Gangsterska gra

"Gangsterska gra" jest książką, którą czyta się bardzo szybko, niestety równie szybko się o niej zapomina... Było to moje drugie spotkanie z twórczością autorki i generalnie bardzo podoba mi się jej styl. Ma lekkie, przyjemne w odbiorze pióro, czyta się to naprawdę fajnie, jednak moim zdaniem jej historiom czegoś brakuje.

"Gangsterska gra" jest według mnie niedopracowana, trochę nijaka, w dodatku pełna absurdów. Niektóre sceny były naprawdę niedorzeczne, wręcz śmieszne. Ponadto brakowało mi w tej książce emocji i chemii pomiędzy bohaterami, którzy zresztą także zostali wykreowani bardzo słabo, a zakończenie mnie zaskoczyło, totalnie nie usatysfakcjonowało, wręcz rozczarowało. Sprawiło, że cała historia straciła dla mnie sens. Szczerze mówiąc nie chce mi się nawet tego komentować. Bardziej spodziewałam się drugiego tomu, niż epilogu, który wszystko tak brutalnie i beznadziejnie zakończy.

Podsumowując, według mnie ta historia jest bardzo przeciętna, ale wiadomo, każdemu podoba się co innego i to od Was zależy, czy zdecydujecie się na tę książkę. Ja gdybym przed przeczytaniem jej wiedziała to, co wiem teraz, raczej bym ją sobie darowała. ...

Maksymilian ma niebawem objąć funkcję bossa w swojej familii, która od lat zajmuje się nielegalnymi interesami. Biznes idzie świetnie, jego rodzinie prawie nic nie zagraża. W dodatku niebawem ma poślubić przepiękną Jasmine, a małżeństwo zapewni mu jeszcze większą władzę. Pewnego dnia na jego drodze staje Erika - słynąca z ciętego języka pisarka erotyków i barmanka w klubie należącym do Maksa. Swoimi niewybrednymi ripostami przyciąga uwagę szefa, który czuje się zaintrygowany kobietą z pazurem, tak inną od jego narzeczonej. Mężczyzna obiecuje sobie, że przed ślubem przynajmniej raz prześpi się z Eriką, żeby wypędzić ją ze swoich myśli. Problem w tym, że nie wszystko idzie zgodnie z jego planem...

Powiem tak: nie spodziewałam się tak dobrej lektury. Są wśród nas osoby, które rezygnują z książki na samo już tylko wspomnienie o romansie mafijnym. Naprawdę polecam Wam byście spróbowali i sami się przekonali. Tym bardziej, że nie jest to kolejna pozycja jakich wiele. Mamy tu bowiem całkiem sporo ważnych tematów i problemów. Poza tym, jeśli znacie poprzednie powieści Dominiki Smoleń, sprawdźcie jak poradziła sobie w czymś zgoła innym. 

Bohaterowie z pewnością nie są schematyczni. Każdy z nich skrywa swoje prawdziwe "ja". Po drodze przechodzą ciekawe przemiany. Strasznie ciężko było mi polubić aroganckiego Maksymiliana, ale z czasem udało się mu wzbudzić we mnie nić sympatii. Kluczowym momentem było to, kiedy pokazywał jak ważna jest dla niego rodzina oraz to, że był szczery w swoim postępowaniu. Z kolei Erika to kobieta inteligentna, charakterna, z ciętym językiem, a w środku krucha, dająca się złamać dziewczyna. W zasadzie od samego początku ją polubiłam i kibicowałem, by spełniła swoje marzenia. Jednakże jej późniejsza infantylność trochę mnie irytowała.

"- Coś ci powiem, laleczko. Jeśli chcesz znaleźć księcia, to nie rozkładaj nóg przed każdym nowo spotkanym facetem."

Historia to udowadnia, że czasem nawet tylko jedno spotkanie wystarczy, by nasze życie wywróciło się do góry nogami. Niebezpieczeństwo może pojawić się na pstryknięcie palcami. Tak samo pożądanie, z którym ciężko walczyć. A wchodząc w świat mafii i gangsterów trzeba mieć świadomość, że to nie tylko masa przywilejów, ale i obowiązków, poświęceń i lojalności.

