Głowobójcy

Tomasz Kołodziejczak dokonał rzeczy niemożliwej – zajrzał tysiące, a może nawet miliony lat w przyszłość ludzkości. Inne planety niż Ziemia, obce inteligencje, z którymi się współżyje i takie, po których zostały ledwie ślady, nowe religie, które tak samo jak stare dają człowiekowi złudzenie porządku i tak samo go więżą. Opowiadania z tomu „Głowobójcy” przypominają kalejdoskop – każde z nich to inny rzut oka, inny element przyszłości, inne emocje. Ludzie w opowiadaniach Kołodziejczaka zachowali swą naturę mimo niesamowitego postępu technologicznego i związanych z nim możliwościami. Tom „Głowobójcy” to wspaniała i przemyślana proza. Pełna konkretów, stopniowo wprowadzanych wyjaśnień i szczegółów, które nie przyćmiewają akcji. I różnorodna – raz sensacyjna, innym razem obyczajowa, a nawet bywa, że i romantyczna. Śmiało można powiedzieć, że wychodzi poza ramy literatury fantastyczno-naukowej. A może po prostu udowadnia, że nie gatunek jest ważny, tylko umiejętność pisania i wyobraźnia – tutaj obie imponujące.