Jedz módl się kochaj

W sieci krąży tak wiele niepochlebnych opinii na temat tej książki. A ja przecieram oczy ze zdumienia i pytam: dlaczego? "Jedz, módl się, kochaj" jest przecież rozkoszne. Historia dzieli się na trzy części, każda opisująca inną drogę do odnalezienia szczęścia. Aa, a więc tu leży pies pogrzebany. Jak porządny, szanujący się malkontent mógłby zachwycić się taką książką? A jest się czym zachwycać. Zacznę od mojej ulubionej części, Italii. Dzięki prostemu, lecz bardzo plastycznemu stylowi autorki, niemal czułam na języku smak każdej wypróbowanej przez bohaterkę potrawy. Melodyjność włoskich słówek pieściła moje uszy, a dyskretnie wprowadzane językoznawcze anegdoty czarowały umysł. Indie to podróż ku rozwinięciu duchowości. Wiele osób uważa tę część za najnudniejszą. Ja natomiast odkryłam w niej wiele interesujących spostrzeżeń. Jeśli się wgłębić, jest tam naprawdę sporo mądrych rzeczy do przemyślenia. Ostatnie miesiące spędzimy z bohaterką Indonezji. I to tam na warsztat weźmiemy miłość. Ale cicho sza! Nie powiem Wam do kogo. "Jedz, módl się, kochaj" jest powieścią spójną. Niczego nie ma w niej za dużo, niczego nie brakuje. Spędziłam w jej towarzystwie kilkanaście wspaniałych godzin. I Wy też spędzicie. Tylko ani mi się ważcie do niej uprzedzać!