Głowa pełna duchów

Oglądanie horrorów to nie moja bajka, ale już czytanie o strasznych rzeczach lubię. I taką idealną propozycją wydaje się być "Głowa pełna duchów", bo nie ma nic straszniejszego w tym gatunku od opętań, egzorcyzmów i nawiedzeń. I to wszystko było, jednak brakło tu takiego elementu zaskoczenia, a może atmosfera była zbyt lekka?

Całą historię poznajemy z punktu widzenia dziewczynki, Marry, która jest młodszą siostrą, podobno, opętanej nastolatki. Fajny zabieg, bo nic tak nie działa na wyobraźnię niż opowieść dziecka. Cała książka jest podzielona na dwie części, jedną, tą właściwą z opisem wydarzeń, oraz drugą, z fragmentami bloga, w którym jego autorka podważa wiarygodność opisywanej sytuacji. I właśnie ta jest totalnie zbędna. Całości brakuje również dreszczu strachu, dusznego klimatu czy rzeczywistych opisów.

Do samego końca liczyłam na coś, co sprawi, że ta książka okaże się wyjątkowa. Może warto było wpleść tu elementy psychologiczne? Trochę się nudziłam, trochę liczyłam na wiecej. Przyzwoita, jednak to żaden horror.

Sięgając po powieść Paula Tremblay?a w ogóle nie wiedziałam czego się spodziewać. Niby taka niepozorna okładka, a książka skrywa w sobie czyste zło! Niezwykle niepokojąca, przerażająca i szokująca. Opętanie, demony, egzorcyzmy? A może wytwór chorej wyobraźni małej dziewczynki? Czy raczej początek schizofrenii??
Spokojne życie Barretów zmienia się z dnia na dzień. Ich starsza córka zaczyna zdradzać pierwsze oznaki? no właśnie czego? Jak wytłumaczyć dziwne zachowanie Marjorie, która do tej pory zachowywała się całkowicie normalnie, a teraz krzyczy nocami i chodzi po ścianach? Lekarze są bezradni, a rodzina nie ma bladego pojęcia jak pomóc swojemu dziecku. Czy wezwanie księdza będzie jedynym rozwiązaniem? 15 lat póżniej, całą historię opowiada Merry, siostra Marjorie, która nie dość, że była świadkiem tych ekscesów w dzieciństwie, to dodatkowo te wydarzenia pozostawiły w jej pamięci dość mroczne i bolesne wspomnienia. Jak było naprawdę? Czy poznamy wszystkie wydarzenia tej strasznej historii?
Na co dzień, nie czytam horrorów. Może miałam ze dwa podejścia i oba były totalną klapą, bo tamte książki nie miały w sobie ani grama grozy. Zdecydowaniem wolałam iść do kina i tam obejrzeć jakiś horror?szkoda tylko, że takich naprawdę strasznych to jest teraz jak na lekarstwo. Największym przerażeniem napawają mnie historię o opętanych dzieciach, nie wiem czemu, ale zawsze tak miałam. Opętane dzieci mają w sobie coś takiego, co wywołuje u mnie ciarki na plecach. I tak też było w przypadku ?Głowy pełnej duchów?! I choć bardziej można skłaniać się do stwierdzenia, że to nie horror, a mroczny thriller psychologiczny z elementami grozy, tak dla mnie był on genialny! Ta książka z każdą stroną wywoływała we mnie taki niepokój, że choć bałam się tego co przeczytam, to jednak ciekawość zwyciężała :P i z każdą kolejną stroną chciałam więcej. Kojarzycie w horrorach ten moment, kiedy coś się dzieje i główny bohater idzie sprawdzić co to było, a Wy łapiecie się za głowę i mówicie : ?Na cholerę tam człowieku idziesz?? Uciekaj!?? To ja już teraz całkowicie wiem, dlaczego oni tak robią :P i już wiem czemu ciekawość to pierwszy stopień do piekła ;)
Autor w przerażający sposób opisuje zachowania Marjorie, a później tak gmatwa czytelnikowi w głowie, że ja sama nie wiedziałam już co było prawdą, a co kłamstwem. Cały czas zastanawiałam się, czy ta dziewczynka jest opętana, czy wszystko sobie wymyśliła. I zapewne nie tylko ja, bo większy orzech do zgryzienia miała ta spokojna dotychczas rodzina. Autor świetnie prowadzi całą historię, przez co czyni z nią książkę nieodkładalną, a jednocześnie szokującą i przerażającą.
Jeden jedyny minus, który mnie tu osobiście przeszkadzał, to wpisy z bloga, które chociaż przybliżały nam wszystko bardziej, to jednocześnie psuły całą frajdę z czytania tej historii i cały niepokój szlak trafiał? Ogromny plus za zakończenie, którego w ogóle się nie spodziewałam, co więcej, czytałam je z otwartą buzią! No szok? koniecznie musicie przeczytać! Do tej pory co sobie przypomnę o tej historii, to mam ciarki na plecach ;)

