Kobieta w bieli (twarda)

Nie jestem obiektywny w stosunku do Wilkiego Collinsa, ponieważ każda jego powieść mnie zachwyca i nie mam nigdy prawie żadnych zastrzeżeń. Ten dziewiętnastowieczny twórca umiał jak nikt inny sprawić, że czytelnik miał wrażenie uczestnictwa w wydarzeniach przedstawionych w publikacji, a nie jest to zbyt częste. Twórca ten był równocześnie najbliższym przyjacielem Dickensa, a ten pisarz także należy do moich ulubionych. Collins jest autorem takich dzieł jak ??Armadale?, ?Prawo i dama? czy ?Córki niczyje?. A w moje ręce trafiła niedawno opowieść ?Kobieta w bieli?.

O książce możemy dowiedzieć się że:

Walter Hartright, młody nauczyciel rysunku, podczas wędrówki z Hampstead do Londynu późnym letnim wieczorem spotyka tajemniczą kobietę ubraną w biel, najwidoczniej w tragicznym położeniu. Pomaga jej dotrzeć do Londynu, ale później dowiaduje się, że uciekła ona ze szpitala psychiatrycznego. Następnego dnia Hartright podróżuje na północ do Limmeridge House, ponieważ został zatrudniony jako mistrz rysunku dla mieszkańców tego domu, czyli Laury Fairlie, bratanicy gospodarza domu, i Marianny Halcombe, jej oddanej przyrodniej siostry. Kilka dni po swym przybyciu Hartright uświadamia sobie, że Laura jest zadziwiająco podobna do kobiety w bieli. Ta w dzieciństwie mieszkała przez jakiś czas w Cumberland i bardzo przywiązała się do matki Laury, która zawsze ubierała ją na biało. Walter i Laura szybko zakochują się w sobie. Jednakże Laura obiecała ojcu na łożu śmierci, że poślubi sir Parsivala Glyde?a, więc Marianna ? wiedząc, że Laura, mimo uczucia, spełni wcześniejsze przyrzeczenie ? doradza nauczycielowi, by opuścił Limmeridge?


Powieść ta uważana jest za pierwszą książkę, w której intryga kryminalna odgrywa bardzo dużą rolę, a jednocześnie jest to jedna z najwcześniejszych powieści detektywistycznych. A sama intryga, jak to u Collinsa rozwija się powoli. To nie tylko pyszna zagadka, ale i ciekawi bohaterowie, którym się kibicuje. A także ? co widać w innych jego dziełach ? pisarz ten wykazuje zrozumienie dla nizin społecznych i nie zgadza się na faworyzowanie osób z tak zwanych - wyższych sfer. Tym bardziej polecam każdą jego powieść. Szczególnie, że wydawnictwo MG rozpieszcza nas i wydaje co rusz nowe opowieści Collinsa, a większość nie została nigdy opublikowana w Polsce.

"Przyszłość zależy od tego, w jaki sposób użyjemy teraźniejszości."

Wyjątkowo rzadko zdarza mi się, aby książka, już od brzmienia tytułu, pięknej okładki, a zwłaszcza pierwszych tonów treści, znakomicie przyciągnęła moją uwagę, całkowicie wciągnęła w wykreowany świat, nakłoniła do zmysłowego zanurzenia się w nim i jeszcze pozostawiła z poczuciem pełnego spełnienia czytelniczego. "Kobieta w bieli" to perełka literatury, idealnie spasowana z moim gustem i zainteresowaniami, oferująca niezwykłą rozrywkę, zapewniająca dwa dni przyjemnego i zajmującego zaczytania. Napisana w tysiąc osiemset pięćdziesiątym dziewiątym roku, wciąż potrafi oczarować odbiorcę, dostarczyć mu zabawy słowami i wyobraźnią na najwyższym poziomie, a przy tym nakłonić do snucia przypuszczeń i domysłów, rozwijania interpretacji i refleksji, choć oczywiście trzeba chcieć wejść w konwencje tamtej epoki, bo dla współczesnego czytelnika to właśnie doskonała okazja do poznania angielskich realiów obyczajowych i społecznych połowy dziewiętnastego wieku. Narracja piękna, sugestywna, stawiająca na bogate oddanie detali, ale nie przytłaczająca nimi, drażniąca sferę uczuć i wewnętrznej wrażliwości. Wybornie radzimy sobie z zaprezentowanym stylem pisania, płynnie poruszamy się po opowieści, nie ma w niej nadmiaru archaizmów, które mogłyby ewentualnie utrudnić pochłanianie historii. Znaczący w tym udział ma mistrzowskie tłumaczenie, staranne, klimatyczne i dbające o właściwe oddanie niuansów. Drugi raz, kiedy tak intensywnie zachwycam się piórem Wilkie Collinsa, gdyż jego powieść zatytułowana "Córki niczyje" również mocno mnie urzekła i także otrzymała ode mnie najwyższą notę.

