Hotel Varsovie. Bunt chimery

Poprzedni tom słuchałam w wersji audio i sądziłam, że to był powód opornego zapoznawania się z bohaterami. A jednak nie. W wersji papierowej też nie jest łatwo. Czytelnik ma wrażenie, że tańczy kontredansa, którego kroków nie zna, a i muzykę nie zawsze dobrze słychać. Zatem potyka się, myli nogi i generalnie boryka się z lekturą. Dlaczego tak się dzieje? Otóż autorka lubi zmieniać epoki, a co za tym idzie postaci, które opisuje. Gdy już przyzwyczaimy się do rodziny Żmijewskich żyjących na początku XIX wieku, poznamy jej członków i ich problemy, to nagle trafiamy w wiek XXI. Nawet gdy akcja dzieje się w obrębie jednej epoki też nie jest łatwo, ponieważ pisarka nie waha się użyć retrospekcji lub porzucić opisywanego przed chwilą wątku. Dlaczego zatem sięgnęłam po drugi tom, spytacie. Przede wszystkim ze względu na opisy. Zarówno architektury, jak i strojów, a także zwyczajów oraz milowych wydarzeń z danej epoki. Te wszystkie smaczki dotyczące ubiorów pań, te historie miłosne księcia Józefa Poniatowskiego. To dla nich się czyta tę powieść. O dziwo postacie historyczne niejednokrotnie są przedstawione bardziej wyraziście niż członkowie rodziny Żmijewskich czy Szpakowskich. Tytułowa chimera zaś to kobieta, która nie chce wychodzić za mąż, ośmiela się mieć własne zdanie, a nawet pasje, czyli jest takim nie wiadomo czym ? ani kobietą, ani mężczyzną. A tego typu paniom na początku XIX wieku nie było łatwo. Powieść polecam wszystkim tym, którzy twierdzą, że historia jest nudna ? może zmienią zdanie.

Są takie powieści które czyta się jak po przysłowiowym maśle. Oczy zapętlają się w literki i nijak nie idzie ich oderwać. Mózg pochłania akapit za akapitem, a czytelnicza jaźń wrzeszczy jak opętana: Jeszcze, jeszcze! Nie ma jak jeść, a konieczność picia spowodowała, że na części stron mam zniechęcającą "falkę" powstałą od wody, którą niechcący wylałam. Opasłe tomiszcze pochłonęłam w kilka dni sycąc swoją wyobraźnię przepięknymi opisami autorstwa p. Sylwii Zientek.
"Hotel Varsovie. Bunt chimery" to drugi tom cyklu, którego akcja dzieje się wokół warszawskiego hotelu posadowionego przy ul. Długiej. Tym razem zasuwamy przez powieść trzema drogami. Pierwsza ścieżka (dla mnie chyba najmniej ciekawa) to współczesna Warszawa i Dana Spakowski, która marzy o odzyskaniu nieruchomości położonej w samym sercu stolicy. Jak wiadomo, w Warszawie nieruchomości to łakomy kąsek... Drugi wątek to XIX - wieczna Warszawa pełna ówczesnego przepychu, pruderii i megalomanii. Sylwia Zientek przepięknie odtworzyła tamte czasy, podziały społeczne i urok ówczesnego życia. Z jednej strony, piękna bogata Warszawa z Ogrodem Saskim, cotygodniowymi spotkaniami na herbatkach i bogatym życiem towarzyskim, z drugiej - bieda, brak środków na zaspokojenie podstawowych potrzeb, wszechobecny hazard i brak szacunku do kobiet.
Trzeci wątek to Warszawa mi obca - z czasów napoleońskich. Warszawa brudna, podupadła i pozbawiona złudzeń. Z drugiej strony to Warszawa pełna marzeń o wolności, wierząca w talent Napoleona i czekająca na wyzwolenie. Do takiego miasta przybywa Ludwik Żmijewski - piękny choć nieco niski młodzian, który pragnie podbić stolicę. W tym samym czasie do miasta przybywa madame de Gris - tajemnicza kobieta, o której mówi się, że jest szpiegiem Napoleona. Tajemnicze powiązania, wielkie uczucie i tragedia... tylko czy aby na pewno?
Kurczaki pieczone, naprawdę świetna powieść. Już pierwszy tom mnie po prostu zachwycił. Trochę się bałam drugiego, bo często człowiek oczekuje od kontynuacji dużo więcej niż otrzymał w pierwszym tomie, ale tu nie zawiodłam się. Losy Żmijewskich i Szpakowskich misternie się przeplatają, a fabuła jest spójna i niezwykle wciągająca. To, w jaki sposób autorka tej powieści ujęła historię Warszawy jest naprawdę godne największych gratulacji. Widać, że Pani Zientek kocha swoje rodzinne miasto do granic możliwości. Zna każdą piędź ziemi, każdą ciekawszą historię i - co ważniejsze - potrafi się tymi historiami w przepiękny sposób podzielić. Czytałam tę powieść niczym najpiękniejszą bajkę. Długie opisy - których z zasady nienawidzę - tu przyciągają jak magnes. To nie są statyczne obrazy opisywane w przydługich akapitach. Te opisy żyją, budzą emocję i kartka po kartce pchają czytelnika dalej i dalej...
Zarówno "Klątwa Lutnisty" jak i "Bunt chimery" to piękne powieści. Pokuszę się nawet o stwierdzenie, że to saga godna porównania z najlepszymi. Jeżeli Pani Sylwia Zientek w kolejnych tomach (oby jak najszybciej) utrzyma taki sam poziom to uważam, że "Hotel Varsovie" znajdzie swoje miejsce obok największych dzieł polskiej literatury.