W domu Barretów zaczynają dziać się niepokojące rzeczy, a właściwie to z Marjorie ? starszą córką, jest coś nie tak. Rodzina podejrzewa schizofrenię, ale niestety chodzi tu o coś znacznie gorszego. Zdaje się, że w jej ciele zamieszkał demon. Po paru incydentach, w ich miejscu zamieszkania zamontowane zostają kamery, a o ich historii ma powstać film dokumentalny. Ma im to pomóc wyjść z długów, w które popadli z powodu bezrobocia Johna ? ojca rodziny oraz choroby Marjorie. Zdecydowali się oni również na przeprowadzenie egzorcyzmów przez miejscowego księdza. Jak potoczyły się ich losy?

W książce panuje ciężki, niepokojący klimat. Mimo iż akcja dzieje się w czasie współczesnym, mamy wrażenie, jakbyśmy przenieśli się do przeszłości. Opętanie jest powszechnym tematem wśród horrorów, zarówno w literaturze, jak i w kinematografii. Do dziś wzbudza wiele kontrowersji. Niektórzy uważają, że nie ma czegoś takiego, jak obłęd wywołany przebywaniem demona w czyimś ciele, uważają, że jest to po prostu ciężka schizofrenia, ale jak zatem wytłumaczyć oporność na leki i terapię, chodzenie po ścianach oraz sufitach, możliwość wydobywania z siebie głosów damskich, męskich, dziecięcych, demonicznych, a także lęk wobec kwestii religijnych? Pamiętam, jak w akademiku oglądałam dokument na faktach o Anneliese Michel, a później bałam się spać przy zgaszonym świetle. Mówcie, co chcecie, ale to według mnie jeden z najstraszniejszych tematów w pozycjach grozy, a jednocześnie najbardziej intrygujący.

Sama historia podobała mi się, choć nie dzieje się w niej zbyt wiele, natomiast nie odpowiadały mi wstawki z bloga tworzonego przez młodszą z sióstr, która po piętnastu latach postanawia przedstawić całą prawdę o swojej rodzinie w książce, dlatego spotyka się z pisarką, przed którą odbywa ?spowiedź?. Szczerze powiedziawszy, omijałam te fragmenty, gdyż nie wnosiły one niczego istotnego do fabuły, a tylko mnie nużyły.

Merry w momencie traumatycznych wydarzeń miała osiem lat i zachowywała się strasznie irytująco. Wiem, że to tylko mała dziewczynka, ale dzieci mają swój rozum, wiedzą więcej niż się dorosłym wydaje, a ona zwłaszcza w końcowej części zachowywała się głupkowato, nieodpowiedzialnie i mentalnie, jak trzylatka. Bardzo bym chciała coś więcej napisać na ten temat, ale nie mogę, ponieważ musiałabym zdradzić fabułę, a nie chciałabym Wam psuć przyjemności z lektury.

