Jutro przypłynie królowa (twarda)

rz­mio­ne. Lu przy­pły­nął na Pit­ca­irn trzy­na­ście lat temu, za Don­ną. Jest An­gli­kiem, miesz­kań­cy wy­spy na­zy­wa­ją go Prze­chrztą. Prze­chrzta to Obcy, któ­ry zwią­zał się z Pit­ca­ir­nen­ką. - Kie­dy uma­wiał się na ży­cie z Don­ną, nie zda­wał so­bie spra­wy z trud­no­ści. Prze­chrzta jest co naj­wy­żej lo­ka­jem Pit­ca­ir­neń­czy­ków. Jak go do­pusz­czą do sto­łu, to może słu­chać, ale nie mó­wić - opo­wia­da Wy­spiarz i ner­wo­wo prze­bie­ra pal­ca­mi u rąk. - Lu jest te­raz jak go­ło­du­piec wże­nio­ny w lep­szą ro­dzi­nę. A prze­cież kie­dyś było in­a­czej: po­zna­li się z Don­ną w An­glii. Lu wszedł do skle­pu, w któ­rym pra­co­wa­ła, ich spoj­rze­nia się spo­tka­ły. Po śmier­ci pierw­sze­go męża Don­na była tyl­ko za­gu­bio­ną emi­grant­ką z wy­spy. Lu był za­rad­ny, opie­kuń­czy. Spodo­ba­li się so­bie. Wcze­śniej słu­żył w bry­tyj­skiej ma­ry­nar­ce. Kie­dy ro­dzi­ła się So­li­dar­ność, sta­cjo­no­wał z bry­tyj­sko­-ame­ry­kań­skim od­dzia­łem pod Ko­pen­ha­gą. Dwa­dzie­ścia pięć ty­się­cy ka­ra­bi­nów, cze­ka­li na roz­kaz wej­ścia do Pol­ski. Roz­ka­zu nie było, po mie­sią­cu góra ode­sła­ła go do kra­ju. Był jesz­cze w Afga­ni­sta­nie i Ku­wej­cie, ale ka­rie­ry w woj­sku nie zro­bił. Don­na po­wie­dzia­ła, że chce wró­cić na Pit­ca­irn i że tyl­ko z nim. Za­miesz­ka­ją na pró­bę, a jak nie wyj­dzie, wró­cą do An­glii. Lu miał kurs księ­go­we­go i do­świad­cze­nie w lo­gi­sty­ce. Po­my­śla­ła, że przy­da się wspól­no­cie. A on, ro­man­tycz­ny głu­piec, zgo­dził się. Bar­dzo ją ko­chał. Tak pięk­nie o niej mó­wił: ,,Słod­ka, uwo­dzi­ciel­ska zgu­ba". Sprze­dał dom i sa­mo­chód. Pie­nią­dze się ro­ze­szły. Gdy­by wró­cił, mu­siał­by żyć na uli­cy. * * * W prze­wo­dach elek­trycz­nych za­czę­ło brzę­czeć. Czy­li siód­ma. Ge­ne­ra­tor do­star­cza prąd dwa razy dzien­nie: do trzy­na­stej i od sie­dem­na­stej do dwu­dzie­stej dru­giej. Tyl­ko wte­dy trzesz­czy ma­gne­to­fon. Ge­ne­ra­tor dzia­ła na ropę. Wy­spia­rze zu­ży­wa­ją oko­ło dwu­dzie­stu ty­się­cy li­trów przez trzy mie­sią­ce. Rząd bry­tyj­ski pła­ci za nie czter­dzie­ści ty­się­cy do­la­rów no­wo­ze­landz­kich. Kie­dy ropa się koń­czy, Pit­ca­ir­neń­czy­cy dzwo­nią do Auc­kland. - Trze­ba za­ma­wiać z wy­prze­dze­niem - tłu­ma­czy Lu. Gdy bra­ku­je ropy, lu­dzie krad­ną z cu­dzych ka­ni­strów. Te­le­fo­ny raz dzia­ła­ją, raz nie. To za­le­ży od po­go­dy i sztor­mów. Te­le­fon mar­ki Erics­son z 1912 roku jest już za­byt­kiem. Nie­wie­le tego po­zo­sta­ło na Pit­ca­irn. W la­tach sześć­dzie­sią­tych przy­pły­nął tu ku­piec mor­ski. Cho­dził po do­mach i sku­py­wał wszyst­ko, co mia­ło ja­kąś war­tość. Pit­ca­ir­neń­czy­kom pła­cił po dzie­sięć fun­tów, a w Lon­dy­nie sprze­da­wał po pięć­dzie­siąt. Don­na mówi, że Ob­cym nie moż­na ufać, że są za­gro­że­niem. I że Pit­ca­ir­neń­czy­ka nig­dy nie zła­pa­ła na kra­dzie­ży ropy. Strza­ły wy­ła­do­wań elek­trycz­nych - znak, że zbie­ra się na deszcz. Na­dzie­ja - bez desz­czu za mie­siąc, za dwa bę­dzie su­cho w kra­nach i klo­ze­tach. Słoń­ce wy­pa­li plo­ny, nie bę­dzie co jeść. Lu­dzie nie mają tu na­tu­ral­nych re­zer­wu­arów wody. Opra­co­wa­li jed­nak sys­tem: z da­chów pro­wa­dzą rury, któ­re zbie­ra­ją deszcz do zbior­ni­ków. Każ­dy po czte­ry­sta pięć­dzie­siąt, a na­wet sie­dem­set li­trów. Wie­czo­rem moż­na brać prysz­nic w wo­dzie na­grza­nej słoń­cem. - Mo­dlę się je­dy­nie o zdro­wie i deszcz. - Don­na wspo­mi­na ta­hi­tań­skich przod­ków, da­le­kich krew­nych, któ­rzy po­mar­li z od­wod­nie­nia, nie­rzad­ko na wor­kach peł­nych pe­reł. Raz czy dwa gra­ni­ca opa­dów prze­bie­gła po­środ­ku Adam­stown. Jed­ni cie­szy­li się na­peł­nio­ny­mi becz­ka­mi, inni wy­cią­ga­li wia­dra, pro­si­li o wodę. Nie zro­zu­mie tej mo­dli­twy ten, kto nie wy­bie­rał desz­czów­ki z dna ło­dzi, kto nie mu­siał pa­trzeć z za­schnię­ty­mi usta­mi, jak umie­ra ogród, naj­waż­niej­szy ży­wi­ciel. Na Pit­ca­irn jada się dwa razy. Oko­ło po­łu­dnia śnia­da­nie, obia­do­ko­la­cję zwy­kle póź­nym wie­czo­rem, kie­dy pra­ca skoń­czo­na i moż­na ga­pić się na pal­ce u stóp przy bu­tel­ce piwa z No­wej Ze­lan­dii. Na sto­le drób, pie­czo­ne ziem­nia­ki i cy­tru­sy. Na ana­na­sy mówi się ,,jabł­ka". A ja­bło­nie tu­taj