Jednooki Kruk

prosty wojownik, mam wspólnego z królewskimi sprawami? - Bezpośredni i pewny siebie, a jednocześnie znający swoje miejsce. Takich ludzi nam potrzeba - odparł wesoło jarl. - Cierpliwości, chłopcze, cierpliwości. Wezwałem cię tutaj, ponieważ słyszałem wiele dobrego o zdolnościach, które ponoć posiadasz. Mówią, że łeb służy ci nie tylko jako stojak na hełm, a myślisz za dziesięciu chłopa. - - zaczął niepewnie Halfdan. - Nie przerywaj, chłopcze, nie przerywaj. Eryk wstał z krzesła i podszedł do stojącego na końcu stołu glinianego dzbana z piwem. Oczom Halfdana ukazał się wyłożony srebrem pas jarla i zdobiona drewniana pochwa, w której znajdował się imponujący miecz o pozłacanej rękojeści. Jarl nalał piwa do bogato inkrustowanego rogu, opróżnił go duszkiem, po czym uśmiechnął się wesoło do swojego gościa i kontynuował: - Podobno pływałeś na łodziach samego Thorkella Wysokiego6. To od jego ludzi słyszałem opowieści o twoich wyczynach. Wojownik z ciebie pierwszorzędny, ale takich mamy mnóstwo. Jaja ponoć masz ze stali, lecz takich bohaterów też nam nie brakuje. To, co mnie najbardziej interesuje, to twój dar rozwiązywania problemów. Gadają, że nie raz, nie dwa bystrość twojego umysłu ocaliła mnóstwo dobrych wojów i pomogła w wygraniu wielu bitew. Prawda to? 6 Thorkell Wysoki - duński możnowładca, jeden z doradców króla Kanuta, weteran wielu bitew oraz kampanii wojennych. - - zaczął nieśmiało Halfdan. - Prawda, jarlu. Odyn7 w swej opiece często zsyła na mnie dar mądrości. Ukazują mi się pewne, nazwijmy to w ten sposób, wskazówki, które pomimo swej oczywistości są widoczne tylko dla mnie. 7 Odyn - naczelne bóstwo w mitologii nordyckiej; bóg wojny, patron wojowników, a także wiedzy, mądrości i poezji. - Chł - Jarl uśmiechnął się dobrotliwie. - Mnie to wszystko jedno, naprawdę. Stary już jestem, wiele w życiu widziałem. Ale my teraz jesteśmy chrześcijanami. - Starzec wymownie złapał za zwisający z jego szyi pozłacany krzyż. - Uważaj, co mówisz, szczególnie w obecności króla. On nie jest w kwestiach wiary tak wyrozumiały jak ja. - Rozumiem, panie. Ale domyślam się, że nie wezwałeś mnie tutaj, aby rozmawiać o wierzeniach naszych ojców i dziadów. - Niecierpliwy jak każdy młokos. - Jarl zaśmiał się głośno, po czym opróżnił kolejny róg piwa. - Dobrze zatem, przejdźmy do konkretów. Wiedziałem, że możesz spędzać zimę w Roskilde, a przynajmniej miałem taką nadzieję. Pewien wojownik, niegdyś pływający z tobą na łodziach Thorkella Wysokiego, a obecnie będący jednym z moich ludzi, opowiadał mi podczas ostatniej biesiady, że widział w mieście człowieka, który swego czasu ocalił sześć drakkarów8 z zasadzki Franków9. Niebywała opowieść, muszę przyznać. Tym sprytnym młodzieńcem jesteś oczywiście ty, mój drogi przyjacielu. Będąc pod wrażeniem tak znacznych umiejętności, osobiście poleciłem twoją pomoc królowi Kanutowi, a on, wierząc w moją intuicję i nie mając nic do stracenia, się zgodził. Całe szczęście, że Rorik bez problemu znalazł cię w mieście, złoty chłopak. Posłuchaj mnie teraz uważnie, Halfdanie. Potrzebuję pomocy kogoś spoza otoczenia króla oraz dworu, kto nie ma tu żadnego interesu i komu mogę zaufać. Potrzebuję również twojego daru. Jeżeli zgodzisz się spełnić prośbę moją i króla, to zostaniesz obsypany złotem oraz srebrem niczym bohater z samej Walhalli10. Znaczy się... - Jarl zmieszał się trochę, ale zaraz wesoło dokończył: - A pies to trącał, obsypiemy cię złotem jak bohatera z samej pogańskiej Walhalli, rozumiesz, chłopcze? 8 Drakkar - skandynawska długa łódź bojowa, znacznie większa od jednostek handlowych, mająca nawet kilkadziesiąt wioseł. Na dziobach drakkarów umieszczano rzeźby przedstawiające łby smoków, węży czy innych potworów. 9 Frankowie - lud zachodniogermański, który podbił Galię (tereny obecnej Francji, Szwajcarii, północnych Włoch oraz Belgii), stworzył tam potężne państwo i stopniowo uległ romanizacji. Czasy największej świetności państwa Franków przypadają na okres panowania Karola Wielkiego (768-814). 10 Walhalla - mityczna hala, pałac Odyna, do którego trafiają polegli w boju mężni wojownicy, aby całymi dniami toczyć pojedynki i trenować wraz z innymi zabitymi w walce, a wieczorami wspólnie ucztować. Źrenice Halfdana rozszerzyły się momentalnie na samo wspomnienie o królewskich bogactwach i sławie, jaka mogła na niego czekać. Nie zwlekając ani chwili dłużej, odparł: - Zrobię, co w mojej mocy, jarlu, masz moje słowo. - Doskonale, chłopcze, doskonale. - Eryk uśmiechnął się wesoło i opróżnił kolejny róg pełen złocistego trunku.