Gra w której żyjemy

W ?Grze, w której żyjemy? postawiono wiele pytań i możliwych rozwiązań związanych z zagadnieniem życia jako gry. Czy to możliwe, by nasz świat był wirtualny? Kelar zajął się jedną z tego typu koncepcji, podał przykłady, w jaki sposób pewne sprawy mogłyby być rozwiązane, a także udzielił czytelnikom rozmaitych wskazówek, jak się w takim razie w takiej ?nierzeczywistej rzeczywistości? odnaleźć. Książkę od samego początku czyta się łatwo. Autor luźno podrzuca pewne wątki, zachęca do samodzielnego zastanawiania się i niczego nie narzuca. Nie stara się udawać kogoś ważnego. Opiera się jednak na wiarygodnych tekstach, które umieścił w ponoć rzeczowej (nie sprawdziłam) bibliografii. Często powtarza, że jego zamiarem było raczej skłonienie do samodzielnych poszukiwań. Pokazał tym samym sposób, w jaki można na życie patrzeć. Wskazał, jak ważne jest pozytywne myślenie, nie krytykując przy tym poglądów innych. Pisząc lekko, życie porównując do gry, ani trochę nie straszył. Uważam to za plus, jako że dla ludzi zagubionych może stanowić dużą wartość. To ogromna dawka optymizmu. Jak widać więc, książka odnosi się nie tylko do życia jako gry, ale ogólnego podejścia do niego i innych. I taki tytuł uważam za potrzebny pośród poglądów "w dzisiejszych czasach" i "do czego ten świat zmierza".

Pewnie niejednokrotnie zastanawiałeś się nad sensem istnienia świata i żyjącego w nim człowieka. Od dawien dawna znane są pewne teorie dotyczące ich powstania i historii, które mają rzekomo doprowadzić nas do momentu, w którym znajdujemy się dziś. Czy to nie zadziwiające, że człowiek żyjący już tyle lat na Ziemi wciąż nie jest w stanie odpowiedzieć na wszelkie pytania, nawet te dotyczące jego samego?
Doskonale znamy teorie podawane nam w szkołach. Wielki Wybuch, ewolucja, wielki projekt, czy Bóg? Piotr Kelar skupia się na pomijanej, być może niektórym całkowicie nieznanej, początkowo może wywołującej uśmiech powątpiewania teorii postulującej, iż nasz świat jest niczym innym jak symulacją komputerową. 

W niezwykle interesujący i zajmujący sposób Kelar opisuje współczesne problemy oraz to, do czego mogą one doprowadzić. Przedstawia także własną, jak najbardziej prawdopodobną wersję wydarzeń, których możemy być świadkami w najbliższym czasie. Podkreśla przy tym cały czas istotę idei, o której pisze i jej logiczne wytłumaczenia oparte na konkretnych przykładach. Nawiązuje przy tym do technologii, której dynamiczny rozwój możemy od jakiegoś czasu obserwować. Jeżeli już teraz jesteśmy w stanie przenieść się do wirtualnej rzeczywistości i oglądać wykreowany świat tak, jakby był tym rzeczywistym, to dlaczego nie zadziałałoby to na większą skalę? Być może Ty ? czytelniku ? graczu, właśnie teraz czytasz w tej wielkiej, złożonej z uczuć, zmysłów i obrazów Grze moją niewielką recenzję pozycji, która w jedno popołudnie może zmienić Twoje postrzeganie świata, a na pewno je wyostrzyć.

Autor przenosi nas w czasie do 2144r. i pokazuje nam możliwy obraz świata w tym okresie. Ludzkość o wiele bardziej rozwinęła swoje umiejętności technologiczne, dużo więcej rozumieją, mają większą kontrolę nad światem, a światem w praktyce nie kieruje już rząd, a wielkie firmy.
Człowiek żyjący w realnym świece, poprzez wejście do specjalnej kapsuły przenosi się do życia w symulacji i gra w życie.

