Hrabia Monte Christo (twarda)

Edmund Dantes ma wszystko, co można by było zazdrościć: młodość, dobrą posadę marynarza, przyszłość jako kapitan, kochającą piękną narzeczoną, świetnego chlebodawcę Morella, kochającego ojca, wiernych przyjaciół Danglarsa i Fernanda, wreszcie także odrobinę odłożonych na przyszłość pieniędzy. Ale los, który dotychczas mu sprzyja, odwraca się. Młody człowiek trafia do więzienia i nie może się pogodzić z tym, że nawet nie wie dlaczego. Kiedy już wszystko wydaje się być skończone poznaje więźnia z celi obok, uważanego za szaleńca, ojca Farię. To on nie tylko daje mu nadzieję, ale i naukę czy też sposobność ucieczki. Z jego zadami i pewnym małym sekretem Dantes przemienia się w hrabiego Monte Christo i zamierza odebrać wszystko to, co inni zyskali wraz z jego zniknięciem. Intryga jednak wymyka się spod kontroli. Czy człowiek może wymierzać sprawiedliwość niczym Bóg?

Gdybym miała w kilku słowach opisać "Hrabiego Monte Christo" z pewnością powiedziałabym: zemsta, sprawiedliwość, honor. To właśnie w tej tematyce porusza się tym razem Aleksander Dumas - jeden z najwybitniejszych pisarzy wszech czasów, którego powieści są popularne do dnia dzisiejszego. Bardzo cenię tę powieść głównie ze względu na przesłanie, które zostało tutaj zawarte. Mówi ono o tym, że ręka sprawiedliwości dosięgnie każdego człowieka - dobrego wynagrodzi, a złego ukarze. Musicie przyznać, że taka nauka jest bardzo wartościowa, bowiem ludzie często zapominają o tym, że nie wolno żyć wedle zasady: "Hulaj dusza! Piekła nie ma". To tak nie działa...

Edmund po wyjściu z więzienia staje się hrabią Monte Christo, który ma już plan zemsty na tych, którzy go zawiedli - i zasłużyli na zemstę. W tym miejscu zaczyna się tworzyć niesamowity klimat, powieść staje się delikatną wersją powieści grozy, a czytelnik zaczyna mieć gęsią skórkę. Znajdziecie tu mnóstwo tajemnic, zwrotów akcji, intryg oraz zasadzek. Można powiedzieć, że "Hrabia Monte Christo" to taki dziewiętnastowieczny kryminał zahaczający o powieść historyczną.

Na plus zasługuje narracja. W książce wypowiada się narrator trzecioosobowy, a nie główny bohater. Bardzo mi się to podoba, bo naprawdę mam już dość czytania książek, w których narracja pierwszoosobowa wypada koszmarnie... Czasami autorzy nie panują nad tym, aby przedstawiane przez nich wydarzenia wypadały wiarygodnie. W tej książce, na szczęście, czytelnik nie ma takiego problemu.

Na uwagę zasługuje przepiękna oprawa graficzna. Uwierzcie mi, że żadne zdjęcie nie odda uroku tych okładek... Cieszą oko każdego dnia dumnie zdobiąc moją półkę. Takie książki to prawdziwe skarby! :)

Czy warto przeczytać "Hrabiego Monte Christo"? Oczywiście! Jest to klasyka najwyższych lotów, która zachwyci Was wieloma elementami składającymi się na wyśmienitą powieść. Moim zdaniem nie jest to książka dla każdego, ponieważ nie każdy lubi klasykę czy bardzo obszerne powieści, w których każdy szczegół jest istotny. Ale przecież można spróbować. :)

Głównym bohaterem powieści ?Hrabia Monte Christo? jest niejaki Edmund Dantes, oficer ze statku ?Faraon?.
Marynarz, który został nieświadomie uwikłany w spisek polityczny, a tym samym został nazwany agentem bonapartystów, który chce osiągnąć własne korzyści, co jest wierutnym kłamstwem.
Skazano więc człowieka niewinnego na dożywotnie więzienie, który miał się wkrótce ożenić z ukochaną Mercedes, i któremu nie tylko odebrano wolność, ale i szczęście.
Po 14 latach spędzonych w więzieniu, ucieka, aby dokonać zemsty na ludziach, przez których spędził tyle lat w więzieniu.
Dzięki zaprzyjaźnionemu duchownemu z celi obok, odkrywa skarb, a powróciwszy do Paryża jako właściciel wielkich bogactw, przedstawia się jako hrabia de Monte Christo.
Jest to osoba o dwóch twarzach: jako Edmund Dantes jest człowiekiem bardzo szlachetnym, pokrzywdzonym przez los, który chce jedynie sprawiedliwości za to, co mu uczyniono, a stając się hrabią de Monte Christo równocześnie staje się osobą bezlitosną, bezwzględną, i nie waha się nawet poświęcić życia dzieci swoich wrogów.
Autor napisał tę powieść w 1844 roku, a pierwsze wydanie ukazało się dopiero w 1846roku.
Jest to wspaniałe dzieło, klasyk literatury, którego czytelnik nie może nie znać, i do którego powraca z wielkim rozrzewnieniem. Postaci w powieści są głęboko przemyślane, a fabuła trzyma czytelnika w napięciu.

