JULIUSZ CEZAR KONTRA RZYM Triumf i tragedia republiki

Opis produktu:

Dziesiąty stycznia, 705 rok od założenia Rzymu, 49 przed narodzeniem Chrystusa. Słońce już dawno skryło się za szczytami Apeninów. Zołnierze XIII Legionu stali w ciemnościach w szyku marszowym. Noc była mroźna, lecz oni przywykli do trudóvv. Przez osiem lat towarzyszyli namiestnikowi Galii w kolejnych krwawych kampaniach, w letnim skwarze i w zaspach śniegu, i zawędrowali z nim aż na kraniec świata. Teraz, wróciwszy z barbarzyńskich ostępów północy, stanęli nad zupełnie inną granicą. Przed nimi płynął wąski strumień. Po stronie, po której się znajdowali, rozciągała się prowincja zwana Galią. Na drugim brzegu była Italia i droga prowadząca do Rzymu. Wchodząc na tę drogę, żołnierze XIII Legionu popełniliby zbrodnię: nie tylko przekroczyliby granice swojej prowincji, ale także złamali najsurowsze prawa ludu rzymskiego i rozpoczęli wojnę domową. Jednak legioniści swym marszem w kierunku granicy dowiedli, że są przygotowani na taki czyn. W bezruchu czekali, by trębacze dali znak. Na dźwięk trąby ruszą naprzód: przekroczą Rubikon.
Kiedy jednak rozlegnie się sygnał? W nocnej ciszy rozchodził się szmer strumienia, wezbranego od topniejących w górach śniegów, lecz trąby wciąż milczały. Żołnierze XIII Legionu wytężali słuch. Nie przywykli do tak długiego oczekiwania. Zazwyczaj uderzali jak błyskawica. Ich dowódca, namiestnik Galii, słynął z odwagi, umiejętności zaskakiwania przeciwnika i szybkości. Co więcej, wydał im rozkaz przekroczenia Rubikonu po południu mijającego właśnie dnia. Dlaczego więc, kiedy w końcu dotarli nad granicę, tak nieoczekiwanie kazano im się zatrzymać? Tylko nie1iczni mogli w ciemnościach dostrzec swego wodza, lecz zgromadzeni wokół niego oficerowie sztabu dobrze widzieli, że miotają nim sprzeczne uczucia. Zamiast wysłać swych ludzi naprzód, Gajusz Juliusz Cezar wpatrywał się we wzburzone wody Rubikonu i milczał...