Gwiezdny port

Fabuła powieści graficznej Gwiezdny port jest oparta na scenariuszu programu telewizyjnego, napisanego przez G.R.R. Martina w latach 90-tych. Za jego adaptację i rysunki odpowiada Raya Golden. Jest to komiks dobry, który spokojnie można przeczytać w jeden wieczór. Fabuła nie jest jakaś porywająca, a całość składa się z dobrze znanych schematów i motywów. Niemniej czyta się go dobrze, mamy bowiem dużo akcji, morderstwo międzygalaktycznego emisariusza, spiski, a także wiele nowych gatunków inteligentnych istot, z różnymi tradycjami i kulturą. Nie sposób zatem się nudzić, czytając ten komiks.

Sama powieść graficzna jest wydana bardzo ładnie, w twardej oprawie i na dobrej jakości papierze. Rysunki jednak niczym specjalnie się nie wyróżniają, ale są dobrze narysowane. Grafiki są w większości dość proste, wypełnione plamami kolorów, bez większego cieniowania. Bardziej szczegółowe rysunki mamy wtedy, kiedy Raya Golden narysowała niektóre gatunki inteligentnych istot, mające różne macki, wiele kończyn lub posiadały inne charakterystyczne znaki na swoich ciałach. Całościowo taki styl kreski ma swój klimat i urok oraz pasuje do przedstawionej historii.

Gwiezdny port to dobra i ciekawa powieść graficzna, pełna akcji, obcych istot, spisków i intryg.

OCALIĆ WSZECHŚWIAT

Była już komiksowa ?Gra o tron?, teraz nadszedł czas na komiksowy ?Gwiezdny port?. Tamto dzieło było adaptacją prozy Martina, teraz Martin wchodzi w buty scenarzysty. I wychodzi mu to całkiem nieźle. Może te kosmiczne przygody do wybitnych nie należą, a całość składa się z dobrze znanych nam schematów, jako rozrywka sprawdza się całkiem nieźle.

Witajcie w Chicago przyszłości. Dziesięć lat temu zbudowano tutaj Gwiezdny Port, czyli swoiste przedstawicielstwo międzygwiezdnej społeczności. Rządzą tu inne prawa, ale chicagowska policja wciąż ma swoje do zrobienia.
I tu na scenę wkracza Charlie, policjant, który zaczyna pracę w okolicy. Jego entuzjazm do tego, co pozaziemskie jest równie wielki jak roztargnienie i talent do pakowania się w tarapaty. I to właśnie on, wraz z kilkoma innymi postaciami, wplątany zostaje w aferę, która zagraża istnieniu całemu wszechświatowi. Czy uda im się ocalić? wszystko?

?Prawo i porządek? w scenerii ?Facetów w czerni? ? tak o tym komiksie pisze wydawca. Ja bym bardziej powiedział, że to ?Fear Agent? wrzucony do świat ?Armady? z tym, że do obu tych serii ?Gwiezdnemu portowi? jest trochę daleko. Podstawowa różnica jest taka, że od ?Armady? rzecz jest mniej pomysłowa i nie może pochwalić się tak złożoną, ludzką i świetnie nakreśloną silną kobiecą bohaterką. ?Fear Agent? zaś na pewno był lepiej od ?Portu? narysowany (a ?Armada? pod tym względem bije obie te serie na głowę). Nie zmienia to jednak faktu, że jeśli lubicie lżejsze projekty Martina i zabawną fantastykę, znajdziecie tu coś dla siebie.

Porównywać z innymi dziełami chyba już więcej nie ma sensu, chociaż podobieństw znajdziecie tu jeszcze bardzo dużo. Abstrahując od tego fabularnie rzecz jest całkiem przyjemna. Czyta się ja szybko i lekko, efektu wow nie ma, ale nie ma też nudy. Na stronach dzieje się dużo, tempo jest dobre, ale rozpisana na 270 stron opowieść ma też spokojniejsze momenty i oferuje całkiem sporo rozrywki. Należy też docenić fakt, że swoją opowieść Martin wymyślił we wczesnych latach 90., jako scenariusz pilotażowego odcinka serialu, więc wyprzedził wspominane przeze mnie serie (chociaż nie da się wykluczyć, że adaptująca tekst Raya Golden czerpała z różnych tworów).

Trudno jednak jest docenić ten album na polu graficznym. Ilustracje Golden mają czasami swój urok, ale jedynie czasami. Lepiej wychodzą jej tła, niż postacie, bo tych design jest przesadnie cartoonowy. Chociaż komiks skierowany jest do nieco starszego czytelnika i są tu zarówno sceny przemocy, jak i pewna doza erotyki, graficznie sprawia wrażenie dzieła skierowanego stricte do najmłodszych. Proste grafiki, barwna, momentami aż za bardzo kolorystyka i unikanie przez autorkę cieni i czerni sprawia, że cierpi na tym klimat i ogólny wygląd albumu. Na szczęście nie na tyle, by odstraszyć od sięgnięcia po niego.

A jeśli jesteście fanami Martina, sięgnąć warto. To całkiem przyjemna opowieść w stylu jego wczesnych, lżejszych i prostszych prac. I jedyna okazja by poznać tę opowieść.