Improwizator

Hans Christian Andersen kojarzy mi się głównie z bajkami z dzieciństwa ?Królowa śniegu?, ?Dziewczynka z zapałkami?, a tu takie zaskoczenie -?Improwizator?.
Przeczytałam więc książkę z wielkim zainteresowaniem i jestem bardzo mile zaskoczona romantyzmem Andersena.
Głównym bohaterem powieści jest Antonio-młody chłopiec, który bardzo wcześnie stracił matkę.
Matka jego była wdową, utrzymywała się tylko z tego, co zarobiła szyciem.
Ważną osobą w życiu matki i młodego chłopca był kapucyn Fra Martino, oraz wuj Pepo-kaleka, który żebrał.
Po śmierci matki to właśnie wuj Pepo opiekował się chłopcem i chciał go okaleczyć, żeby podobnie jak on mógł żebrać.
Chłopiec zorientowawszy się w sytuacji uciekł od wuja. Pomieszkiwał więc kątem u ludzi, a że duszę miał artystyczną i umiał przepięknie przemawiać-improwizować, był bardzo lubiany wśród artystów i elity.
Pisał nawet utwory na zamówienie. Przyjaźnił się z Bernardem, któremu często się zwierzał ze swoich skrytych myśli.
Antonio zachwycał się poematami Dantego, które chętnie recytował.
Bez pamięci zakochał się w Annunciacie i z rozkoszą odtwarzał sobie w duszy pierwsze Annunciaty wystąpienie, arię, duet i nadzwyczaj rozgrzewającą scenę ostatnią.
Annunciata była córką hiszpańską. Urodzona w Hiszpanii jako młoda dziewczyna przybyła do Rzymu i tutaj została sierotą. Zajął się nią stary Handc-znajomy rodziny, a będąc jeszcze małą dziewczynką powróciła do ojczyzny i znalazła opiekę u pewnej damy, która wykształciła jej głos i talent.

Jak dalej potoczy się życie Antonia i Annunciaty?
Przeczytajcie tę wzruszającą historię dwojga samotnych lecz bardzo utalentowanych ludzi.
Książka jest przepięknie wydana.
Strona tytułowa książki zawiera akt kobiety, którą zachwycają się nie tylko malarze ale i artyści i poeci.
Książka ma 28 rozdziałów i 333 strony.
Powieść zabiera czytelnika w przepiękną podróż po Włoszech. Wspólnie z bohaterem czytelnik jeździ po tym pięknym kraju, zwiedzając okoliczne uliczki, place i dzieła sztuki.
Wszytko to jest opisane przepięknym, malowniczym językiem, znanym tylko wielbicielom Andersena.
Jeśli więc lubicie tego autora to i pokochacie tę historię.
Bardzo gorąco ją Wam polecam
Polecamy, zespół dobrerecenzje.pl

Wszyscy zaczytywali się w baśniach Andersena, nie wiedząc pewnie nawet, że pisarz ten całkiem udanie umiał również dorosłych przekonać do swoich dzieł, tworząc powieści właśnie dla nich. Zbiorcze wydanie jego "Dzienników...", czy właśnie "Improwizator", to tylko niektóre próby wkroczenia do świata dorosłości.
Być może "Mała syrenka" nie kończy się zbyt sielankowo, jednak jest traktowana jako typowa opowieść dla dzieci.

"Improwizator", to taka baśń dla dorosłych. Antonio, w wyniku tragicznych zbiegów okoliczności, musi praktycznie radzić sobie sam. Pod opieką pewnej rodziny doskonali swój niezwykły talent- tworzy poezję na każdy temat, a jednocześnie ma piękny głos, który zachwyca wielu. Chcąc zadowolić swoich protektorów, usilnie stara się pogłębiać swoją wiedzę i stara się zostać właśnie improwizatorem. Oczywiście, baśń bez uczucia nie może się obyć, więc także tutaj nasz bohater przeżyje niejedno zauroczenie. Tyle fabuła.

Autorowi całkiem zgrabnie wyszło połączenie typowej opowieści o samotnej sierocie z opowieścią o sztuce. Razem z bohaterem poznajemy co ważniejsze miejsca Rzymu, czy Wenecji. Obcujemy ze sztuka, czytamy klasycznych autorów, oraz kontemplujemy wybitne dzieła znanych malarzy oraz rzeźbiarzy. To takie przewodnik po największych dziełach jakie stworzyła ludzkość, połączona ze zgrabną historią talentu, który chciał być wielki. Zachęcam do lektury.

Hans Christian Andersen, któż nie zna duńskiego autora najwspanialszych bajek dla dzieci: ,,Calineczki", ,,Brzydkiego kaczątka", ,,Dzielnego ołowianego żołnierzyka", ,,Dziewczynki z zapałkami", ,,Dzikich łabędzi", ,,Królowej Śniegu", ,,Księżniczki na ziarnku grochu" czy ,,Pasterki i kominiarczyka". Nigdy jednak nie czytałam książek autora przeznaczonych dla dorosłych czytelników, a taką powieścią jest ,,Improwizator."

Głównym bohaterem powieści jest Antonio, tytułowy improwizator, który opowiada koleje swojego życia od dzieciństwa aż do wieku średniego. Chłopiec wychowywany był przez matkę wdowę, która na życie zarabiała szyciem. W wieku dziewięciu lat został chórzystą w kościele Kapucynów, gdyż pięknie śpiewał, a wkrótce wiele osób urzeczonych jego talentem zaczęło uważać go za nadzwyczajne dziecko, obdarzone łaską Boga. Antonio na placu di Trevi po raz pierwszy zachwyca się śpiewem i grą na gitarze improwizatora, który na bieżąco układa wiersze i cieszy tym zgromadzoną przypadkowo publiczność. Od tego czasu sam zaczyna układać wiersze. Żyje fantazją i marzeniami o przyszłości improwizatora. Jednak błogi czas kończy się podczas święta kwiatów w Genzano, gdy rozpędzone konie przebiegają przez tłum tratując w nim matkę Antonia. Wraz ze śmiercią matki zaczyna się sierocy i tułaczy etap w życiu chłopca. Ucieka on od wuja Peppa, który zamierza go okaleczyć, by mógł żebrać tak jak on na placach Rzymu. Schronienie znajduje w klasztorze u Fra Martino i na jakiś czas zapomina o biedzie. Następnie trafia do Domeniki i Benedetta z Kampanii, rodziców Mariuccii, przyjaciółki matki, którzy choć biedni z troską opiekują się nim aż do momentu, gdy pod swoje skrzydła zabiera go bogata i wpływowa rodzina Borghese zafascynowana jego talentem i inteligencją. Antonio dorasta, uczy się i coraz bardziej pociągają go kobiety, które spotyka na swojej drodze. Poszukuje tej jedynej, wymarzonej, która spełni jego wizję o romantycznej miłości.

Cała powieść została oparta na wrażeniach Hansa Christiana Andersena z podróży po Włoszech. Wraz z Antoniem czytelnik nieustannie przemieszcza się po tym kraju i poznaje kolejne jego piękne zakątki, dzieła sztuki i artystyczne dokonania. Wszystko opisane jest malowniczym, poetyckim językiem, który oddaje piękno kraju, przyrody i zabytków. Zastanawiałam się komu polecić tę powieść i wydaje mi się, że najbardziej docenią ją czytelnicy, którzy chcą poznać całą twórczość Hansa Christiana Andersena oraz lubiący w powieściach dużą ilość malowniczych opisów przyrody i miejsc.