Gosposia prawie do wszystkiego

le­czyć, a jak wy­le­czy­my, to ci od­da­my. - Chcesz po­wie­dzieć, że nie wol­no mi od­wie­dzać żo­ny w szpi­ta­lu? - Chcę po­wie­dzieć, że two­ja żo­na jest cho­ra, źle się czu­je, po­trze­bu­je od­po­czyn­ku. Od cie­bie też. Od wszyst­kie­go. - Ale czy w no­cy bę­dzie się nią ktoś opie­ko­wał? Mo­że ja wy­naj­mę ja­kąś pie­lę­gniar­kę eks­ - Pie­lę­gniar­ki bę­dą do niej wpa­dać. Ja też, mam dy­żur na mo­jej in­ter­nie. Idź już, na­praw­dę. Tak bę­dzie naj­le­piej. Ju­tro przyjdź. Na chwil­kę. Aleks wstał i wciąż de­mon­stru­jąc wiel­kie nie­za­do­wo­le­nie z te­go, że oto ka­żą mu odejść od uko­cha­nej żo­ny, wy­niósł się z sa­li. Dok­tor Bru­dzyń­ski usiadł na zwol­nio­nym zy­del­ku. - Po­win­no ci już być nie­co le­piej, Ma­ry­siu. - Jest mi nie­co le­piej. - Słu­chaj, mo­ja dro­ Aleks wspo­mi­nał coś tam o two­im pi­ Ma­ria nie mia­ła za­mia­ru pro­sto­wać wer­sji swo­je­go mę­ża. Ten ca­ły Ja­cek to prze­cież je­go ko­leż­ka naj­lep­szy od gol­fa, i na te­ni­sa ra­zem la­ta­ją... nie ma sen­su żad­ne pro­sto­wa­nie. Ski­nę­ła tyl­ko gło­wą, nie otwie­ra­jąc oczu. - Te­raz też by­łaś po al­ko­ho­lu? - Tak. - Ma­ryś - ode­zwał się le­karz to­nem tak cie­płym, że Ma­ria z za­sko­cze­nia otwo­rzy­ła oczy. - Co ty mi tu chrza­nisz, dziew­czy­no? Gdzie two­ja in­te­li­gen­cja, któ­ra mi się tak u cie­bie za­wsze po­do­ba­ła? - Co ma wspól­ne­go pi­cie z in­te­li­gen­cją? - Nie­wie­le. Za­uwa­ży­łaś mo­że, że ro­bi­li­śmy ci tu­taj róż­ne ba­da­nia, praw­da? Po­bie­ra­ły ci krew na­sze dziew­czy­ny? - Ba­da­li­ście za­war­tość al­ko­ho­lu? - Ma­ria nie po­wstrzy­ma­ła uśmie­chu. - No, po­pra­wia ci się. Oczy­wi­ście, że ba­da­li­śmy. W ży­ciu nie wi­dzia­łem ni­ko­go trzeź­wiej­sze­go. Po­nie­waż nie za­prze­czy­łaś oczy­wi­stej nie­praw­dzie, do­sze­dłem do wnio­sku, że to Aleks tak cię urzą­dził. Dla­cze­go? Ma­ria skrzy­wi­ła się. - Róż­ni­ca zdań na te­mat poj­mo­wa­nia ro­li żo­ny. Po­wie­dzia­łam mu, że chcę wró­cić na uni­wer­sy­tet. Zde­ner­wo­wał się i rzu­cił mnie na ka­na­pę, tyl­ko zro­bił to dość moc­ - Za­czę­ła się śmiać. Tro­chę przy­po­mi­na­ło to szloch. - Ża­łuj, że te­go nie wi­dzia­łeś. Jak u Di­sneya. Wal­nę­łam gło­wą w ko­lu­mien­kę, a z niej zle­cia­ła mi na czół­ko do­ni­ca z du­żym kwiat­kiem. Chy­ba mia­łam szczę­ście, że Aleks wró­cił. - Tro­chę mia­łaś, bo pew­nie do­tąd byś tam le­ża­ła. Ale mnie to wca­le nie śmie­szy. Ma­ryś, tak na­praw­dę po­wi­nie­nem za­wia­do­mić po­li­cję. - A mo­żesz nie za­wia­da­miać? - My­śla­łem o tym. Je­śli za­wia­do­mię, to i tak nie­wie­le zmie­ni, a twój mąż zro­bi ci pie­kło, co? - Nie wiem. Ni­g­dy nie ro­bił mi spe­cjal­ne­go pie­kła. - Do dzi­siaj. - No tak. Słu­chaj, Ja­cek, je­śli mo­żesz, to nie za­wia­da­miaj. Ja mu­szę so­bie to wszyst­ko po­ukła­dać. Sa­ma. Na ra­zie śred­nio mi się my­śli. Bo­li mnie gło­wa. Ca­ła je­stem roz­bi­ta. - Do­brze. Nie za­wia­do­mię. Ale pa­mię­taj, jak­byś po­trze­bo­wa­ła, to my tu obo­je wie­my, jak by­ło na­praw­dę. I ma­my te kwi­ty z la­bo­ra­to­rium. Ja nie je­stem za tym, że­by mę­żo­wie ci­ska­li żo­na­mi po po­ko­ju. W cią­gu na­stęp­ne­go ty­go­dnia Ma­ria, któ­rą po­wo­li prze­sta­wa­ła bo­leć gło­wa, wie­le so­bie prze­my­śla­ła. Przy­po­mnia­ła so­bie te wszyst­kie sy­tu­acje, kie­dy Aleks oka­zy­wał jej znie­cier­pli­wie­nie al­bo ją żar­to­bli­wie stro­fo­wał. Dzia­ło się tak za­wsze wte­dy, kie­dy mia­ła in­ne zda­nie niż on. W do­wol­nej spra­wie. Za­wsze w koń­cu pod­da­wa­ła się i zga­dza­ła z Alek­sem, któ­ry tak cu­dow­nie po­tra­fił być za­do­wo­lo­nym mę­żem. Bo prze­cież był rów­nież sza­le­nie po­cią­ga­ją­cym mę­żem. Mę­żem cu­dow­nym w łóż­ku. Ma­rię ba­wi­ło to wy­cią­ga­nie świet­nych szam­pa­nów z taj­nych schow­ków, tan­ga-przy­tu­lan­ga na środ­ku wiel­kie­go sa­lo­nu, osta­tecz­ne i spon­ta­nicz­ne go­dze­nie się (czy­taj: jej ustą­pie­nie) na ka­na­ tej sa­mej, cho­le­ra, ka­na­pie. Po raz pierw­szy za­mie­rza­ła po­sta­wić na swo­im, a on to zro­zu­miał. I ani mu się śni­ło na to po­zwo­lić. Naj­bar­dziej wciąż zdu­mie­wał Ma­rię fakt, że na­mięt­na mi­łość... . . . Spis treści Karta tytułowa Karta redakcyjna Podziękowania Gosposia prawie do wszystkiego