I love Korea

Nie za bardzo orientujesz się czym jest k-pop, kimchi, oraz nie jesteś do końca pewny czy to prawda, że Koreańczycy jedzą psinę, więc ta pozycja od wydawnictwomova jest dla Ciebie
Muszę przyznać, że to bardzo ciekawa lektura. Naszpikowana ciekawostkami, interesująco brzmiącymi nazwami rozdziałów i podrozdziałów. Gdy tylko otrzymałam przesyłkę od wydawnictwa od razu zaczęłam czytać, bo nie sposób oprzeć się książce, która jest tak pięknie wydana. Atrakcyjna szata graficzna i bogactwo zdjęć sprawiają, że czujemy zainteresowanie za każdym razem otwierać przewodnik, który tak naprawdę jest triche jak mini encyklopedia o Korei Południowej.
A przechodząc do konkretów oto odpowiedzi na postawione pytania na początku postu.
Koreańczycy jedzą psinę , choć nie jest ona wg autora tak popularna jak mogłoby się wydawać. Konsumentami dań z psiny są głównie starsi mężczyźni zamieszkujący uboższe dzielnice. Podobno w smaku przypomina tłustą wołowinę. Niestety psy zabija się w Korei w bardzo niehumanitarny sposób...
Kimchi to z kolei kamień węgielny kuchni koreańskiej. To inaczej mówiąc kiszonki z warzyw i w Korei jest ich ponad 200 rodzajów.
Czebul to inaczej konglomerat, czyli wielka firma. Największy czebul ze wszystkich to Samsung. Korea to potęga nowoczesności. Metro w Seulu ma 17 linii i przewozi dziennie 7 mln osób. Korea ma również 9 międzynarodowych portów lotniczych. Tego i o wiele wiele więcej dowiecie się z tego pięknego przewodnika. Nigdy nie myślałam o Korei jako o kierunku podróży, ale muszę przyznać, że od lektury "I ?? Korea" biorę taką opcje pod uwagę

Ciekawi cię kultura koreańska? Słuchasz k-popu i oglądasz k-dramy? Jesteś fanem kimchi? Nawet jeśli nie odpowiedziałeś/aś twierdząco na poprzednie pytania, ale masz ochotę na podróż do dalekiego zakątka Azji, to zapraszam do lektury "I love Korea" - fascynującego przewodnika wydawnictwa Mova.

Zaczęłam lekturę już tego samego dnia, w którym otrzymałam książkę. Jest pięknie wydana, okładki zintegrowane to złoto! W środku znajdziemy mnóstwo zdjęć i tematycznych grafik, rzadko zdarza się, żeby cała strona była zapełniona wyłącznie tekstem. Rozdziały są odpowiednio uporządkowane, krótkie i bez lania wody. Jest przy tym mnóstwo informacji wszelkiego typu w skondensowanej, ale lekkiej formie.

Autor pochodzi z Wielkiej Brytanii, a w Korei Południowej mieszka już od kilku lat. We wstępie pisze, że jeśli czytelnik po lekturze książki poczuje, że chciałby odwiedzić ten kraj, to jego zadanie zostało wykonane. Tak! Teraz tym bardziej chciałabym odwiedzić Koreę i to z oprowadzaniem na żywo przez Daniela Tudora.

Poznamy i historię i współczesne trendy panujące wśród Koreańczyków, ale spokojnie, wątki historyczne są podane nie na zasadzie omawiania każdej epoki osobno, tylko jako np. możliwe wyjaśnienie jakiegoś zachowania. Autor często podawał historie z życia wzięte (najczęściej własnego), a choćby rozdział o obowiązkowej służbie wojskowej ułożył w formie wywiadu ze swoim koreańskim kolegą, który takową służbę przeżył.

Tematy są przeróżne, od stereotypów krążących po świecie, przez popkulturę, do adresów najlepszych knajpek w stolicy. Fani muzyki i filmów na pewno zobaczą na zdjęciach któregoś ze znanych im artystów. Co bardzo ważne, autor nie patrzy z góry i nie ocenia obcego mu społeczeństwa. Miałam już do czynienia z książkami podróżniczymi, w których napotkani miejscowi byli przedstawiani jako dziwacy i byli jacyś tacy nieucywilizowani łagodnie mówiąc... Tutaj przytaczane informacje są co najwyżej skomentowane w rodzaju "taka moda, co kto lubi" albo są pokazywane plusy i minusy, żeby mieć pełen obraz sytuacji.

Polecam, książka jest bardzo przyjemna w lekturze!