Harmonia Caelestis

Opis produktu:

Ogłoszona w 2000 r. Harmonia Caelestis Petera Esterhazyego stała się prawdziwą sensacją literacką nie tylko na Węgrzech, ale w całej niemal Europie. Peter Esterhazy, potomek jednego z najstarszych i najświetniejszych węgierskich rodów arystokratycznych, jest pisarzem poszukującym nowoczesnych środków wyrazu. W obszernej powieści Harmonia Caelestis autor opowiada o swoim rodzie i rodzinie - nielinearnie, wieloznacznie, w pełen paradoksów i humoru sposób. Dzieli się wszechstronną i częstokroć bolesną refleksją nad rolą ojca, ojcostwa, a także nad sytuacją syna. Wiele miejsca poświęca opisowi ostatnich dwóch pokoleń rodu, które podobnie jak cała pozostała w kraju po wojnie światowej arystokracja węgierska, padły ofiarą wysiedlenia. Dowiadujemy się, w jaki sposób przetrwały te lata, zachowując godność i styl. zdobywając jednocześnie wiele rozmaitych doświadczeń. Ten fragment trudnej, powojennej historii Węgier w powieści Petera Esterhazyego został pokazany właściwie po raz pierwszy w literaturze tego kraju.


Péter Esterházy (ur. 1950 w Budapeszcie) - prozaik i eseista węgierski. Absolwent budapesztańskiego gimnazjum pijarów. W 1974 uzyskał dyplom matematyka na Uniwersytecie Loránda Eötvösa w Budapeszcie. Od 1978 utrzymuje się z pracy pisarskiej. Już pierwsze tomy opowiadań Fancsikó és Pinta 1976, Fancsikó i Pinta) i Pápai vizeken ne kalózkodj! (1977, Na wodach papieskich nie uprawiaj piractwa!) zapewniły mu miejsce wśród czołowych przedstawicieli pokolenia pisarzy debiutujących w latach siedemdziesiątych, którzy zainicjowali przełom w literaturze węgierskiej. Satyryczna powieść Termelési-regény (1979, Powieść produkcyjna) przyniosła mu rozgłos i uczyniła jednym z twórców węgierskiego postmodernizmu. W podobnej konwencji mieści się cykl pięciu powieści noszących wspólny tytuł Bevezetés a szépirodalomba (wstęp do literatury pięknej): Függo (1981, Zależna), Ki szavatol a Lady biztonságáés? (1982, Kto ręczy za bezpieczeństwo Lady?), Wozacy (1983, Fuharosok), Kis magyar pornografia (1984, Mała węgierska pornografia) oraz Czasowniki posiłkowe serca (A szív segédigéi, 1985; wyd. pol. 1994, 1998), która uchodzi za najwybitniejsze osiągnięcie cyklu. Sensacją był wydanie Tizenkét hatty`k (1987, Dwanaście łabędzi), fikcyjnych wyznań kobiety ukrywającej się pod pseudonimem Lili Csokanai, która opowiada współczesną historię językiem stylizowanym na siedemnastowieczny. Wydał poza tym powieści: Księga Hrabala (Hrabal kőnyve, 1990; wyd. pol. 2003), Hahn-Hahn grofnő pillantása (1992, Okiem hrabiny Hahn-Hahn), Egy nö (1993, Pewna kobieta), Harmonia caelestis (2000), Javitott kiadás (2002, Wydanie poprawione), tomy esejów i publicystyki: A kitőmőtt hattyu (1988, Wypchany łabędź), Az elefántcsonttoronyból (1991, Z wieży z kości słoniowej), A halacska csodácsodálatos élete (1991, Cudowne życie rybki). Esterházy jest laureatem około dwudziestu nagród literackich węgierskich I zagranicznych, m. in. Milána Füsta (1983), Tibora Déryego (1984), Attali Jőzsefa (1986), Gyuli Krudyego (1990), Sorosa (1992), Premio Opera di Poesia (1993), Lajosa Kossutha (1996), Państwowej Nagrody Austriackiej (1999).

Przekład: Teresa Worowska