"Miałam świadomość, że służba mafii - bo inaczej tego nie dało się określić - była niebezpieczna. Ludzie znali ryzyko, a mimo to trwali w tym świecie. Szkoda, że czasem ich głupota, upór, ślepe dążenie do władzy i chęć powiększenia majątku kosztowały życie zarówno ich samych, jak i bliskie osoby."

Gangsterskie porachunki, mnóstwo intryg, namiętności i rozwiązań fabularnych, które nie zawsze szły w kierunku, jakiego bym oczekiwała, klimat mroku i napięcia oraz zakończenie, którego nie da się przewidzieć. Nie takiego finału oczekiwałam i jestem poniekąd zawiedziona jego koncepcją. Ale z drugiej strony również zadowolona. Taka przewrotność. Ot co! Tu nic nie jest do końca pewne, trudno odkryć, kto mówi prawdę, a kto się z nią mija.

"Gangsterska gra" to książka, która dosłownie zagra Wam na nosie, wprawi w osłupienie i przysporzy o szybsze bicie serca. Przygotujcie się na spore emocje!

...

Erika - barmanka i pisarka, która pracuje w klubie rządzonym przez mafię. Dziewczyna, która nie da sobie w kaszę dmuchać, dlatego nie boi się odpyskować szefowi na jego bezczelne zaproszenie na "lody".
Maksymilian - w sumie to nieskomplikowany facet, któremu niewiele brakuje do objęcia rządów w mieście. Dotąd żadna kobieta mu nie odmawiała, dlatego nowo poznana piękność tak go intryguje.

Pomijając pewne mankamenty, wyjątkowo dobrze i szybko czytało mi się ten tytuł. To była taka niezobowiązująca, prosta rozrywka na jeden dzień. Gangsterzy nie bawili się w półśrodki czy manipulacje, jeśli ktoś im podpadł, to mordowali go i tyle. Fragmenty z nimi utrzymywały akcję na przyzwoitym poziomie, podobały mi się chyba nawet bardziej niż rozwijający się romans. Chociaż to zestawienie dwóch głównych charakterów obserwowało się całkiem przyjemnie, to była taka relacja bardziej na zasadzie partnerstwa niż podległości którejś ze stron, zdecydowanie na plus. Brakowało innych postaci, takich spoza mafijnego kręgu (Jenny, przyjaciółka głównej bohaterki, ma bardzo małą rólkę), więc świat przedstawiony poza familią prawie nie istniał. Niektórym może przeszkadzać potoczny i wulgarny język.

O Erice szybko dowiadujemy się, że po godzinach pracy w klubie zamienia się w pisarkę "romansów i scen erotycznych". W pierwszej chwili pomyślałam, że to fajny zabieg ze strony autorki, puszczenie oczka w stronę czytelnika. Niestety z czasem doszło do lekkiej przesady. Bohaterka co rusz przypominała, że jest pisarką, a fani czekają na kolejne wiadomości od niej. W kryzysowym momencie swojego życia, kiedy Erika powinna być przerażona, zamiast tego zastanawia się, jak to opisać w swojej kolejnej książce. Ech?

Myślę, że ta powieść przypadnie do gustu zarówno starym wyjadaczom romansów mafijnych jak i osobom, które dopiero zaczynają przygodę z tym podgatunkiem. Zakończenie jest... mocne. Zaskakujące. Myślę, że dzięki niemu powieść zostanie mi w pamięci na długo.

Dziękuję ...

Pragnęliście kiedyś aby rzeczywistość była tylko złym snem
W najgorszym momencie, kiedy myślisz, że to już koniec, brak ci sił, otwierasz oczy i wszystko odchodzi w zapomnienie. Wszystko okazuje się jedynie wytworem wyobraźni.
Kuszące?

Niejeden bohater książki Dominiki Smoleń "Gangsterska gra" zapewne o tym marzył. Sieć powiązań, intryg, zdrad i obaw. W końcu nigdy nie wiadomo komu można ufać. Nawet uczucia mogą wpędzić w kłopoty. Maks wiedział, że jedyne czego pragnie to władza, że zrobi wszystko aby ją zdobyć, a wtedy nie wypuści jej z rąk. Jednak serce z niego zakpiło i zabiło szybciej dla Eriki, barmanki w jego klubie. Była dla niego zakazanym owocem, najsłodszym z możliwych. Chciał mieć wszystko, potęgę i kobietę. Tylko nie tą, która była mu przeznaczona od małego. Rozpoczyna się zawiła gra, pełna niebezpieczeństwa, bólu i cierpienia, a Erika będzie w samym środku tej zabawy. Stawka jest naprawdę wysoka.
Ile jesteś w stanie poświęcić aby wygrać?

