bliskich relacji. A to już pierwszy krok ku dojmującej samotności, nakręcającej się spirali kompleksów, paraliżu w szczerym otwarciu się do innych, sprzedania się w imię fałszywych ideałów. Szpetota przebija się w portrecie pokolenia wychowanego i żyjącego w dobie internetu i social mediów, nie znającego innych realiów komunikacji, a jedynie nakładające się dwie perspektywy postrzegania siebie i otaczającego środowiska, realną i wirtualną. Daleko mi do takiego modelu życia, natychmiast wywołuje irytację i sprzeciw. Mam nadzieję, że zaprezentowane zachowania bohaterów książki to reprezentacja grupy, która nie nosi cech masowości. Potrzebne są publikacje uświadamiające szkodliwość i destrukcyjność pewnych postaw, konieczności podchodzenia z dystansem do social mediów. Jak wiele można stracić zatracając się czymś, co na początku wydaje się tylko zabawą i sympatycznym sposobem spędzenia wolnego czasu, a potem stopniowo mocno wciąga, chwyta w pułapkę fikcyjności? Jak wiele można stracić oddając się temu bez refleksji i kontroli?

Opowiadania skontrastowane są lekkością i zwinnością narracji z dusznością i dosadnością zawartych w nich przesłań. I jak to zwykle bywa ze zbiorami krótkich form, jedne do mnie przemówiły, skłoniły do frapujących przemyśleń, inne nie wstrzeliły się w zainteresowania i własne spostrzeżenia. Duże uznanie wzbudził "Fatalny nawyk", rewelacyjna groteska o osobliwym uzależnieniu, ujarzmieniu dzikiego instynktu czynienia krzywdy, wpasowania go w obowiązujące reguły, a nawet więcej, odwrócenia jego wymowy tak, aby ze złej i brutalnej, stała się czystą i usprawiedliwioną. Natomiast w "Kociarzu" ciekawie oddano zaprzeczenie bliskości w relacjach, zastąpienie tych opartych nie tylko na przyciąganiu ciał, ale również na intelektualnej więzi, tymi z czystym seksem i wydźwiękiem gwałtu, swoiste rozmijanie się z własnym oczekiwaniami i z potrzebami innych. Kristen Roupenian porusza też inne ujęcia międzyludzkich relacji, choćby małżeństwo, macierzyństwo, przyjaźń, a także zagadnienia manipulacji, nieprzystosowania, błędnych decyzji, depresji, skłonności samobójczych, dokuczania sobie i wykorzystywania innych. Z przedstawionych obrazów społeczeństwa wynika, że wielu młodych ludzi powinno wsłuchać się w głos rozsądku, wyciągnąć właściwe wnioski i nadać prawdziwe barwy życiu.

Do "Kociarza" chciałam jedynie zajrzeć, bo byłam w trakcie innej lektury, ale pierwsze z opowiadań, "Niedobry chłopiec", zrobiło na mnie tak mocne wrażenie, że już nie mogłam przestać.

Każda z historii jest inna, ukazująca ludzkie przywary, perwersje, prawdziwą twarz, którą kryjemy przed światem kreując własny wizerunek na potrzeby relacji wirtualnych. Opowiadania pokazują brud ludzkiej duszy, brud myśli, czynów i pragnień. Plugastwo człowieczeństwa, którego źródłem jest zepsucie, znudzenie, zagubienie, samotność i brak wartości.

Czy to lustro, w którym może przejrzeć się współczesny świat? Czy zobaczymy w nim własne odbicie?

Czytałam błyskawicznie, pochłaniając jedną opowieść za drugą, ciekawa czym jeszcze autorka mnie zaskoczy. Ten styl prosty, bez upiększeń, obnażający najgłębsze zakamarki duszy ludzkiej, niesie w sobie maksimum treści i ogromny ładunek emocji.

Każde z opowiadań ma w sobie to coś, zachowując spójność i wysoki poziom. Największe wrażenie wywarły na mnie już wspomniany "Niedobry chłopiec", tytułowy "Kociarz", "Szramy", "Look at Your Game, Girl". Gorąco polecam!

Dwanaście krótkich opowiadań stanowi o pełni powieści Kociarz Kristen Roupenian. Zachwycają swoją różnorodnością i innością. Każde z nich dotyka ważnego problemu, z którym zmagają się ludzie żyjący w dzisiejszych czasach. Świat wyimaginowany i wirtualny, pełen skrajnych emocji i wrażeń. Czy taki świat dzisiaj istnieje? Te opowiadania niosą przekaz stanowiący o dzisiejszym świecie, trochę brutalnym i zepsutym, często pozbawionym wartości godnych naśladowania. Ale ukazują one drugą twarz ludzi. Jaką? Ludzi niezdolnych do głębszych uczuć, myślących tylko o sobie i zaspokojeniu swoich potrzeb, często wyimaginowanych i zbędnych. Skłaniają ludzi do zachowań niegodnych ludzi, upokarzają, a często uzależniają ofiary od siebie. Kim są ofiary? To ludzie pogubieni i samotni, będący na życiowym zakręcie, łatwi do manipulacji. Tak jak w opowiadaniu Niedobry chłopiec. Para uzależnia od siebie przyjaciela, tłumiącego ból po rozstaniu z dziewczyną. Początkowo stają się jego przyjaciółmi, a z czasem wciągają w swoją niewinną grę. Gdy wszelkie bariery przyzwoitości zostaną przekroczone, przyjaciel jest już ich, robi to, na co oni mają ochotę, zaspokaja ich wymyślne fantazje erotyczne, jest narzędziem w ich rękach. Od nich nie można się wyzwolić ?
Opowiadania są do granic możliwości minimalistyczne, zarówno pod względem liczby bohaterów, jak i akcji. W każdym występuję dosłownie kilku bohaterów, zdecydowanie ważniejsze są ich emocje i wewnętrzne rozterki. One nas osaczają, beznamiętnie oplatają, zmieniają nasze spojrzenie na istotne problemy poruszane w tej książce.
Bohaterka tytułowego opowiadania Kociarz doznaje rozczarowania, gdy w rzeczywistości spotyka się z mężczyzną, którego poznała w wirtualnym świecie. Jaki ten świat okazał się złudny i nieprawdziwy. Spotkanie w realnym świecie sprowadza ją na ziemię. Noc spędzoną z nieznajomym podsumowuje w jednym zdaniu:
?To była chyba moja najgorsza decyzja w życiu?.
Powieść szokuje i wzrusza, powoduje obrzydzenie i niesmak, żal i gorycz wstrząsa nami. Egoizm, pycha i przekonanie bohaterów o swojej nieomylności i wyższości nad innymi przeraża. Czy takie dzisiaj jest nasze pokolenie? Ta doskonała próba zmierzenia się z problemami dzisiejszego świata pokazuje panoramę problemów i rozterek targających ludźmi.
Z uwagi na to, iż opowiadania są krótkie, czyta się je bardzo szybko. Czy są lekkie? Nie do końca, gdyż poruszają istotne zagadnienia egzystencjalne. Wymagają refleksji i przemyśleń, stoczenia wewnętrznej walki.
Czy polecam tę powieść? Zdecydowanie tak. Otwiera oczy na problemy dzisiejszego świata, przestrzega przed egoizmem i pychą, przypomina, że obok nas jest drugi człowiek, na którego warto zwrócić uwagę i pomóc mu, gdy wymaga tego dana sytuacja. Nie można myśleć tylko o sobie i zaspokajaniu swoich potrzeb, trzeba być choć odrobinę wrażliwym na problemy innych.
Jednym zdaniem: minimum słów, bogactwo i wielość przeżyć!