Gdzie niebo mieni się czerwienią

W tym roku zima jak do tej pory nie obrodziła śniegiem, niektórzy z pewnością są z tego powodu szczęśliwi, inni mniej. Tych jednak, którzy tęsknią za mroźnym powiewem, zachęcam do wyprawy na skutą śniegiem i lodem wyspę Skane w debiutanckiej książce Lisy Lueddecke ? ,,Gdzie niebo mieni się czerwienią?.

Lud wyspy Skane od zawsze patrzył w niebo. Jego kolor, zsyłany przez ich Boginię, symbolizował co na nich czeka. Zielony był oznaką szczęśliwych i spokojnych dni, bowiem ich Bogini również się radowała. Niebieski ostrzegał przed pogorszeniem pogody i zamieciami. Jednak gdy niebo zaczynało mienić się czerwienią, ludność Skane drżała w przerażeniu. Symbolizował ona nieszczęście i zbliżającą się zarazę, przed którą nie było jak się ochronić.

Nasza przygoda na wsypie Skane rozpoczyna się w momencie gdy, po przeszło siedemnastu spokojnych latach, niebo nad wyspą ponownie pokrywa się czerwienią. I choć strach przed zarazą jest wystarczająco silny by sparaliżować życie mieszkańców wyspy, szybko okazuje się, że nie jest to ich jedyne zmartwienie. Na wyspę zbliża się wrogie plemię, przed którym niegdyś uciekli ich przodkowie, a o którym po dziś dzień krążą mrożące krew w żyłach podania. Wśród narastającego chaosu siedemnastoletnia Ósa dostrzega nikłe światło nadziei i w poszukiwaniu ratunku dla siebie i swoich bliskich, mając za przewodnika stare podania i światło gwiazd, wyrusza ona na wyprawę, ku górze, gdzie podobno będzie mogła rozmówić się z ich Boginią, która, jak wierzy dziewczyna, uchroni ich przed niechybną zgubą.

,,Gdzie niebo mieni się czerwienią? łączy w sobie przygodę oraz historię drogi, z baśniowymi i fantastycznymi klimatami. Mamy tu z założenia dość klasyczny schemat, w którym jednostka wyrusza na wyprawę, podczas której przeżywa różne przygody. Tutaj naszą wybraną osobą jest siedemnastoletnia dziewczyna, która nie miała łatwego życia. Ojciec i siostra żywią do niej niechęć i obwiniają ją za śmierć matki dziewczyny, która trawiona zarazą, która zaatakowała ich wioskę, zmarła niedługo po porodzie. Sama Ósa również trawiona jest wyrzutami sumienia i za wszelką cenę stara się dowieść swojej użyteczności i zasłużyć na miłość bliskich. Jej jedynym przyjacielem pozostaje Ivar ? jej rówieśnik, który wspiera ją w jej staraniach i który jako jeden z nielicznych wierzy w powodzenie jej misji, mimo iż oznacza ona dla nich rozstanie.

Tym co wyróżnia ,,Gdzie niebo mieni się czerwienią? jest klimat powieści, który uderza w czytelnika już od pierwszych stron. Niemal namacalnie czujemy surowy klimat wyspy, która jest dość nieprzyjaznym miejscem nawet dla jej mieszkańców. Zewsząd czeka na nas zagrożenie, a największym zdaje się uderzający z każdej strony chłód, a jedynym pocieszeniem zdaje się być blask gwiazd, który prowadzi naszych bohaterów przed siebie. Choć jak szybko się przekonujemy, nawet niebo potrafi tam być zwiastunem nieszczęść.

Autorka nie szczędzi czytelnikowi opisów wyspy i w umiejętny sposób buduje napięcie, przez co już od samego początku książki bez problemu można wczuć się w sytuację bohaterów. Mimo, że akcja powieści rozwija się dość wolnym tempem, a niektóre rozwiązania fabularne mogą wydawać się nieco naiwne, trudno tej książce odmówić charakterystycznego uroku, który sprawia, że czyta się ją z zaciekawieniem i przyjemnością. Jedynym co mi tak naprawdę przeszkadzało były dość częste opisy uczuć Ósy i Ivara, które w pewnym momencie zdały mi się mocno wtórne.

,,Gdzie niebo mieni się czerwienią? nazwałabym pełną uroku, mroźną baśnią. Nastoletnim czytelnikom z czystym sumieniem polecam wyprawę na wyspę Skane, czeka ich tam bowiem bardzo klimatyczna opowieść o pewnej dziewczynie, jej wyprawie i roztaczającym się nad tym wszystkim blaskiem gwiazd.