Zakazany romans z mafią w tle. Powiesz: "to już było". Mimo wszystko tego nie odczujesz. Tutaj nic nie jest oczywiste, nie ma przypadków. Autorka przemyślała każdą stronę i ułożyła wciągającą, emocjonującą historię po to aby na koniec przyprawić was o zawrót głowy. Irytowało mnie jednak ciągłe przypominanie, że bohaterka jest pisarką erotyczną, szczególnie na początku. Jakby czytelnik miał słabą pamięć, a ten fakt był kluczowy dla fabuły.

ZŁY POCZĄTEK, ŚWIETNY KONIEC I SŁOWO O BOHATERACH
Rozpoczęłam tę powieść dość rozczarowującym, pierwszym wrażeniem. Bezpośredniość głównego bohatera wzbudziła niesmak. Rozumiem, erotyk, ale ?chcesz zrobić mi loda? w pierwszej wspólnej scenie po prostu mnie odrzuciło. Powątpiewałam w to, czy książka będzie miała szansę się obronić. A jednak? czasami nie warto patrzyć na całość przez pryzmat pierwszego kontaktu. Słowem wstępu szepnę, że potem było znacznie lepiej, choć osobowość Maksymiliana została utrzymana w podobnym tonie i nie do końca mnie kupiła. Zatem, Maks to bezpośredni facet, który już wkrótce przejmie ogromną odpowiedzialność za losy i powodzenie rodziny mafii. Niekoniecznie się z tego cieszy, ale wie, że jako jedna z nielicznych osób podoła tak ciężkim obowiązkom. Z jednej strony jest świadom także i tego, że czeka go ślub z kobietą, którą niekoniecznie kocha, z drugiej brnie w romans, nie próbując wybić go sobie z głowy. Sam kręci na siebie przysłowiowego bata. Na szczęście Erika to postać, która pozytywnie mnie zaskoczyła. Ostra, nieobawiająca się wyzwań i ludzi, nawet tych skrajnie groźnych. Przy bliższym poznaniu okazuje się jednak, że pod tym twardym pancerzem kryje się wrażliwa i krucha kobieta.

JAK MA SIĘ AKCJA?
Powieść, którą oferuje czytelnikowi autorka, to nieszczędząca namiętności historia, w której nie brak zarówno wyrazistych postaci pierwszoplanowych, jak i tych kroczących nieco z tyłu. Jest narzeczona Maksa, piękna, ale nieco pusta, cicha, będąca przeciwieństwem Eriki. Jest ojciec głównego bohatera, który w pewnym momencie postanawia wkroczyć do akcji, są ci, którym można zaufać i ci, od których lepiej trzymać się z daleka. To, co mi się podobało, to nieprzewidywalność. Książka zawiera mieszankę tajemnic, intryg, mroku, brudnych interesów, dynamicznej akcji i zaskakujących posunięć. I tak, jak początek wzbudził niesmak, tak koniec wynagrodził marne pierwsze wrażenie. Takiego finału na pewno się nie spodziewałam. Ten romans mafijny zdecydowanie trafił do szufladki ?ostatecznie oryginalne?.

PODSUMOWANIE
?Gangsterska gra?, choć początkowo wywarła na mnie negatywne wrażenie, okazała się całkiem dobrym romansem mafijnym. Z drugą połową znacznie lepszą od pierwszej, z tajemnicą, zwrotami akcji i nieprzewidywalną nutką. Wielkie brawa za finał i ostatecznie brawa dla autorki za pomysł na taką, a nie inną historię. Podobało mi się, toteż atrakcyjna okładka nie wyprowadziła mnie w pole. Chociaż nie wszyscy główni bohaterowie przypadli mi tutaj do gustu, na pewno zapewnili mi ciekawą rozrywkę. Daję siedem na dziesięć.

...