Wszystkie moje samobójstwa były nieudane.
Właściwie wszystko było nieudane: i życie, i samobójstwa.
W moim przypadku jest to tym bardziej okrutne, że zdaję sobie z tego sprawę. Tysiącom ludzi na Ziemi brak siły, sprytu, urody czy szczęścia, mnie jednak odróżnia od nich ta nieszczęsna przypadłość, że jestem tego świadomy. Poskąpiono mi wszelkich darów oprócz jasności widzenia.
Nieudane życie, trudno... ale nieudane samobójstwa! Aż mi wstyd. Nie umiem ani żyć pełnią życia, ani się z nim rozstać. Jestem dla siebie bezużyteczny, niczego sobie nie zawdzięczam. Najwyższy czas wykazać trochę woli. Życie dostałem w spadku; śmierć sam sobie zadam!
Oto co myślałem owego ranka, patrząc w przepaść, która otwierała się pod moimi stopami. (…) Skalisty brzeg Palomba Sol słynął z samobójstw. Spiczasty, ogromny, nadwieszony nad wściekłymi falami sięgającymi stu dziewięćdziesięciu dziewięciu metrów, oferował ciałom, które się z niego rzucały, co najmniej trzy sposoby, by stały się trupami: albo mogły nadziać się na iglice sterczących kamieni, albo roztrzaskać się na strzępy o podwodne rafy, albo utonąć bezboleśnie, ogłuszone uderzeniem o wodę. Od tysiącleci nie zdarzyło się, żeby komuś się nie udało. Szedłem więc pełen nadziei.
Przed skokiem nabrałem powietrza.
Z samobójstwem jest jak ze spadochroniarstwem: pierwszy skok jest najlepszy. Powtórka osłabia emocje, recydywa zniechęca. Owego ranka nawet się już nie bałem. Pogoda była doskonała. Niebo czyste, silny wiatr. Pustka otwierała się przede mną jak czyjeś ramiona. Przyczajone poniżej morze czekało na mnie, zlizując łakomie pianę.
Już miałem skoczyć.
Wyrzucałem sobie, że jestem taki spokojny. Dlaczego mam to robić w stanie zniechęcenia, skoro tym razem się uda? Więcej życia! Więcej zapału! Śmiało! Więcej siły! Niech moje ostatnie uczucie będzie naprawdę uczuciem!
Nic z tego. Pozostawałem obojętny i w dalszym ciągu wyrzucałem sobie tę obojętność. Potem wyrzucałem sobie, że ją sobie wyrzucam. Czyż nie po to właśnie chciałem umrzeć, żeby położyć kres wyrzutom? I po co w ostatniej minucie nadawać wartość temu życiu, z którym się zaraz rozstanę, ponieważ nie jest nic warte?
Już miałem skoczyć.
Wstrzymałem się jeszcze kilka sekund, aby podelektować się szczęściem płynącym z pewności: wreszcie ze sobą skończę.
Pomyślałem, że to wszystko takie łatwe, że tak wdzięczne i proste są moje ostatnie chwile. Jak taniec. Zaczynałem właśnie brać lekki rozpęd, by oderwać pięty, i...
– Proszę mi dać dwadzieścia cztery godziny!
Wiatr przyniósł męski tubalny głos, bardzo dźwięczny. W pierwszej chwili nie uwierzyłem własnym uszom.
– Tak, niech mi pan da dwadzieścia cztery godziny. Ani jednej więcej. Sądzę, że tyle wystarczy.
Głos zmusił mnie, bym się odwrócił i sprawdził, czy dobywa się z jakiegoś ciała.
Ubrany na biało mężczyzna siedział ze skrzyżowanymi nogami na golfowym stołeczku, najeżone pierścieniami dłonie oparł na gałce laski z kości słoniowej i mierzył mnie od stóp do głów, tak jak się ogląda przedmiot.
– Oczywiście, trzeba będzie pogłówkować, pobudzić wyobraźnię, ale to... no tak...
