GRU. Radziecki wywiad wojskowy (twarda)

wet na łożu śmierci. Rabkrin nie był pomyślany jako organ represji wobec całego społeczeństwa, lecz instytucja kontrolująca elitę bolszewików, a przede wszystkim WCzK i NKWD. Tymczasem macki Czeki, jak potocznie nazywano WCzK, wypełzły poza granice kraju i bolszewiccy przywódcy musieli utworzyć inną instytucją zdolną zrównoważyć tę jej działalność, ani bowiem NKWD, ani Rabkrin nie nadawały się do tego. 21 października 1918 roku z rozkazu niestrudzonego Lenina powołano nową służbę wywiadowczą mającą operować wyłącznie poza granicami kraju, całkowicie niezależną od Czeki. Nazwano ją dla dezinformacji Zarządem Rejestracyjnym Sztabu Polowego Rewolucyjnej Rady Wojennej Republiki[3]. Obecnie zwie się ona Głównym Zarządem Wywiadowczym Sztabu Generalnego Armii Radzieckiej, nosi też wojskowe oznaczenie Jednostka 44 388. Historia zna wiele podobnie zdublowanych służb i organizacji stworzonych przez rozmaite reżimy. Najlepiej znane działały naturalnie w Niemczech za czasów Hitlera. Obowiązywały tam te same zasady podwójności: SA i SS, Wehrmacht i Waffen SS, RSHA i Abwehra. To zwielokrotnienie organów można wyjaśnić jedynie dążeniem rządzących do zachowania władzy. Bez wyjaśnienia tej kwestii nie sposób pojąć roli radzieckiego wywiadu wojskowego oraz przyczyn tego, że GRU przez cały czas istnienia Związku Radzieckiego było niezależne od KGB, mimo że wielokrotnie próbowano mu je podporządkować. [1] Otdieł po borbie s chiszczenijami socyalisticzeskoj sobstwiennosti (przyp. red.). [2] Rabocze-kriestjanskaja inspiekcyja (przyp. red.). [3] Registracyonnyje uprawlenije Polewogo sztaba Riewolucyonnogo wojennogo sowieta riespubliki (przyp. red.). CZĘŚĆ PIERWSZA Rozdział 1 Triumwirat Związkiem Radzieckim włada triumwirat: partia, KGB i armia. Wszystkie pozostałe instytucje państwowe, niezależnie od tego, ile oficjalnie udzielono im władzy, de facto mają charakter wykonawczy i są podporządkowane któremuś z triumwirów. Żaden z tych trzech organów nie ma też władzy absolutnej ani większej niż inne. Wszystkie są niezależne i muszą dzielić się władzą z rywalami, choć żadnemu się to nie podoba. Cały czas zatem, choć nie zawsze to widać z zewnątrz, ze sobą walczą. Ataki i rejterady, tajne przymierza i zdrady to ich dzień powszedni. Partia nie może istnieć bez aparatu represjonującego ludność, a KGB bez ciągłego podsycania komunistycznego fanatyzmu i oszukiwania ludzi - a więc bez partii. Każde z nich uważa swoje zadanie i istnienie za najważniejsze, a to, co robi drugie, za pomocnicze. I KGB, i partia dążą do zdobycia pełni władzy, ale zdają sobie sprawę, że nie mogą całkowicie pozbyć się drugiej strony, gdyż to oznaczałoby samozagładę. Obie te instytucje potrzebują też armii, która występuje tu w roli tresowanego krokodyla odwracającego uwagę i zapewniającego im spokojny żywot. W tym triumwiracie armia jest najsilniejsza, ale też ma najmniej praw. W przeciwieństwie do partii czy KGB nigdy, nawet przez kilka godzin, nie przewodziła ona państwu. Gdyby kiedykolwiek tak się stało, byłby to koniec zarówno partii, jak i KGB, gdyż te instytucje nie są armii do niczego potrzebne. Dla krokodyla stan naturalny to życie w bagnie i połykanie tego, na co ma ochotę. Nadzór treserów jest nienaturalny, z czego obaj oni doskonale zdają sobie sprawę. Wiedzą też, że gdyby krokodyl się uwolnił, najpierw rozprawiłby się właśnie z nimi. Powstaje wobec tego pytanie: Dlaczego krokodyl nigdy nie miał ku temu okazji? Powodem są mocne cugle, które z jednej strony twardą ręką trzyma partia, a z drugiej KGB. Cugle partii nazywają się Wydziałem Politycznym, a KGB - Wydziałem Specjalnym Sztabu Generalnego. Każdy szczebel dowodzenia i każda jednostka armii jest spenetrowana przez oba te wydziały, częściowo jawnie, częściowo za pośrednictwem informatorów. Za każdym razem, gdy armia zaatakowała partię, co zdarzało się, poczynając od lat dwudziestych, dość często, czekiści, a potem kagebiści, błyskawicznie opanowywali sytuację. Gdy natomiast po śmierci Stalina armia zaatakowała KGB, do akcji wkroczyła partia, by ratować bezpiekę. Kiedy zaś KGB nazbyt zbezczelniał i zaczął spiskować przeciwko partii, popuściła ona cugli i do dzieła przystąpił krokodyl. Wszystko jednak zostało tak skalkulowane, by mógł ugryźć, ale nie zdołał zagryźć. Po takich incydentach wszystko na jakiś czas wraca do normy i treserzy tak manipulują krokodylem, aby żadne sprzeczne interesy czy kłótnie nie doprowadziły do rozstrzygającego starcia. Czasami udaje im się wymierzyć krokodylowi parę kopniaków, a jeśli nie ma już wyjścia, zgodnie napuścić go na kogoś innego, zwanego agresorem. W sprzyjających okolicznościach krokodyl mógłby co prawda pociągnąć za sobą treserów, jednak nie do końca - nie może opuścić triumwiratu. Ż