Choć temat opętania budzi we mnie lęk, to w ?Głowie pełnej duchów? zabrakło mi emocji, mimo iż klimat jest niepokojący, to nie dzieje się nic, co by mnie przestraszyło. Autor skupił się bardziej na samym programie telewizyjnym, nagraniach, wywiadach, a to, co działo się z Marjorie, zostało zepchnięte gdzieś na dalszy plan. Plusem jest dla mnie zakończenie, nie dlatego, bym z jego powodu czuła się kontenta, ale dlatego, że Paulowi Tremblayowi udało się mnie zaskoczyć. Jeśli lubicie przedstawioną tematykę oraz twórczość w klimacie ?Paranormal Activity?, ?Ghostwatch?, ?REC?,?Blair Witch Project?, a także paranormalnych powieści, to myślę, że ta również powinna Wam się spodobać, choć muszę uprzedzić, że historia przedstawiona w książce nie jest na faktach, więc nie wzbudzi tyle emocji, co na przykład dzieła Eda i Lorraine Warrenów.

Widząc, że jest to książka o egzorcyzmie, opętaniu to od razu przyjdzie niejednemu na myśl książki/ filmy ?Egzorcysta? 1973, ?Egzorcyzmy Emily Rose? 2005 ?Egzorcyzmy Molly Hartley?, 2015 jeżeli ktoś z was oglądał, chociaż jeden z nich bądź inne to na pewno macie przed sobą obrazy typu chodzenie jak pająk po ścianie, wywrócone gałki oczne, wymioty, mówienie innym głosem, wygięcie ciała w osób nienormalny dla zdrowego człowieka itp.
Obraz przyprawia o ciarki na rekach. Książki Wydawnictwa Papierowy Księżyc mają w sobie to coś, czego mi rzadko szukać, a mianowicie język, który dobitnie opowiada o tym, co dana bohaterka przeżywa, mówi nie koloruje, ale to taka moja mała opinia. Od samego początku wiemy, że po latach znana pisarka Rachela postanawia przeprowadzić wywiad, z Merry i opisać wszystko to oczami małej dziewczynki. Czy cofanie się 15lat wstecz i mówienie o tym dobrze wpłynie na dziewczynę?
Mając córkę, która jest w wieku właśnie Molly aż trudno wyobrazić sobie, że mogłaby być siwakiem takich rzeczy, jakie widziała nasza mała pannica. Ile jest w stanie znieść dziecięcy umysł? Tutaj jest to pokazane w sposób idealny.
Wracamy do początku rodzinne życie Barretów no niby nic, ale coś/ktoś pojawił się w ich domu i pozostawił takie spustoszenie, które jest rzadko do zniesienia bądź do wytrzymania, a mowa o schizofrenii i opętaniu przez złe duchy. Jak ma się walić to po całości.
Ojciec stracił pracę a hipotekę trzeba spłacać, leczenie córki trzeba opłacać, rachunki, codzienne życie, ale pieniędzy brak. Wiec takie ?Światełko w tunelu? pojawił się ze strony TV i wykorzystania ich traumy do nagrania reality show i pokazania tego innym. Pisząc tego mam na myśli problemu, z jakim mierzy się Marjorie oraz cała rodzina. Pomysł jest dochodowy, ale czy dobry dla każdej ze stron? Tak dzisiaj jest, że jeżeli lekarz/medycyna nie są w stanie pomoc to pozostaje wiara, wiara w uzdrowienie, a w tym przypadku egzorcyzmy przeprowadzone, na Marjorie, jakie zleca ojciec Wanderly.
W Książce jest kilka scen, które wywarły na mnie duże wrażenie a mianowicie znajdziecie je na stronie 126
Marjorie w ogóle nie zwróciła uwagi na żadne z nich, nie wydawała z siebie żadnego odgłos. Nie miała nudności ani nie zwijała się w konwulsjach, jak to zazwyczaj jest, gdy ktoś wymiotuje. Po prostu wylewało się z niej, fala za falą, jakby ktoś w środku odkręcił kurek?
Mała dziewczynka słyszy rzeczy, słowa, które ranią ją jak i rodzinę. Jak musi czuć się matka/ojciec dziecka opętanego przez coś, co nie jest do końca nam znane, przebadane? Mocne sceny (szkoda, że tak mało), ale i trauma, jaka pozostała przez lata. Czy zniknie? Na koniec będziecie mówić SZOK. Kochani dziękuje wydawnictwu Papierowy księżyc za możliwość przeczytania tej książki i poproszę o więcej. (Chyba jakaś dziwna jestem).
Książka genialna oczywiście polecam, ale jeżeli ktoś jest wrażliwy na sceny wymiotów, ludzkich odchodów, jakie mają miejsce w książce to poczekajcie z tym.

