Granice polityczności

Opis produktu:

W prezentowanej książce stawiamy pytanie fundamentalne dla teorii politycznej: jak rozpoznać w ciągu zdarzeń społecznych, te, które mają charakter zdarzeń politycznych? Czy polityka jest sfera wynajdywania i doświadczania absolutnie nowej formy rzeczywistości społecznej? A jeśli tak, to może ma ona więcej wspólnego ze sfera sztuki i wynalazczości niż ze sfera historii i archeologii zmierzających do archiwizowania i kultywowania znaków przeszłości? Czy zatem polityka jest aktem kreacji nowych przekonań, myśli, modeli czy też nowych działań i zbiorowych zrywów?
A może jest aktem konserwacji sposobem kultywowania ogólnych porządków ludzkich, które przypadek bądź wybór połączył w grupę? Jak porównać koncepcję polityki z manifestu Co robić? Włodzimierza Lenina, z koncepcją żywiołu politycznego, z którą zetknął się Carl Schmitt, kiedy pisał Teologię polityczną, a tę ostatnią z myślą Michaela Oakeshotta z czasu powstawania O postawie konserwatywnej? Dziś, gdy świat polityczny stracił swą czytelność, gdy ulega coraz większemu rozproszeniu i teatralizacji, pytanie o kryterialne cechy polityki stają się jeszcze ważniejsze. Pytamy: jak mamy odnaleźć nową postać, nowy ekwiwalent teatralnego wymiaru polityki? Poszukujemy odpowiedzi zbliżając się do siebie: Paweł Dybel porusza się ruchem odśrodkowym, kierując myśl od podmiotu do publiczności, Szymon Wróbel natomiast porusza się ruchem dośrodkowym, gdzie publiczność stanowi punkt wyjścia, zaś podmiot ewentualny punkt dojścia. Tradycyjnie idea głosząca, że filozofia i polityka mogą zostać rozdzielone, spotykała się z dwojakimi zastrzeżeniami: jedne formułowano w imieniu polityki, drugie filozofii. Tych, którzy dbają o polityczną poprawność, pociąga idea skazywania na wygnanie osobników mających skłonności do nadmiernie rozbudowanej refleksji. Lecz jeśli filozofowie odchodząc, zabierają ze sobą rządy rozumu, jaki inny wzorzec je zastąpi? Kto lub co przeciwstawi się tyranii? Drugi zarzut wiąże się z samym powołaniem filozofii. Wydaje się, że zgodnie z Platońską lekcją, aby osiągnąć pełnię, filozofia musi uzupełnić swoją wiedzę o ideach wiedzą o niepewnej dziedzinie życia publicznego. A jeśli ma ugasić tę niepewność, nie zaś ją potęgować, musi zacząć od okiełznania własnych namiętności.