Kepler62 (twarda)

Spis treści Strona redakcyjna Rozdział 1. Bliskie-dalekie sąsiedztwo Copyright (C) Timo Parvela, Bj?rn Sortland, Pasi Pitkänen and WSOY, 2016 Text (C) Timo Parvela, Bj?rn Sortland 2016 Illustrations (C) Pasi Pitkänen 2016 First published in 2016 by Werner Söderström Ltd with the Finnish title KEPLER62 - Kirja 3: Matka and simultaneously by Piggsvin with the Norwegian title Kepler62 - Reisen. Polish translation published by arrangement with Bonnier Rights, Finland, and Macadamia Literary Agency, Warsaw. (C) tłumaczenie Iwona Kiuru 2020 (C) for Polish edition by Wydawnictwo Widnokrąg 2020 Redaktorka prowadząca serię Kepler62: Dorota Górska Skład i łamanie wersji polskiej oraz adaptacja okładki: Maria Gromek Redakcja: Wojciech Górnaś | Korekta: Magdalena Wójcik, Bożena Sigismund Opieka produkcyjna: Multiprint Joanna Danieluk This work has been published with the financial assistance of FILI - Finnish Literature Exchange Książka wydana dzięki finansowemu wsparciu FILI - Finnish Literature Exchange. Piaseczno 2020 Wydanie I Wszelkie prawa zastrzeżone. Żadna część niniejszej publikacji nie może być reprodukowana w jakiejkolwiek formie i w jakikolwiek sposób bez pisemnej zgody wydawcy. ISBN 978-83-958441-4-0 Wydawnictwo WIDNOKRĄG Konwersja: eLitera 1. - Boisz się? - Nie, no coś ty. Dlaczego miałbym się bać? - Tak tylko pomyślałem. Lecimy w końcu dość daleko. Dalej niż ktokolwiek przed nami. I nie ma powrotu. Podróż jest niebezpieczna, uśpią nas na wiele lat i nie wiadomo, co zobaczymy na miejscu, a - Boję się. - Ja też. Ari otoczył Joniego ramieniem. Młodszy brat był kruchy jak porcelanowe zwierzątko. Takie, które stoi na parapecie i zwykle brakuje mu ucha albo ogona. - Bohaterowie! Jesteście bohaterami. A oto dowód. - Generał Livingstone machnął ręką i na ścianie pomieszczenia pojawiła się wirtualna gazeta. Pierwszą stronę wypełniały ich twarze. Zdjęcie zostało zrobione w połowie obozu szkoleniowego, kiedy po raz pierwszy przymierzyli swoje osobiste akcesoria: oddycharki, pasy taktyczne i kaski. Kręcący się wszędzie fotograf wzbudzał w nich zakłopotanie. Dopiero teraz odkryli powód jego obecności. Kaski, które przewiesili sobie przez ramiona, świetnie prezentowały się na zdjęciach i na każdym ujęciu wyraźnie było widać logo wspólnego rządu. Trzeba jednak przyznać, że wyglądali przekonująco. Cała dwunastka. - Gdzie jest ta dziewczyna z Norwegii? - zapytał szeptem Joni. Ari rozejrzał się wokół. Jedenastka! Marie z nimi nie było. W białym audytorium znajdowało się ich tylko jedenaścioro. Wzruszył ramionami. Norweżka od samego początku wydawała się trochę specyficzna. Może miała do wykonania jakąś sekretną misję. A może po prostu nie chciało jej się brać udziału w tym laurkowym wydarzeniu. Nie żeby impreza była w jakimkolwiek sensie dobrowolna. Na obozie szkoleniowym nic nie było dobrowolne. Z drugiej jednak strony doszły ich słuchy, że Marie już wcześniej pozwalała sobie na różne odstępstwa od reguł. Podobno raz uciekła strażnikom i wtargnęła do tajnego oddziału na dolnym piętrze. I spotkała tam kosmiczną istotę, która pomieszała jej w głowie. Podobno mózg Marie się zagotował i wypłynął jak kasza uszami tere-fere. - Jesteście nadzieją świata! Na waszych wątłych ramionach spoczywa przyszłość ludzkości. Jesteście pionierami i utorujecie przestrzeń do życia tam, dokąd nigdy jeszcze nie dotarł człowiek! Stary generał patrzył na nich z ojcowskim uśmiechem. Spoglądał na każdego z osobna. Albo przynajmniej tak im się wydawało. Całkiem możliwe, że dziadek po prostu nie widział zbyt dobrze i próbował teraz rozpaczliwie znaleźć jakiś punkt zaczepienia dla wzroku. W drzwiach audytorium stanął młody żołnierz. Skinął głową ku generałowi, który