Zakończył swoją refleksję, wybuchając na krótko śmiechem, który zabrzmiał jak czkawka, jak suchy kaszel. Jego cienkie wąsy uniosły się, odsłaniając rząd zębów, wysyłających w słońcu różnokolorowe błyski.
Podszedłem.
W emalii kłów i siekaczy osadzone były szlachetne kamienie.
Kiedy zbliżyłem się do niego na odległość dwóch metrów, przestał się uśmiechać, jakby się obawiał, że mu je ukradnę.
Stanąłem. Scena robiła się absurdalna. Nie wiedziałem już, dlaczego sobie przerwałem, nie uchwyciłem nawet sensu słów, przeszkodzono mi. Powiedziałem mu to brutalnie:
– Proszę mnie zostawić w spokoju, jestem zajęty. Popełniam samobójstwo.
– Tak, tak... zauważyłem... właśnie proponowałem, żeby poczekał pan dwadzieścia cztery godziny.
– Nie.
– Przecież dwadzieścia cztery godziny to nie tak dużo...
– Nie.
– Cóż znaczą dwadzieścia cztery godziny, kiedy nie udało się całe życie?
– Nie! Nie! Nie! I nie!
Zacząłem wrzeszczeć, tak mnie irytował. Zamilkł i odwrócił głowę, jakby się obraził za mój gwałtowny ton, jakbym był niesprawiedliwy. Dąsał się.
Wzruszyłem ramionami i poszedłem z powrotem na brzeg skały. Nie będę marnował swojej śmierci dla jakiegoś kretyna, co sobie wprawił w zęby kamienie szlachetne!
Wziąłem głęboki wdech, żeby odzyskać spokój. W dole morze wydało mi się jakby bardziej oddalone, dzikie łomoty wody o skałę jeszcze bardziej wściekłe, rafy jeszcze bardziej spiczaste, skalne ostrza liczniejsze. Wiatr stawał się skargą, która drażniła mi uszy, lamentem pokonanego.
Czy on wciąż tam jest?
Też coś! Przecież wcale mnie to nie musi obchodzić. Dokonuję najważniejszego i najgodniejszego aktu w mojej egzystencji. Nic nie powinno mnie rozpraszać.
Tak, ale czy on wciąż tam jest?
Rzut oka w tył: starał się odgrywać kogoś, kto nie chce przeszkadzać, siedzi sobie i myśli o czym innym, taki elegancki, taki spokojny, jakby słuchał popołudniowego niedzielnego koncertu w altanie parku Floryda.
Postanowiłem nie zwracać na niego uwagi i znowu skupiłem się na skoku.
Czułem jednak na karku jakiś ciężar. Patrzył na mnie, tak, gdy tylko wiedział, że jest poza moim polem widzenia, wbijał we mnie spojrzenie, byłem tego pewny, dwie czarne źrenice z tyłu parzyły mnie, przytrzymywały, nie chciały mnie puścić. Nie byłem już sam, straciłem spokój.
Rozwścieczony, zrobiłem w tył zwrot.
– Ja tu nie robię widowiska, tylko popełniam samobójstwo!
– Obserwowałem ptaki.
– Nie. Jak tylko się odwracam do pana tyłem, czuję na sobie pana wzrok.
– Wydaje się panu.
– Proszę odejść.
– Dlaczego?
– Niesamowite! Nie ma pan nic do roboty?
Spojrzał z nonszalancją na zegarek.
– Nie, obiad mam dopiero za dwie godziny.
– Niech się pan stąd wynosi!
– Skała jest dla wszystkich.
– Niech pan spływa, bo rozwalę panu mordę!
– Coś się panu miesza: może jest pan mordercą, ale jest pan również ofiarą.
– Nie mogę umierać w takich warunkach!
Obojętność, jaką odczuwałem kilka chwil wcześniej, była teraz bardzo daleko, uleciała w przestworza wraz z mewami i pewnie bawiło ją, że daje się bezwolnie unosić wiatrowi.
(…) W ten sposób zawarłem znajomość z człowiekiem, który zmienił moje życie i którego w swojej naiwności miałem przez kilka miesięcy nazywać moim Dobroczyńcą.