Kobiety w blasku słońca

Głównymi bohaterkami książki są trzy Amerykanki w średnim wieku. Dwie z nich to wdowy, jedna ucieka od małżeństwa. Wszystkie mają potrzebę, aby zacząć od nowa, dlatego też przenoszą się do Włoch na czas nieokreślony.

?Kobiety w blasku słońca? to fikcja, ale czasami musiałam delikatnie przypominać sobie, że nie czytam biografii, ani wspomnień. Perspektywy książki zmieniały się: raz mamy do czynienia z narracją pierwszoosobową, raz trzecioosobową. Nie miałam z nimi problemu i zarówno jedną jak i drugą czytałam z zainteresowaniem.

Autorka wspaniale oddaje bogactwo kolorów i smaków, jedzenia oraz wina. Poza tym opisy wielkich atrakcji turystycznych, miast, architektury, sztuki, pięknej scenerii są niezwykle interesujące. Książka prawie odzwierciedla przewodnik po regionie włoskim.

Głównym tematem powieści jest kobieca przyjaźń. Historia koncentruje się na późniejszych etapach ich życia, przypomina nam, że często najlepsze jeszcze przed nami. Podziwiam beztroską postawę i gotowość Amerykanek do porzucenia ich bezpieczeństwa i planów życia w USA w zamian za zupełnie inne życie we Włoszech. Entuzjazm, siła i odwaga są godne pozazdroszczenia.

?Kobiety w blasku słońca? to intymna podróżnicza powieść przygodowa. Chociaż skupiamy się na bardziej dojrzałym zestawie kobiet, czytelnicy w każdym wieku z pewnością będą cieszyć się podróżą, w którą wyrusza każda z tych postaci. Sposób, w jaki napisano "Kobiety w blasku słońca", pomaga czytelnikowi poczuć się jak dodatkowy towarzysz podróży. Podobało mi się, że zostaliśmy powitani w tej zwartej grupie.

?Kobiety w blasku słońca? to przyjemna i lekka lektura wprost idealna na letnie wieczory. Wszystko jest pyszne, kolorowe i urocze, pokryte drzewami cyprysowymi. Kobiety są modne, a wszyscy zawsze zatrzymują się na szybkie espresso w uroczej kawiarni. Jeśli marzysz o ucieczce do Włoch wystarczy otworzyć tę powieść.

"Spaceruj w chmurach wbrew rozsądkowi."
Seamus Heany, The Gravel Walks

Przyjemna odskocznia od horrorów, thrillerów i kryminałów ostatnio wypełniających mój wolny czas. Skuszona włoskim klimatem sięgnęłam po powieść opowiadającą o zwyczajnej codzienności, pielęgnacji marzeń, zdobywaniu odwagi na dokonywanie zmian, godzeniu się w spokojnych rytmach ze sprawiającymi zawód i rozczarowanie aspektami przeszłości, ale też łapaniu nadziei i wiary, że jeszcze nie wszystko stracone, że wciąż można odnaleźć własną drogę, że gdzieś czeka zaufanie, stabilizacja, przyjaźń i miłość. Promienie toskańskiego słońca, ich pozornie powszedni blask przenikający do oczu i serc głównych bohaterek, rozgrzewają emocje czytelnicze. Ciepły styl narracji, choć niewątpliwie trzeba oswoić się z nieco uciążliwymi przeskokami, wspomaga odbiór przybliżanej historii. Uczestniczymy w życiu kluczowych postaci powieści, poznajemy ich różnorodne losy, zatrzymujemy na chwilę, a nawet odwołujemy do własnych przeżyć i doświadczeń.

Camille, Susan, Julia i Kit, mające coś szczególnego do przekazania sobie nawzajem, duchowe wsparcie teraz najbardziej potrzebne, uśmiech rozświetlający ciemne chmury, radość z bliskich i szczerych relacji. Przeznaczenie krzyżuje ścieżki kobiet, kumulacją sił mobilizuje do działania, podejmowania nieco szalonych decyzji czy odczuwania sympatycznych uniesień. Z łatwością odbieramy uczucia bohaterek, Amerykanek mających najlepsze lata już za sobą, a teraz ponownie łaknących światła szczęścia, żeby jeszcze raz skupiło na nich uwagę. Malarstwo, ogrodnictwo, gotowanie, pisarstwo i podróżowanie, doskonałe preteksty do poznawania własnego ja, stwarzania okazji do zadowolenia, nadawania nowych barw samorealizacji i spełnieniu.

We wszystko wplecione akcenty sztuki, języka, kuchni, zabytków i mentalności mieszkańców czarującej Italii. Urokliwie i pogodnie, może momentami zbyt idealistycznie, lecz wdzięcznie. Poddajemy się optymistycznemu scenariuszowi zdarzeń, ciepłej kolorystyce odwiedzanych miejsc, odkrywanym wzbogacającym relacjom. Jak daleko trzeba wyjechać, aby nawiązać kontakt z tym, co odeszło na zawsze, zostało niefrasobliwie zaprzepaszczone, spowodowało nagły zwrot w życiu, uległo wygaszeniu lub zapomnieniu? Czy starać się to odzyskać, a może uszanować dotychczasowe przeżycia, ale postawić na poszukiwania czegoś zupełnie innego, nieśmiało domagającego się uwagi przez dziesiątki lat, niepewnie odwołującego się do aspiracji i tęsknot? Dlaczego nie sięgnąć po ideę wybaczenia, darowania win, wyrozumiałego spojrzenia na własne błędy i potknięcia, śmiałego wykorzystywania pojawiających się szans?