Kiksy klawiatury

Klawiatura wyszczerza zęby.


"Kiksy Klawiatury", to niezwykłe kompendium skrzących się humorem tekstów najpoczytniejszego autora Fantazy. Właściwie autobiografia Pisarza od dzieciństwa do ostatnich lat życia, rozpisana na przemówienia, artykuły, eseje.
Terry Prachett opowiada z właściwym sobie sarkastycznym humorem jak to od małego miał kłopoty i nie był rozumiany. W szkole uważano go co najmniej za opóźnionego w rozwoju. Spotykał się ze złośliwością i pogardą nauczycieli, z zawiścią i nękaniem przez głupszych i silniejszych kolegów. Rzucił szkołę średnią, gdy zrozumiał, że go niszczy. Miał barwne życie, poznawał różne dziedziny: dziennikarstwo, fizykę kwantową, wyrabianie serów i wnikliwą wiedzę o owcach, aeronautykę, kolejnictwo, podróżowanie, energię atomową, swoistą teologię, a z zamiłowania chłonął encyklopedyczną i mityczną wiedzę o świecie. Podobnie jak Mag Rincewind z jego powieści, nieudacznik, który nosił w sobie skarb najpotężniejszego zaklęcia, Terry, pogardzany uczeń, nosił w sobie skarb nie tylko talentu, niesamowitej, wręcz karkołomnej wyobraźni, doskonałego wyczucia Tajemnicy, genialności językowej oraz wszelakiej wiedzy, którą kradł z każdego spotkania, z każdej wizyty, z każdej podróży, relacji i diablo wnikliwej obserwacji. Nosił skarb samokrytycyzmu, humoru, sprytu, olśniewającej inteligencji i dzikiej, dynamicznej energii, które nieraz wybawiały go z opałów. Karty zbiorku świecą blaskiem tych skarbów.
Teksty ilustrują proces narodzin i kształtowania Pisarza, a wtajemniczeni mówią: Czarodzieja. Traumy i niezrozumienia w dzieciństwie i młodości, z naddatkiem zostały wynagrodzone pisarzowi w drugiej połowie życia, gdy spotykało go uwielbienia fanów (z którym rodzina miała spore kłopoty) i zaszczyty instytucjonalne. Z przemówień pisanych przy takich okazjach widać, oczywiście jakąś satysfakcję autora, ale przede wszystkim dystans, humor i rozbijanie pompatycznej atmosfery.
Chłodny, logiczny umysł, niewolny od sarkazmu, a w każdym razie od lekko złośliwego humoru, niespodziewanie ujawnia się w jednym z esejów, jako umysł który doznał mistycznych olśnień. Pisze o tym Autor niechętnie, ale zgodnie z doświadczeniem. Chciałby zachować swoją niezależną, trzeźwą i chłodną racjonalność, władanie nie tylko nad słowem i akcją, ale nad pełnym rzeczy rozumieniem. Więc speszyły go te nie dające się wyjaśnić doświadczenia, niezgodne z jego przekonaniami i charakterem. Wielkość To, że dzieli się z nami szczerze tym doswiadczeniem- to jego wielkość. Dzieli się też własną wobec nich bezradnością, niemożnością zrozumienia. Osobiście bardzo mnie ujęła ta, dość niekomfortowa dla niego, szczerość.
Wstrząsające są eseje i artykuły z ostatnich pięciu lat życia, w których Autor opowiada o doświadczenieu okrutnej choroby. Niszcząca ośrodki w mózgu, dopadła tak lotny i wielobarwny umysł, tak panujący nad słowem, pieszczący słowo, pływający w słowach, jak ryba w wodzie, oddychający wielosłownością, wieloznaczeniowością i bogactwem języka. Choroba skrępowała nieco lekkość humoru i skoki wyobraźni, lecz dodała jego opowieściom ciężaru gatunkowego i ciut groźnej powagi, co widać w serii o Tiffany Obolałej.
Poraża artykuł w którym Parachett relacjonuje, w jaki sposób Alzheimer uniemożliwił mu używanie nieodłącznej od kilkudziesięciu lat klawiatury laptopa. Literówki, kiksy, przejęzyczenia- klawiatura wyszczerzyła zęby. Lecz nie poddał się. Zaczął dyktować.
Heroicznie pisał (dyktował) do końca. Opisywał swoją chorobę, walkę z nią, walkę o jej społeczne uznanie, był fundatorem w Stowarzyszeniu Chorych na Alzheimera. A wreszcie- walczył o możliwość godnego odejścia na własne życzenia.
Zbiór "Kiksy Klawiatury" to wspaniały autoportret, tak szczery i wszechstronny, jakich niewiele w naszej literaturze.