Judasz (twarda)

"Judasz" Amosa Oza to powieść niezwykła. Trochę na wyrost może, ale przypomina mi nieco "Mistrza i Małgorzatę". Tak jak w "Mistrzu..." otrzymujemy w niej historię miłosną, opowieść o mieście i zbolałym kraju i nowatorską, odczytaną na nowo historię Jezusa i Judasza. Młody Szmuel, ze względów finansowych, rzuca studia i podejmuje się pracy w jednym z jerozolimskich domów. Do jego zadań należą m.in. rozmowy z niepełnosprawnym starcem. Tu Szmuel poznaje też tajemniczą, nieprzystępną wdowę Atalię. Ale to, co najmocniejsze w tej powieści to opowieść o Jerozolimie i rodzącym się w bólu państwie izraelskim i historia o Jezusie w oczach Żydów - to zresztą tytuł pracy magisterskiej, którą mimo wszystko Szmuel chciałby napisać. Oz pokazuje nam konflikt izraelsko-palestyński z każdej niemal, czasem bardzo "rewolucyjnej", strony. Bo jak inaczej nazwać poglądy ojca Atalii, Żyda przecież, który krytykował ideę państwa Izrael, wierząc jednocześnie, że pozostanie Żydów na terenach Arabów może dokonać się jedynie dzięki porozumieniu i współpracy, a upieranie się przy autonomicznym, znaczonym granicami państwie, będzie tylko źródłem wielopokoleniowych krwawych konfliktów. Jednocześnie Szmuel podczas tworzenia swojej pracy i w rozmowach ze swoim pracodawcą bada, czy rzeczywiście Chrystus chciał tworzyć nową religię, bo może tylko marzył, by judaizm wrócił do korzeni, a całą "nową ideologię" - wbrew niemu - wymyślono później; i skąd ta głęboka nienawiść do Judasza, który w tej historii staje się najwierniejszym uczniem Jezusa, bez którego udziału przecież nie byłoby chrześcijaństwa? Świetna książka!