Dzieło Paula Tremblay?a przedstawia historię dramatycznych wydarzeń jakie miały miejsce w rodzinie Barretów mieszkających na przedmieściach Nowej Anglii na początku XXI wieku. Na pierwszy rzut oka bohaterowie nie wyróżniają się niczym szczególnym. Jak wiele innych rodzin w tamtych czasach borykają się z problemami finansowymi i poświęcają uwagę wychowywaniu dwójki dorastających córek. Sytuacja rodziny ulega znacznej zmianie, gdy starsza z pociech Marjorie, zaczyna zdradzać objawy schizofrenii. Mimo troski rodziców i opieki lekarskiej jej stan sukcesywnie ulega pogorszeniu, a to co mówi i jak się zachowuje, zaczyna przypominać opętanie przez złego ducha. Bezradność rodziców zmusza ich do szukania pomocy wśród lokalnych duchownych i telewizji, której producenci gotowi są zapłacić duże pieniądze za możliwość sfilmowania dziewczyny i jej rodziny. Przyznam, iż czytając kolejne rozdziały, wracałem myślami do tego co czułem, gdy po raz pierwszy oglądałem film ?Egzorcysta? z 1973 roku. Wpływ na to miała ogromna ilość nawiązań do tego przeboju kinowego, jakie można było znaleźć w książce.
Szczególną cechą powieści ?Głowa pełna duchów? jest fakt, iż możemy ją śledzić z punktu widzenia Marry, młodszej córki Barretów, zarówno, gdy ma ona 8 lat i czynnie uczestniczy w opisywanych wydarzeniach i gdy powraca do nich we wspomnieniach jako dorosła kobieta. Sytuacje, jakie miały miejsce w ich domu mogą napawać czytelnika grozą, szczególnie ze względu na wszechobecny mroczny nastrój i wciąż pojawiające się kolejne pytania. Ja zapamiętam książkę przede wszystkim z dwóch powodów. Pierwszym jest świetnie wykreowana postać Johna Barreta ? ojca Marry i Marjorii - który owładnięty przemożną potrzebą ocalenia córki od potępienia i nawrócenia rodziny na jedyną słuszną wiarę angażuje duchownych w pomoc dziecku, którzy poprzez odprawienie egzorcyzmu zamierzają wypędzić z niej złego ducha. To właśnie jego osoba i to jak się zachowywał, wywoływało u mnie ciarki na plecach. Myślę, że ?Głowa pełna duchów? to również opowieść o ukrytym w mroku naszej podświadomości złu, które tak jak w przypadku Johna, powoli przejmuje władze nad człowiekiem.
Dzieło zapamiętam również ze względu na otwartą możliwość jego interpretacji. Pytaniem, które przewija się od samego początku, jest to czy Marjorii będąc chorą psychicznie, celowo symulowała opętanie, by zdobyć rozgłos i pieniądze dla rodziny, czy też rzeczywiście została opętana przez demona. Każdy z czytelników sam może odpowiedzieć sobie na to pytanie po przeczytaniu książki. Muszę przyznać, iż autor wykonał znakomitą pracę, tworząc jej postać. Wydarzenia, w których bierze ona udział, skrywane tajemnice, uczucia i strach, który nie odstępuje jej ani na krok, potrafią wzbudzić w czytelniku współczucie dla tej postaci.