Gałęziste (twarda)

Nie wierz w nic, co widzisz, słyszysz? i w co do tej pory wierzyłeś.

Jest taki dom, w którym nie chciałbyś spędzić nocy. Z jakiegoś powodu ciemność w nim jest inna. Jeszcze bardziej złowroga niż gdziekolwiek indziej.

Jest takie jezioro, w którym mieszkają nieumarli. Ich przewaga nad Tobą jest prosta ? oni nie potrzebują nabierać powietrza.

Jest taki demon, o którym wolałbyś nie wiedzieć. Niematerialne uosobienie zła, przed którym nie sposób uciec.

Jest takie miejsce, w którym znajdziesz ten dom. Miejsce, które skrywa też to jezioro, miejsce, w którym ten demon był od zawsze. To las. Las, w którym za nic w świecie nie chciałbyś się zgubić. Kiedy już raz do niego wejdziesz, nie pozwoli Ci wyjść.

Jest taka historia, której nie chciałbyś poznać. Opowieść, która Cię zaintryguje, zaskoczy i przerazi do szpiku kości. Powieść grozy na baśniowych ziemiach Suwalszczyzny, z zaskakującym zakończeniem godnym mistrzów gatunku.

Odważysz się?

Wspaniała, zaskakująca, przerażająca i do tego to zakończenie...

Bohaterami dzieła jest para studentów Tomek i Karolina, którzy decydują się na wyjazd na Suwalszczyznę, aby tam zwiedzać lokalne zabytki, podziwiać krajobrazy i zastanowić się nad ich wspólną przyszłością. Związek ten przeżywa od pewnego czasu kryzys, którego powodem jest zachowywanie czystości przedmałżeńskiej przez Karolinę i jej matkowanie w stosunku do swego chłopaka. Już w trakcie podróży z Warszawy do Suwałk Tomek dostaje ataku cukrzycowego, co niemal doprowadza do wypadku samochodowego. Niedługo potem okazuje się, że wynajęta przez parę kwatera jest zamknięta, gdyż właściciele wyjechali zapominając o swych gościach. Ostatecznie ?po znajomości? trafiają do miejscowości Białodęby ? maleńkiej wsi położonej w głębi ogromnego lasu, który widzi, słyszy i nienawidzi - gdzie czeka ich prawdziwy koszmar?
Książka ?Gałęziste? w wielu aspektach zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie. Już na pierwszy rzut oka na wyróżnienie zasługuje przepiękna okładka (autorstwa Dawida Boldysa) dająca jednoznacznie do zrozumienia, że mamy do czynienia z powieścią grozy. Również ilustracje (autorstwa Michała Loranca) znajdujące się w jej wnętrzu przykuwają wzrok i stanowią istną ucztę wyobraźni. Osobiście najbardziej przyciągnął moją uwagę opis i rola lasu w opowieści. Przepadam za spacerowaniem po lesie, zbieraniem grzybów, nigdy nie miałem problemów z orientacją w takim miejscu, jednak czytając historię Karoliny, Tomka i Anny nabrałem nieco większego szacunku do tego rodzaju miejsc. Niewątpliwie każdy z czytających zwróci uwagę na fakt, iż Artur Urbanowicz zarezerwował w swym dziele sporo miejsca na opisy przyrody, zabytków oraz kuchni regionalnej. Tego rodzaju lokalny patriotyzm zasługuje na wyróżnienie.

Morał z książki ? Wielkanoc lepiej spędzać z rodziną...
Tomek i jego dziewczyna Karolina wybierają się w Wielkanoc na Suwalszczyznę. Jeszcze nie wiedzą, że czeka na nich wiele mrocznych wydarzeń. Czy uda im się wyjść z nich cało?
Zaczęłam z ?Gałęziste? z przeczuciem, że sięgam po coś genialnego. Więc byłam wielce zdziwiona, że po parunastu stronach... utknęłam. Musiałam spojrzeć jeszcze raz na okładkę, by mieć pewność, że nie pomyliłam książek. U Urbanowicza wieje nudą? Ciężko było mi w to uwierzyć, ale że nie poddaję się tak łatwo ? czytałam dalej. Jeszcze przez jakiś czas akcja ciągnęła się jak flaki z olejem, zwłaszcza w momentach, gdy opisywane były kolejne punkty turystyczne. Potem okazało się, że był to celowy zabieg, ale nie zmienia to faktu, że było nudno. Właśnie, było - aż w pewnym momencie zaczęło się coś dziać. A wtedy już działo się na całego! Po taką książkę właśnie sięgnęłam.
Działo się aż do zakończenia, gdzie akcja ponownie na chwilę zwolniła. Ale to była tylko cisza przed burzą. To zakończenie ? jedno. Wielkie. Wow! Dla niego mogłam wybaczyć cały ten przydługi wstęp. No po prostu WOW!
Pod wrażeniem można być też tego, jak wszystko się ze sobą łączy. Nic nie dzieje się w tej książce bez przyczyny. Dosłownie wszystko, nawet początkowo nic nieznaczące szczegóły zostały przemyślane przez autora. Ale tu pojawia się też minus ? czasem jest za bardzo obmyślone. Opisy miejsc turystycznych specjalnie zostały napisane przez autora jak notki na Wikipedii. Przez to usypia to nie tylko czujność, ale i samych czytelników.
Bohaterowie niestety do siebie nie przekonują. Nie polubiłam ani Tomka, ani Karoliny. Byli trochę jednowymiarowi, brakowało im głębi charakteru. Podobało mi się jednak to, że Tomek był ateistą, a jego dziewczyna zagorzałą katoliczką. Także próby przekonania innych do swojej wiary (lub jej braku) przypadły mi do gustu. Ogólnie temat wiary był w tej książce bardzo dobrze poprowadzony, byłam pod tego ogromnym wrażeniem. Na swój sposób to on ratował te nudne fragmenty, a nawet całą książkę.
Podsumowując ? jak na debiut to dobra książka. Jak na książkę to trochę się ciągnie i dłuży. Jednak moim zdaniem dla tego zakończenia warto się pomęczyć!