Jeżeli kiedykolwiek chcieliście przeczytać historię ludzi, którzy żyją Beyond The Wall (<- nie wiem, jak to się tłumaczy, ale to z Gry o Tron), to mam dla Was świetną propozycję. Książka, która powaliła mnie swoją delikatnością i duchem przygody, ale jednocześnie zawierała elementy grozy i trzymała czytelnika w napięciu. "Gdzie niebo mieni się czerwienią" od Wydawnictwo Zielona Sowa jest niesamowitym powiewem świeżego powietrza w literaturze młodzieżowej :) Przeczytałam tę powieść jakiś czas temu i wiedziałam, że książka posiada w sobie iskrę genialności, magiczny klimat, co sprawia, że po zakończeniu chce się więcej, ale z drugiej strony miała kilka drobnych wad, jak np. trochę spłaszczonych bohaterów. Jest to pierwsza książka autorki i może właśnie dlatego widać małe niedociągnięcia, ale to nie zmienia faktu, że Lisa napisała świetną powieść, magiczną, która wciąga czytelnika do dość dziwnego Skane. Książka ma swój klimat, tajemniczy, groźny i czuć w niej presję czasu przed którą stanęli bohaterowie. Mieszkańcy wioski żyją według prastarych wierzeń, przesądów i wierzą w moc świateł, które grają w tej powieści bardzo ważny element, co jest bardzo fajnym zabiegiem i chwali się to autorce. Główna bohaterka stawia czoła wyzwaniom i nie boi się poświęcić dla dobra ogółu, oczywiście jest ona typową postacią powieści młodzieżowej, która musi pokonać przeciwności losu i ocalić swoją wioskę, ale nie mam tego za złe, nie oczekiwałam niczego innego. Autorka przedstawiła całość w bardzo ciekawy i świeży sposób, co przyczyniło się do tego, że książka jest bardzo przyjemna i interesująca, brawo dla Lisy. Mam nadzieję, że jeszcze przeczytam coś spod pióra autorki. Polecam ?Gdzie niebo mieni się czerwienią? od Lisy Lueddecke.

Ósa miała siedemnaście lat, gdy niebo nagle zabarwiło się na czerwono i we wsi pojawiła się zaraza, która dziesiątkowała ludzi.
Kiedy choroba się rozprzestrzeniła, w ciągu paru dni umarło dwustu mieszkańców.
Ósa była tą szczęściarą, wybraną, która urodziła się i nie umarła.
Jej matka zaś umarła.
Czwartą część wszystkich zgonów stanowiły dzieci.
Ósa była wybrana i miała misję do spełnienia: uratować wioskę przed zarazą, powstrzymać chorobę, a tym samym uratować mieszkańców.
Czy jej się to uda?
Misja prawie niemożliwa do wykonania.
Czy Ósa podoła tak trudnemu zadaniu?
Oprócz zarazy wioskę atakują Or, potworne bestie, które dziesiątkują ludzi.
W wiosce Skane wszyscy planują jak się bronić, omawiają jak wyszkolić ludzi w używaniu noży, łuków i strzał.
Udają, że zarazę przeżyje wystarczająca liczba mieszkańców, żeby się obronić, gdy nadejdą Or-wstrętne i obrzydliwe olbrzymy, które potrafią nawet niedźwiedzia zabić i upiec na rożnie.
Jedyna nadzieja tylko w Ósie, która musi pokonać ciemne jaskinie, wstrętne potwory i dojść do Bogini, aby zwrócić się do niej o radę, jak uratować ludzi z wioski.

Jedyną też nadzieją Ósy jest przekonać Boginię, aby powstrzymała zarazę.
Dziewczyna nie była by tak odważna, gdyby nie miała przy sobie Ivara.
Ósa twierdzi, że to jej najlepszy przyjaciel, towarzysz z dzieciństwa, ale tak naprawdę wcale tak nie jest.
Czy więc Ósa dotrze do Bogini?
Ludzie od pokoleń przychodzą do Niej po radę.
Większość nie dociera tak daleko, ale ci którzy się przedarli, zostali zatrzymani.
Jeszcze nikt nigdy nie dostał się do jej świątyni.
Czy dziewczyna będzie wyjątkiem?
Przyznam szczerze, że choć nie jestem nastolatką, tak bardzo spodobała mi się ta książka, że nie mogłam się oderwać od czytania.
Myślę, że i Wy sięgniecie po tę książkę, bo nie jest przesadnie napisana, a przenosi czytelnika do lodowatego świata, który jest pełen nadprzyrodzonych mocy.
Książka jest przepięknie wydana.
Patrząc na nią ma się wrażenie jakby patrzyło się nocą na gwiazdy, mieniące się na biało i czerwono.
?Skane zbudowano na przesądach
Zawsze przekraczaj próg domu prawą nogą.
Kiedy kichasz ktoś, kto źle ci życzy, właśnie wypowiedział twoje imię. Nie gwiżdż, spoglądając na słońce, bo spadnie deszcz.
Przede wszystkim jednak przesądy tyczyły się świateł,
Ale to było kiedyś?.
Książka skierowana głównie do młodzieży, a główna bohaterka na pewno przypadnie Wam do gustu. I nie chodzi tu tylko o odwagę, czy niewiarygodną sprawność fizyczną, ale sympatię i aurę, jaką wokół siebie roztacza.
Niezwykła książka.
Polecam gorąco.

Na skutek lodem i zasypanej śniegiem wyspie Skane żyją ludzie, których losy zależne są od nastroju Bogini. Dostają od niej znaki w postaci zachwycającej się zorzy. Gdy niebo mieni się zielenią Boginia jest szczęśliwa i mieszkańcy nie mają się czego obawiać. Oprócz zielonego pojawiają się jeszcze dwa kolory. Jednym z nich jest niebieski, który zwiastuje zbliżającą się zamieć. Ostatni jest czerwony. Pojawia się on bardzo rzadko i oznacza ostrzeżenie.

To właśnie czerwony towarzyszył narodzinom Ósy. Tuż po jej pojawieniu się na świecie rozeszła się zaraza, która zabrała życie wielu mieszkańcom, w tym matce dziewczyny. Jej rodzina obwinia ją o tę tragedię.



Teraz, gdy Ósa jest już niemalże dorosła, Bogini ponownie zsyła czerwoną zorzę. W ludziach budzi się lęk, a na wyspę przybywają ich odwieczni wrogowie. Podczas gdy mieszkańcy przygotowują się na atak, siedemnastolatka udaje się na niebezpieczną wyprawę w góry. Pragnie odnaleźć Boginię i zapobiec zbliżającej się katastrofie.



Uwielbiam mroźne i srogie skandynawskie klimaty, więc z niemałym zapałem wzięłam się za ?Gdzie niebo mieni się czerwienią?.

Lisa Lueddecke miała naprawdę oryginalny pomysł na ciekawą historię. Wykorzystała jego potencjał niemalże w pełni. Opowieść intryguje już od pierwszych stron. Akcja jest wartka, choć potrzebuje chwili na rozkręcenie się, więc początek aż tak nie porywa. Jednak później nie sposób jest się oderwać od lektury. W dużej mierze ułatwia to lekki i przyjemny styl autorki. Tekst nie męczy ani nie nuży. Bohaterowie zostali świetnie nakreśleni. Są barwni, osobliwi i wiarygodni. Z miejsca zapałałam sympatią do Ósy, choć miała ona niewiarygodną skłonność do ocierania się o śmierć. W tym miejscu autorka nieco przedobrzyła, wyraźnie zostało to przesadzone. To chyba jedyny mankament, który dostrzegam. Zakończenie przychodzi nagle i jest naprawdę zaskakujące.

Ksiazka warta przeczytania nie tylko przez mlodziez. Ciekawy, zywy jezyk, bez zadnego grafomanstwa. Dobrze zbudowane postacie i ciekawa fabula, powoduja,ze ksiazke czyta sie jednym tchem. Autorka zadbala tez o emocje czytelnika.
Mimo, ze ksiazka kierowana do mlodziezy, to ani przeze chwile tego nie odczulam czytajac ja.

Debiutancka powieść, która jest tłumaczona na kolejne obce języki? To musi być coś interesującego i jest.

Przeczytałem książkę zainteresowany co powoduje tak debiut pisarki i myślę, że mam odpowiedź. Po pierwsze sprawny język, dzięki czemu książkę czyta się lekko i bez wytchnienia. Po drugie dbałość budowany świat- w tym wypadku mrożna kraina wyspy Scande z Boginią dającą znaki za pomocą zorzy. Po trzecie bohaterowie - w łatwością możemy się wrzuć w główną bohaterkę Ossę, której powołaniem okazuje się ratunek jej świata. Pewnie, temat już przerobiony, ale co z tego jeśli jest zrobione na nowo oryginalnie i po prostu. Książka na pewno skierowana dla młodzieży, choć dorosły czytelnik też nie powinien się nudzić.

Dla mnie 4,5/5.