Całe rozważania o życiu w symulacji nie do końca mnie przekonały. Autor nawołuje, aby nie poprzestać na przeczytaniu tylko jego książki, ale by zagłębić się w tę teorię, poczytać więcej, wykonywać doświadczenia. Ja po przeczytaniu tej książki nadal jestem bardzo sceptycznie nastawiona do teorii życia w symulacji, wydaje mi się ona nieprawdopodobna i raczej nie będę zagłębiać się w ten temat i rozszerzać swojej wiedzy w tym kierunku.
Podobał mi się jednak obraz świata w symulacji w 2144r.. Moim zdaniem autor świetnie wykreował ten świat i wydaje mi się, że zrobił to w taki sposób, że dokładnie wszystko, co w książce wydarzyło się od roku 2019 do 2144 mogłoby wydarzyć się naprawdę i to z niemałym prawdopodobieństwem.

Przedstawiona przez niego wizja przyszłości wcale jednak nie wygląda kolorowo? Niestety świat już od jakiegoś czasu zmierza (moim zdaniem) w nie tym kierunku w którym powinien, a autor w ?Grze?? pokazuje nam jak może się to wszystko potoczyć.

A gdyby tak okazało się, że świat, w którym żyjemy jest wirtualny?
Jakbyś zareagował, gdybyś dowiedział się, że wszystko co Cię otacza, wszystko co znasz i widzisz na co dzień, wygenerowane jest przez program komputerowy? [?]
W tym co napisał Pan Piotr jest ogromnie dużo prawdy. O tym, że człowiek utożsamia się z wykreowaną przez siebie postacią; że umysł zupełnie się wtedy wyłącza (i poniekąd odpoczywa). Zgadzam się tutaj w pełni z tym co autor nam przekazał. Faktycznie, jest to bardziej książeczka naukowa, poparta różnymi teoriami, niżeli typowa fantastyka, jednakże pozostawia nam wolną rękę na to, byśmy sami ustosunkowali się do tego co nam przedstawia.

Wyobraźcie sobie, że tak naprawdę na świecie jest rok 2144. Ludzkość rozwinęła się technologicznie, żyje w hermetycznym społeczeństwie, panuje ścisła kontrola nad liczbą narodzin jego nowych członków, oczywiście z okazji groźby przeludnienia. Władzę nad światem przejęły w zasadzie największe korporacje, co nasuwa skojarzenia z cyberpunkiem, tylko nie ma takiego szału na nieorganiczne wszczepy. W takiej korporacji znajdują się pomieszczenia wypełnione niewielkimi kapsułami, w których są ludzie. Co oni robią? Grają. A konkretnie ktoś spośród nich, gra akurat... Tobą.
"Gra w której żyjemy" przedstawia w sposób naukowy - ale jednak przystępny i zrozumiały, żeby nawet taki ignorant naukowy jak ja zrozumiał co autor miał na myśli- teorię mówiącą, że nasze życie jest częścią symulacji komputerowej. Wszystko co widzimy, czego się uczymy, co czytamy, co przeżywamy - wszystko to widzi osoba grająca gdzieś za 125 lat. Teoria głosi, że symulacja ta jest odwzorowaniem autentycznych wydarzeń historycznych. Czyli to, co dzieje się w chwili obecnej, już było. Mam nadzieję, że mimo przedstawianych przez autora dowodów, które swoje źródło mają w fizyce kwantowej, nie okaże się to prawdą. Bo jeżeli tak, i wizja naszej najbliższej przyszłości rysuje się tak, jak ta przedstawiona w przez pana Kelara, to mamy przerąbane...
Mój imiennik popisał się w tej książce bardzo dobrym językiem. Jest nowocześnie i naukowo, ale przystępnie. Na tych zaledwie 100 stronach należy się bezwzględnie skupić, żeby nie stracić sensu i wątku, jednak jest to zrozumiałe dla każdego. Gorąco polecam, bo książka ta w moim odczuciu pozostawia wiele do przemyślenia i zachęca do dalszego zgłębiania sprawy.