Kapuś w kapuście

otwartymi ustami. Każde słowo oddzielnie rozumiała, umysł jednak stawiał niezrozumiały opór, kiedy usiłowała czytać je jako spójną całość. - Co tam masz? - zainteresowała się Luka, z wysiłkiem odrywając wzrok od fotografii przedstawiającej zielonego upiora obejmującego miłośnie pień smętnej wierzby, której gołe, zwisające gałęzie potęgowały wrażenie niesamowitości. - chyba wiersz - zająknęła się niepewnie cykliczna miłośniczka poezji. Wyjęła kartkę z teczki i podała Lukrecji. - Może ty prędzej załapiesz. Jesteś po polonistyce. Mnie jakoś... Chyba jestem tę Luka spojrzała na kartkę, przeleciała ją oczami i jęknęła. - Przeczytaj głośno! - zażądał Konrad. - Chcę wiedzieć, na co poszły pieniądze z moich podatków. - Obyś nie żałował - mruknęła Luka i wzięła głęboki oddech. - Uwaga! Czytam: Wiosno, wiosenko Wiśnio, wisienko Nabrzmiała, soczysta A w środku pestka i robal biały - I co dalej? - dopytywał się zaintrygowany Konrad, kiedy koleżanka dramatycznie urwała. - Co ten robal? - Nic dalej. Na robalu się kończy - Luka wzruszyła ramionami i popadła w zamyślenie. - Chyba po raz pierwszy jestem skłonna przyznać ci rację, Filip. Chociaż... Jakby się uprzeć, zawsze można do tego dorobić odpowiedni komentarz i uznać autorkę za genialną poetkę. - Mam nadzieję, że żartujesz! - Kama ocknęła się z dziwnego stuporu i otrząsnęła ze wstrętem. - Dla mnie to li i jedynie opis dojrzałej wiśni zżeranej przez robala. Co, jak powszechnie wiadomo, jest zjawiskiem często występującym w przyrodzie. - W przyrodzie to robal zżera czereśnie - zaoponował Filip. - Wiśnie są kwaśne, robale z nich raczej nie mają pożytku. - Znam takich, którzy za odpowiednią kasę napisaliby, że wiersz jest genialny, bo przy użyciu minimum słów oddaje dramat źle ulokowanej miłości - wyjaśniła Luka z westchnieniem. - Pamiętam z zajęć, jak wyglądało analizowanie wiersza. Z tego, co mi wiadomo, jeden chłopak z mojego roku nieźle sobie dorabia, pisując na zamówienie podobne omówienia i recenzje. Kiedyś trzeba było mieć wiedzę i predyspozycje. Dziś wystarczy odpowiednio spreparowany słowotok, żeby wmówić ludziom - To o czym jest ten wiersz? - chciał wiedzieć Konrad. - Nie masz większych zmartwień? - burknął Filip. - Baba ma nierówno pod sufitem. Przegoniła mnie z pół kilometra, zanim wreszcie znalazła plener, który jej się podobał... - To o czym jest ten wiersz? - docisnął redaktor Błoński, nie zwracając uwagi na jego sarkanie. - Nie wiem. - Luka wzruszyła ramionami. - Nie ja go pisałam. I nie jestem pewna, czy to można w ogóle nazwać wierszem. Ale sprytny recenzent mógłby z tego wycisnąć, że soczysta wiśnia symbolizuje miłość, pestka to zranione serce, które stwardniało po tragedii, a robal to owa tragedia, która miłość zniszczyła. Po wszystkim zostanie już tylko sama pestka. - O - Liliana otworzyła szeroko oczy i niemal nabożnie wpatrzyła się w starszą koleżankę. - Nie miałam poję Kurczę, jak się tak zastanowić... - To głębokie jest - stwierdził Konrad po namyśle. - Dosadne, ale głębokie. Kamila przewróciła oczami, jęknęła głośno i rąbnęła pięścią w biurko. - Naczelny ma rację! Poczytalność wam spadła do zera! Albo poniżej! Liana! W tej teczce jest wydruk kilku wypocin naszej poetki; tu masz - rzuciła dziewczynie służbowy dyktafon - nagranie z wywiadu. Weźmiesz zdjęcia Filipa i spróbujesz coś z tego zrobić. Niczego nie zmieniaj, pilnuj tylko interpunkcji. I więcej nie chcę słyszeć o żadnych robalach! - Ale naczelny chciał, żebyśmy przemyśleli sprawę... - zaczął Konrad. - Kama, sprzedaż nam spada - przerwała mu pośpiesznie Luka, widząc, że oblicze koleżanki nabiera barwy, nomen omen, soczystej wiśni. - Szef się martwi, że burmistrz nam obetnie dotację i kazał pomyśleć nad czymś, co nas uatrakcyjni. Stąd pewnie ten KĄCIK KULTURALNY. Kamila opanowała złość i skupiła się na problemie. - I co? Myśleliście? - Uznaliśmy, że najlepiej by było, gdybyśmy mieli dodatkowe wpływy - powiedziała Luka spokojnie. - Poza tym, co nam wpada ze sprzedaży. Liana ma pomysł. Uważam, że dobry. - No to słucham. - Kama spojrzała wyczekująco na zarumienioną z przejęcia stażystkę. - Pomyślałam, że moglibyśmy zrobić rubrykę ogłoszeń - wykrztusiła niepewnie Liliana. - Ustalić cennik i terminy. Kablówka nieźle na tym zarabia, dlaczego mamy być gorsi? Przy oglądaniu telewizji ludzie nieraz się zagapią i nie zdążą zapisać, a u nas mieliby tekst i namiary do dyspozycji przed sobą... - Fakt. - Kama zmarszczyła brwi w zadumie. - Niezły pomysł... Dobra, Liana. Ustalę z szefem co i jak, a ty się zajmiesz prowadzeniem tej rubryki. Nie możemy pozwolić, żeby nam poczytalność spadała, bo szef się zał Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki