"Hamleta" przeczytałam już jakiś czas temu - co najmniej miesiąc minął od tego spotkania z Szekspirem. Dlaczego jednak zdecydowałam się opisać właśnie tą książkę? Może żeby zaprzeczyć pewnemu stereotypowi, uprzedzeniu do tragedii, czy w ogóle dramatów. Rozumiem je trochę, bo dramaty czytały mi się średnio. Rodzajowo zdecydowanie preferuję epikę, lubię lirykę, dramat był szanowany, ale tak... na 3 miejscu. Tak jest chyba do teraz, ale "Hamlet" nieco zburzył moje pojęcie o jako takim dramacie. Czyta się go bowiem jak dobrą powieść kryminalną (choć to może złe porównanie, bo ja powieści kryminalnych tak bardzo nie czytam... hmm...). Ale w każdym razie rzuca się w oczy to, że jest to opowieść wielowątkowa, poruszająca różne kwestie, dotykająca różnych spraw, a poza tym zwyczajnie... bardzo ciekawa.
Akcja sztuki rozgrywa się w Danii i rozpoczyna po nagłej śmierci jej króla Hamleta. Wdowa po nim bierze ślub z jego bratem Klaudiuszem, który wstępuje na tron. Niebawem do kraju wraca syn zmarłego króla - książę Hamlet. Rozpacza po śmierci ojca i wobec postępowania matki.
Wkrótce młodemu księciu ukazuje się Duch ojca, który twierdzi, że został podstępnie zabity przez swego brata. Nietrudno się domyślić, że Hamlet pała zemstą i to ona staje się jego celem.
Zdawać by się mogło, że fabuła jest prosta i klasyczna. Żądza korony, okupiona czyjąś krwią, czyż takich rzeczy nie widywała Historia, czyż nie opisywali jej inni autorzy? Jednakże Szekspir ukazuje sytuację z perspektywy ludzkich rozterek. Hamlet jest zwykłym człowiekiem, wahającym się, niezdecydowanym. Wie, że mszcząc się na Klaudiuszu, jednocześnie uruchomi machinę, którą trudno zatrzymać. Zdaje sobie sprawę, że gdy zabije - zrobi tak jak mówi mu rozum, będzie mu trudno pogodzić się z sercem.
Ciekawy jest fakt, że choć Hamlet jest głównym sprawcą wszystkich wydarzeń tragedii to nie jego obecność jest dominująca. We wszystkich tragediach uczestniczy Duch, jego obecność tkwi on w podświadomości i czytelnika i Hamleta. To on sprawia, że książę duński decyduje się na zemstę, tak obcą jego naturze. Duch nie potrafi pojąc jego rozterek, jest siłą sprawczą, której jedynym celem jest po prostu zemsta. Tymczasem Hamlet rozpoczynając ją staje się sprawcą kolejnych tragedii - odrzucając Ofelię i zabijając nieumyślnie jej ojca przyczynia się do jej śmierci. Nie może się jednak zatrzymać, zaczynając działać konsekwentnie dąży do celu, który osiągnie, ale... o za jaką cenę!
Wizja świata Hamleta zderza się z tym jaki ten świat jest naprawdę. Hamlet jawi się nam jako idealista, poświęcający zwyczajne życie w imię tego co widzi "przed oczyma duszy". Czuje się posłany do wymierzenia sprawiedliwości, czuje się biczem bożym, a jednocześnie gnie się pod ciężarem misji. Czy misji słusznej? W końcu przecież umiera, ginie przez podstęp, ginie tak samo jak Poloniusz, tak jak Laertes, wreszcie tak jak Klaudiusz. Słowa "reszta jest milczeniem" mogą być zarówno interpretowane jako szept zrezygnowanego jak i podsumowanie misji. To co jawi się w oddali nie należy już do tragedii. Zaczyna się zupełnie nowy rozdział.
Ocena: 5+/6
recenzja umieszczona wczesniej na blogu