Można oczywiście obejrzeć film, ale przyjemności przeczytania książki nie można z niczym porównać.
Tę powieść trzeba po prostu przeczytać.
Chcę jeszcze zaznaczyć, że Aleksander Dumas napisał tę powieść w kilku częściach, ja proponuję Państwu część I, i choć nie jest cienka, bo liczy 56 rozdziałów i 700 stron, to czyta się ją z wielką ochotą, bo to przecież dzieło ponadczasowe i trzeba je mieć w swojej biblioteczce.
Gorąco zachęcam do czytania.
Polecamy,...

1815 rok. Do portu w Marsylii wpływa trójmasztowiec ,,Faraon" dowodzony przez dziewiętnastoletniego Edmunda Dantesa, który zastąpił kapitana statku zmarłego podczas rejsu. Młody mężczyzna wypełnia ostatnią wolę zmarłego kapitana Leclere i dostarcza na Elbę list dla Napoleona Bonaparte oraz odbiera zwrotny. Armator Morrel zadowolony z pracy Dantesa zamierza powierzyć mu stanowisko kapitana ,,Faraona" po dwutygodniowym urlopie. Szczęśliwy Edmund przygotowuje się do ślubu z ukochaną Mercedes i nie zdaje sobie sprawy, że ma wokół siebie zazdrosnych wrogów. Buchalter Danglars nie darzy sympatią Dantesa po małej sprzeczce na statku i zazdrości mu awansu. Kuzyn Mercedes, Fernandez nienawidzi Edmunda i chętnie skrzyżowałby swój kataloński nóż ze sztyletem marynarza i odbił mu ukochaną. Fernandez i Danglers zmawiają się i piszą donos do prokuratora królewskiego, że Dantes jest bonapartystą i przewoził listy. Zastępca prokuratora królewskiego de Villefort podczas przesłuchania Edmunda z przerażeniem stwierdza, że adresatem listu od Napoleona jest jego ojciec Noirtier de Villefort zaangażowany w spisek mający na celu powrót Napoleona. Prokurator nakazuje uwięzienie Dantesa bez wyroku w zamku If, aby żadne podejrzenia nie padły na jego nazwisko. Edmund Dantes choć jest niewinny na wiele lat trafia do lochów zamku, a kiedy pojmuje, że został oszukany obmyśla plan zemsty.

Niesprawiedliwy pobyt w więzieniu niszczy w Edmundzie młodzieńczą niewinność, naturalność, szczerość, serdeczność dla wszystkich, szczęście, łagodność i beztroskę. Więzienie złamało go i unicestwiło, prawie popadł w obłęd. Przeszedł wszystkie etapy męczarni, jakie cierpią więźniowie zapomniani w lochach. Utracił wszystko, co sprawiało że kochał życie. Stracił ojca, który umierał w biedzie pogrążony w boleści i niepokoju o syna. Stracił ukochaną, która bezskutecznie próbowała dowiedzieć się co stało się z narzeczonym. Tylko wiara powstrzymywała Mercedes przed popełnieniem samobójstwa. Pozbawiona jednak nadziei na powrót Edmunda wyszła za mąż za Fernadeza, choć go nie kochała. Znużony i pogrążony w rozpaczy Edmund tylko dzięki kontaktowi z księdzem Farią porzucił myśli o śmierci. Inteligentny, pomysłowy, przenikliwy, mądry i przyjacielski Faria tchnął w Edmunda nadzieję. Mądrymi słowami hartował jego duszę i przygotowywał do wielkich zadań, jeśli wyjdzie na wolność. Obecność księdza była wielkim skarbem dla Dantesa.

De Villefort poświęcił dla swojej ambicji niewinnego człowieka, który poniósł karę za winy jego ojca bonapartysty. Okazał się katem a nie sędzią. Odebrał wolność i szczęście niewinnej osobie. Początkowo dręczą go ,,...wyrzuty sumienia brzmiące jak dźwięk głuchy i monotonny, wyrzuty, które tylko od czasu do czasu wymierzają cios w serce, zadając ból straszliwy, a ból taki jątrzy się i pogłębia", ale z czasem uodpornia się na nie i dopuszcza się zbrodni na kolejnej niewinnej osobie.
Danglarsa nie dręczą wcale wyrzuty sumienia. Jest zadowolony, że zemścił się na Edmundzie za sprzeczkę i zapewnił sobie nowe stanowisko na statku. Jest wyrachowany i liczy się dla niego tylko zysk i coraz wyższa pozycja w hierarchii społecznej.

Bohaterów w powieści jest bardzo dużo i można byłoby o nich pisać długo, ale wspomniałam tylko o kilku najważniejszych według mnie. Przechodzą oni wewnętrzne przemiany wraz z upływającym czasem. Przeżywają miłość i nienawiść, obdarzają się przyjaźnią, ale też zdradzają. Dążą do pomszczenia krzywd i cierpień. Nie są papierowi, żyją i budzą silne emocje. Akcja jest pełna zwrotów i dramatycznych momentów, które działają na wyobraźnię. O przygodach Edmunda Dantesa czyta się niezwykle lekko i nie mogłam się oderwać od powieści.

,,Hrabia Monte Christo" to powieść wspaniała, ponadczasowa, mądra, wciągająca, intrygująca, piękna, niesamowita, trzymająca w napięciu, zachwycająca, wzruszająca, fenomenalna ... i mogłabym tak dalej pisać, ale myślę, że każdy kto ją przeczyta dołoży coś od siebie:) Dodam, że oglądałam kilka ekranizacji ,,Hrabiego Monte Christo" i znałam ogólnie fabułę, ale przyjemności czytania nie można w żaden sposób porównać do oglądania filmu. Tę powieść po prostu trzeba przeczytać. Polecam:)
...