Nie czas na miłość

Po książki Pani Edyty Świętek, sięgam niejako w ciemno. Już kilka lat temu poznałam jej twórczość i od tej pory jestem wierną czytelniczką. Problemy poruszane przez Autorkę w jej powieściach są takie prawdziwe.
Rozalia Kmiecik jest matką. Matką siedmiorga dzieci. Kobieta i jej rodzina zmaga się z problemami finansowymi, nałogiem alkoholowym. Mąż Rozalii i ojciec dzieci, nie stroni od alkoholu. Często podnosi rękę na kobietę i dzieci. Kilka razy został już aresztowany za kradzieże.
Aniela to jedno z najmłodszych dzieci Rozalii. Od dzieciństwa była inna niż reszta rodzeństwa. Spokojna, chętna do pomocy, zaradna. Młodsza siostra matki była jej wzorem i osobą która poświęcała jej czas. Dorastająca dziewczyna zrobi wszystko aby nie skończyć jak matka.
?Ech? Kto nie słucha ojca i matki, ten słucha psiej skóry ? przywołała słowa świętej pamięci babci, wielkiej strażniczki, moralności, która na każdym kroku przestrzegała ją przed zbytnią poufałością z chłopakami. Miała rację, stara. Na co mi przyszło? Gdyby nie tamta dziewczęca przekora i upór, to może wyszłabym za mąż za jakiegoś urzędnika? Może byłoby mi dzisiaj o wiele lżej? A tak człowiek bez przerwy uwiązany jak w kieracie! Praca, dom, praca, dom i znikąd żadnej pomocy. Ślubny to już ani nie przytuli, ani dobrego słowa nie powie. A do bicia wyrywny!?
Tak rozmyślała Rozalia bolejąc nad swoim losem. Ale to nie jedyne zmartwienie kobiety. Od lat skrywa jeszcze wielką tajemnicę, której nie zdradziła dotąd nikomu. Wie że jej czyn wpłynie na dalsze życie Anieli. Jesteście ciekawi? Przeczytajcie powieść Pani Edyty.
Za egzemplarz recenzyjny dziękuję Skarpa Warszawska. na stronę: .../
Wydawnictwo Skarpa Warszawska
Ilość stron: 304
Data premiery: 10 marca 2021

Edyta Świętek przyzwyczaiła swoich czytelników do tego, że jej bohaterowie nie mają łatwej drogi życiowej. Jednak tym razem w moim odczuciu jest to najbardziej naładowania emocjonalnie historia. Tu nie ma miejsca na radość i spokój. A przecież dzieciństwo tak właśnie powinno wyglądać. Już sama okładka i tytuł krzyczą do odbiorcy, by pochylić się nad tą historią, głębiej w nią wejść. I gdy tylko to zrobiłam, poczułam przejmujący ból, smutek, jakby to wszystko dotyczyło mnie samej, a nie Anielki.

Autorka przedstawia nam problem z rodziny patologicznej. Robi to niezwykle realistycznie. Obok wątku głównego równolegle krśli inne ważne i trudne tematy. Przyglądamy się temu, co dzieje się w środowisku szkolnym, poznajemy co to prześladowanie, pogarda i wywyższanie się, patrzenie na ludzi poprzez stereotypy, przyklejanie "łatek", czy społeczny ostracyzm.

"Czasami przychodziły momenty, gdy myślała tylko o tym, że już dłużej nie udźwignie brzemienia, jakim obarczył ją los. Zawsze była traktowana przez rówieśników jak popychadło."

Obok tego, co spotkało Anielkę nie sposób przejść obojętnie. Jej przeżycia i wewnętrzne przemyślenia rozrywają nasze serce i duszę na strzępy. Poczucie bezpieczeństwa, ostoja, wsparcie, zrozumienie, bliskość, miłość - tym powinna być na każdego człowieka rodzina. Jednak dla niektórych to wcale nie takie oczywiste. Dziecko wychowywane bez tych nadrzędnych wartości będzie czuło się gorsze, miało zaniżoną samoocenę, a traumy i lęki nierzadko przyniesie w dorosłe życie.

"W świecie, który znała, nie było miejsca na żadne uczucia. Skoro nie istniało ciepło nawet pomiędzy rodzicami a dziećmi, czyli tam, gdzie czułość powinna być sprawą całkowicie naturalną, to jak wierzyć w miłość romantyczną?"

Jednakże należy pamiętać, że każdy ma swoje marzenia, jakieś cele do zrealizowania. Dlatego nie można generalizować i patrzeć na taką osobę tylko i wyłącznie poprzez pryzmat środowiska, w jakim przyszło mu żyć. Liczy się bowiem człowiek i jego wnętrze oraz to, co chciałby osiągnąć.

"W miarę upływu lat Maryla coraz wyraźniej dostrzegła różnice pomiędzy sobą - panienką z dobrego domu a tym nędznym kocmołuchem. Krytykowała nieustannie obcinane włosy i brzydkie ubrania Anieli. Z biegiem czasu katalog złośliwości powiększyła o komentarze pod adresem jej rodziny."

W trakcie lektury pojawia się mnóstwo pytań. Co dzieje się w czterech ścianach? A co w szkole? Jak można udawać, że nie widzi się posiniaczonego dziecka? Jak wygląda kondycja polskich rodzin? Gdzie w tym wszystkim są instytucje społeczne, które powinny pomóc takim rodzinom? Gdzie rzetelne kontrole?

"Jedno życie wystarczy" to poruszający obraz rodziny patologicznej. Wielowątkowość powieści pozwala szeroko spojrzeć na problemy ludzi oraz zmusza nas do refleksji nad podejmowanymi decyzjami i życiem. Główny przekaz i wartość lektury: nie oceniaj, nie wyśmiewaj, pomóż. Lubicie książki traktujące o problemach społecznych? Nie wahajcie się ani chwili i czytajcie. Zdecydowanie warto!

...