Sylwia Zientek stworzyła dzieło, o którym z pewnością długo nie zapomnę. Celowo używam słowa dzieło, ponieważ na takie właśnie miano zasługuje jej najnowsza książka. ?Hotel Varsovie. Bunt chimery? przenosi wprost do XIX wiecznej Warszawy i tam wraz z bohaterami książki można poczuć atmosferę jaka w niej wówczas panowała. To książka dla miłośników literatury z górnej półki, myślę, że zarówno fabuła jak i sposób jej przedstawienia zadowoli największych malkontentów.

Dla osoby, która tak jak ja jest fanką ?Lalki? Bolesława Prusa, ta książka to strzał w dziesiątkę. Przyznam szczerze, że od czasów tej obowiązkowej lektury szkolnej nie miałam okazji przeczytać tak dobrej książki opowiadającej o czasach, w których żył Wokulski. Dlatego z zapartym tchem śledziłam losy rodziny Żmijewskich i Szpakowskich. Fabuła książki, jest doskonale osadzona w historii. Dzięki temu, można poczuć emocje, które towarzyszyły mieszkańcom miasta, kiedy do Warszawy wkraczały wojska Napoleona, a w prasie co tydzień ukazywały się fragmenty ?Lalki? Prusa.

Sylwia Ziętek całą akcję książki skupia wokół założycieli i właścicielu Hotelu Varsovie, a mimo to mogę śmiało napisać, że jest wielowątkowa. Zakazane uczucia, zdrady, tajemnice, miłość i intrygi, przez które książka staje się porywająca. Pozostaje w sercu na długo po lekturze. Autorka dokonała wszelkich starań, by czytelnik się nie nudził, zaskakując co rusz nowymi postaciami i ich przygodami.

Polska saga, jakiej ja dotąd nie miałam okazji przeczytać. Wspaniały obraz transformacji Warszawy i Polaków. Szczerze mówiąc, ja nie znalazłam w niej wad. Zachęcam gorąco do lektury ? Hotelu Varsovie. Buntu chimery?. Sześćset pięćdziesiąt sześć stron doskonałej literatury, która wywarła na mnie nie ogromne wrażenie. Gorąco polecam!