Intryga "Kobiety w bieli" opiera się na obyczajowych nutach, ale znaczącą przestrzeń wypełniają sensacyjne i kryminalne brzmienia. Walter Hartright, dwudziestoośmioletni nauczyciel rysunku, zakochuje się w swojej uczennicy Laurze Fairlie. Przypomina mu ona niedawno napotkaną, nieco ezoteryczną, kobietę ubraną w biel. Powoli odsłaniane są kulisy przeszłości obu pań, włączają się inni bohaterowie, mocne nuty spisków, występków i zbrodni wybrzmiewają ponuro i złowieszczo. Ciekawy scenariusz zdarzeń, opowiadany z różnych perspektyw, wzbogacony rewelacyjnymi portretami postaci sprawia, że trudno oderwać się od stron książki. Mam wrażenie, że wielu współczesnych autorów próbujących sił w tworzeniu detektywistycznych zagadek mogłoby się wiele nauczyć poznając tajemnice magnetyzowania czytelnika przez "Kobietę w bieli". Jest tu wszystko, czego potrzebujemy, aby czerpać radość z czytania, choćby frapująca fabuła, liczni bohaterowie, nietuzinkowe osobowości, przekonujące incydenty, umiejętnie wytwarzane napięcie, spora dawka niepewności, smak sekretów, stopniowe odkrywanie prawdy, oraz zakończenie, któremu nie można postawić żadnych zarzutów, wirtuozowsko łączące wątki i sympatycznie lekko przesłodzone. Zdaję sobie sprawę, że dużo zachwytów przy spisywaniu wrażeń czytelniczych, ale jak tu się nie fascynować przygodą czytelniczą, w której wszystko perfekcyjnie ze sobą współgra i cudownie przenosi na kilkanaście godzin w świat emocji, wyobraźni i refleksji.

bookendorfina.pl

XIX wiek, Londyn. Dwudziestoośmioletni Walter Hartright, nauczyciel rysunku po rozmowie z matką, siostrą Sarą i serdecznym przyjacielem profesorem Pescą postanawia przyjąć posadę u bogatego i ekscentrycznego Fryderyka Fairlie z Limmeridge House w Cumberland. W czasie nocnej wędrówki z Hampstead do Londynu Walter spotyka młodą kobietę ubraną od stóp do głowy na biało, która stoi na rozstajnych drogach i wskazuje ręką na drogę do Londynu. Pomimo dziwacznego zachowania czuć od kobiety szczerość i szlachetność, dlatego nauczyciel wzruszony samotnością i bezradnością niewiasty postanawia pomóc jej dotrzeć do miasta. Po kilku dniach dowiaduje się, że jakaś kobieta uciekła z zakładu psychiatrycznego. Udaje się do domu pracodawcy, gdzie ma dawać lekcje rysunku Laurze Fairlie, bratanicy gospodarza domu oraz Mariannie Halcombe, przyrodniej siostrze Laury. Wkrótce zauważa, że Laura przypomina mu spotkaną w nocy kobietę w bieli. Hartright zaczyna poszukiwania i dąży do rozwiązania zagadki kobiet w bieli.

Wilkie Collins po raz kolejny dowiódł, że jest mistrzem w kreowaniu bohaterów. Od pierwszych stron powieści wprowadza zadziwiające postacie, które zachowują się w specyficzny sposób. Przyjaciel Waltera, profesor Pesca z Włoch opuścił rodzinny kraj z przyczyn politycznych i osiadł w Londynie, gdzie daje lekcje języków obcych w arystokratycznych domach. Odznacza się mikroskopijnym wzrostem i ekscentrycznością. Stara się przekształcić w Anglika, aby w ten sposób okazać wdzięczność dla kraju, w którym znalazł azyl i środki do życia. Pesca jest familiarny, serdeczny, zabawny i nie sposób powstrzymać się od uśmiechu czytając o nim. Pan Fairlie wygląda na osobę wątłą, delikatną i bardziej z wyglądu przypomina kobietę niż mężczyznę. Jest nad wyraz niesympatyczny, wszelki hałas rozdrażnia jego nerwy, przerywa ciągle rozmówcy, roztacza samolubną afektację, a noszenie książki uważa za męczącą pracę i zleca ją lokajowi. Marianna Halcombe w powieści została przedstawiona jako mało urodziwa kobieta, ale za to rezolutna, mądra, dowcipna, silna i gotowa do wszelkiej pomocy. Bohaterów jest dużo, a każdy ma swój specyficzny charakter, wygląd i sposób bycia.

Cała recenzja znajduje się tutaj: https://magiawkazdymdniu.blogspot.com/2018/12/kobieta-w-bieli-wilkie-collins.html