GENERAŁ W HABICIE.

Są takie historie, które powinny trwać zawsze i nigdy się nie kończyć. Takie byłoby najszczęśliwsze ich zakończenie - brak końca. Historią, która powinna nie mieć końca, jest historia siostry Małgorzaty Chmielewskiej, założycielki wspólnoty "Chleb Życia" w Polsce.
Siostra Małgorzata, nie jest idealna. Podpala papierosy, czasem przeklnie, nakrzyczy. Ale ma wielkie serce i mnóstwo wrażliwości, która może czasem wydawać się dość brutalna i mało "wrażliwa". Siostra Małgorzata adoptowała czworo dzieci, prowadzi dom w Zochcinie, który daje zatrudnienie mieszkańcom wsi i dach nad głową wielu bezdomnym. Pomaga im stanąć na nogi, znaleźć pracę, stworzyć normalną rodzinę. Stworzyła też domy pomocy w innych miastach, z których korzystają setki ubogich. Jak widać, nie trzeba być doskonałym, by być świętym.
Polecam wszystkim reportaż Stanisława Zasady, nie tylko dlatego, że przyjemnie jest czytac ksiązki, w których dobro zwycięża zło i tworzy się coś dobrego i wartościowego. Ta książka mobilizuje, by i od siebie dać coś innym, ale uczy, że nie ma nic za darmo, bo także by coś otrzymać, trzeba się postarać i dać coś dobrego od siebie.

"Generał w Habicie" to książka wzruszająca, a to dlatego, że jej bazą są prawdziwe wydarzenia, postaci, historie, pełne poświęcenia i dobrej woli. Pomoc bliźnim nie jest prostym zadaniem. Dzisiaj kiedy jest tak wiele instytucji czujemy się zagubieni, nie wiemy gdzie możemy naszą pomoc przekazać, albo jeszcze gorzej, odkładamy na nie naszą odpowiedzialność za pomoc potrzebującym. Reportaże Stanisława Zawady przypominają nam jednak o tym, że Ci ludzie istnieją, że każdy dzień jest dla nich walką. Lektura pozostawia po sobie ślad, polecam nie tylko katolikom, ale wszystkim, których ten temat interesuje. Na szczęście to nie są jakieś ckliwe historie, skierowane na sensacje i głodnego emocji czytelnika. Warto się zapoznać.

Książka Stanisława Zawady to niezwykła biografia-reportaż o siostrze Małgorzacie Chmielewskiej i założonej przez nią w Polsce Wspólnocie Chleb Życia.
Reportaż o tych, którym w życiu się nie powiodło i o tych, którzy takie życie świadomie wybrali. Zostawili rodziców, ukochanych, rodzeństwo, doktoraty, pracę... Bo coś w nich, kazało im wejść pomiędzy najbiedniejszych.

Wspólnotę zakładają w Polsce dwie kobiety Małgorzata i Tamara. Różni je niemal wszystko od wychowania po kwestie wiary. Łączy nieustanna potrzeba niesienia pomocy i chęć naprawy świata. Razem tworzą dla bezdomnych miejsce, gdzie Ci mogą poczuć się jak w domu. Miejsce, o które trzeba dbać. I w którym obowiązują twarde zasady. Gdzie miłość jest trudna, a pomoc nie oznacza pobłażania. Bo siostra Małgorzata wie, że czasem trzeba postawić sprawę jasno, ostro nawet. Że są tacy, do których trafi się tylko ich językiem.

I choć książka to w zasadzie zbiór krótkich obrazków z życia to porusza do głębi.
Książka napisana jest prostym, lekkim językiem. Pozwala nam zatrzymać się na chwilę. I pomyśleć - jak wiele trzeba mieć w sobie wiary i jak wiele samozaparcia, żeby żyć na co dzień z najbiedniejszymi dzieląc z nimi ich trudne życie, ich radości i troski.

Ciesze się, że są takie książki. I tacy ludzie.

Myślę, że to książka, którą można polecić nie tylko katolikom, a to, że w tytule mamy siostrę i habit, nie powinno odstraszać nawet największych agnostyków, ponieważ ten ponad dwustustronicowy reportaż opowiada po prostu o ludziach i ich życiu. I o tym, że można być dobrym, nawet jeśli nie jest się doskonałym. Siostra Małgorzata nie jest dobrotliwą staruszką, ale silną kobietą, która musi czasem twardo przemówić do rozumu swoim twardym podopiecznym. Oni z kolei tworzą różnorodną galerię postaci o mnogości wad i zalet. Razem jednak tworzą piękną, przywiązaną do siebie rodzinę. Bardzo ciekawa książka, z której można się wiele dowiedzieć o samej Wspólnocie "Chleb życia", a także ujrzeć przekrój ludzkich słabości i ludzkiej dobroci.