rozciągnął ramiona, jakby zamierzał ich pobłogosławić. - Nadszedł czas. Przynieście chlubę ludzkości! Jedenaścioro. Pośrodku wiwatującego i wymachującego flagami tłumu było ich w dalszym ciągu tylko jedenaścioro, kiedy dżipy wiozły ich ku metalowemu potworowi, który błyszczał na końcu pasa startowego. Zatankowany wahadłowiec stał gotowy do odlotu. Poszybują nim na stację kosmiczną ISS 4, gdzie czekają już pojazdy kosmiczne. Trzy gwiezdne żaglowce, którym nadano imiona po statkach Kolumba: Santa María, Ni?a i Pinta. - A Marie nie przyjdzie? - Ari zwrócił się do idącej obok niego Olivii, kiedy wysiedli z dżipów. - Jest już na pokładzie - burknęła porucznik Colin, unikając kontaktu wzrokowego. Ari skinął głową. Przyglądał się tłumom, które zebrały się na obrzeżach pustynnego placu. Z pewnością po raz pierwszy do Strefy 51 wpuszczono tak liczną publiczność. Jednak nawet i teraz zebrani nie mogli się swobodnie poruszać. Wciśnięto ich na obszar pomiędzy dwoma stalowymi ogrodzeniami, na którym zbudowano trybuny sięgające nawet dwadzieścia metrów. Publiczność chciała wycisnąć z wydarzenia jak najwięcej. Oto konwój. Pionierzy. Badacze poszukujący nowego lądu. Ari odniósł wrażenie, że w morzu chorągwi odróżnił flagę swej ojczyzny - Finlandii. Zastanawiał się, kto mógł nią wymachiwać. - A jeśli to mama? - szepnął Joni. On także dostrzegł flagę. - Akurat. Mamy nie stać na podróże aż tutaj. - Może ją przywieźli. Nas też przecież przywieźli. Dla nich to bułka z masłem - upierał się Joni. - Akurat - prychnął znowu Ari, ale mimo wszystko usiłował skupić wzrok na osobie wymachującej flagą. To było oczywiście niemożliwe. Tłumy znajdowały się stanowczo za daleko, aby można było rozróżnić pojedyncze twarze. - Mama za to ogląda transmisję w domu. Podobno cały świat nas ogląda - głos Joniego zabrzmiał trochę słabo. Dzięki lekom jego dziwną i wciąż niezdiagnozowaną chorobę udawało się utrzymać w ryzach przez czas trwania obozu szkoleniowego, ale chłopiec wciąż jeszcze nie wrócił do formy. - Jasne, że ogląda - zapewnił Ari. - Słyszałeś przecież to samo co ja. Rodzice nas wszystkich wyrazili na to zgodę. Chcą dla swoich dzieci tylko tego, co najlepsze. Są szczęśliwi, że trafiła się nam taka okazja i dzięki nam będą pod opieką do końca życia. - Wierzysz w to wszystko? - zapytał Joni. Ari przełknął ślinę i zerknął na brata. Nie, nie wierzył w ani jedno słowo tej całej propagandy, którą karmił ich podczas obozu oficer edukacji. Ale z drugiej strony nie miał żadnych pewniejszych wieści. Zaledwie przypuszczenia. - Oczywiście, że wierzę. Mama jest na pewno szczęśliwa z naszego powodu. - Ten błysk w jej Pamiętasz? - wyszeptał Joni. - Na pewno nam się pomyliło. To był odblask lampy. - Ari ścisnął brata za ramię. - Albo łza - odpowiedział poważnie Joni. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki BLISKIE-DALEKIE SĄSIEDZTWO Jak daleko jest Norwegia? Jak wyglądają białe noce? Co Finowie robią w wolnym czasie? I czy w Szwecji dzieciaki mają podobne sprawy do naszych? Zapraszamy w literacką podróż do naszych sąsiadów zza Morza Bałtyckiego. Poznajcie świetnych bohaterów i ich codzienne (a czasem niecodzienne) sprawy. Przekonacie się, że - mimo odległości, innego środowiska i zwyczajów - jesteśmy do siebie całkiem podobni. W tej serii oddajemy też głos tłumaczom, dzięki którym możemy przeczytać wszystkie książki po polsku, zamiast uczyć się takich języków jak fiński czy norweski. To oczywiście byłoby bardzo ciekawe, choć mogłoby trochę potrwać. :) Książka jest współfinansowana przez Unię Europejską w ramach programu Kreatywna Europa, który powstał między innymi po to, by Europejczycy mogli poznawać pisarzy z innych krajów i ich książki oraz dzielić się swoją kulturą. .