Rozwój wydarzeń jest naprawdę wciągający, ciekawość czytelnika jest stale rozbudzana, w trakcie lektury udziela się ten klimat grozy i niedopowiedzeń, a dokładne opisy zdecydowanie poruszają wyobraźnię. Czuć niepokój, a jednak adrenalina każe brnąć dalej w tę opowieść i zobaczyć, czy finał będzie szczęśliwi czy może jednak tragiczny. No i trzeba przyznać, że w tym przypadku autor również nie zawodzi ? epilog jest iście zaskakujący! Dlatego jeżeli szukacie naprawdę mocnej i rozbudowanej, aczkolwiek może nie do końca typowej powieści grozy, to Gałęziste powinny sprostać Waszym oczekiwaniom!
Cała recenzja: bookeaterreality

Książką byłam zainteresowana jeszcze zanim pojawił się pomysł na jej wznowienie przez wydawnictwo Vesper. Ale ogromnie się cieszę, że poznałam tę historię w przepięknej i klimatycznej oprawie właśnie tego wydawnictwa, bo pogłębia tylko strach i niepokój doskonale współgrając z treścią książki. Vesper szacun za doskonałą pracę i przerażające ilustracje.

Oprócz uczty dla oczu w powieści znajdziemy też złożoną i mocno rozbudowaną historię, która mrozi krew żyłach i trzyma w napięciu do samego końca.
Z pozoru zwykła wycieczka pary na Suwalszczyznę, która miała zbliżyć ich do siebie, przeradza się w koszmar.
Tomek i Karolina to dość nietypowa para. On jest ateistą i uważa wierzących za osoby zacofane, ona zagorzała katoliczka. Czy taki związek ma szansę przetrwać? Trudno powiedzieć co ich połączyło, bo poglądy na życie mają zupełnie inne i jest to często powód nieporozumień między nimi. W ich przypadku stwierdzenie, że przeciwieństwa się przyciągają staje się prawdziwe.
Mimo, że z punktu widzenia podejścia do wiary bliżej mi do Tomka, to już jego przekonania by uświadamiać chrześcijan, że są w błędzie zdecydowanie nie leży w moich zamiarach. Uważam, że każdy ma prawo wierzyć w co chce, dopóki nie szkodzi tym innym. Nie lubię jednak, gdy założenia chrześcijan mają stanowić o moim ciele czy podejmowanych decyzjach.
U Tomasza denerwujące jest również beztroskie podejście do swojego zdrowia, impulsywność i kwestia wierności swojej partnerce. W tym również się z nim nie zgadzam.
Karolinę za to polubiłam o wiele bardziej. Stara się dbać o potrzeby swoje i Tomka, martwiąc się o niego i pilnując by regularnie mierzył sobie poziom cukru we krwi. Jest osobą z zasadami i nie dba o to, co inni o niej pomyślą. Pomysł na wyjazd wyszedł właśnie od niej i miał na celu uratować ich relację. Jednak okaże się, że to będzie ogromnie trudne wyzwanie.

Autor zabiera nas na wycieczkę po Suwalszczyźnie. Razem z parą zwiedzamy ciekawe i urokliwe miejsca takie jak: wiadukty kolejowe w Stańczykach, Suwalski Park Narodowy oraz jezioro Hańcza, klasztor Kamedułów na Wigrach oraz przechadzamy się po Suwałkach. Poznajemy nawet jezioro Gałęziste, od którego wzięła się nazwa powieści.

W powieści czuje się niesamowity klimat grozy. Mroczny las, mała wioska, o której nikt nie słyszał, dziwni mieszkańcy wsi Białodęby, i to towarzyszące przez cały czas uczucie obserwowania. Szelest liści oraz każdy trzask gałązki w lesie budził we mnie strach i przerażenie. Wykorzystanie również postaci z mitologii słowiańskiej nadaje historii kolejnego wymiaru. Prawda jest taka, że można tę historię odbierać na różne sposoby i tłumaczyć wedle własnych upodobań. Autor dał nam kilka możliwości wyjaśnienia całej historii, ale to w którą uwierzymy to nasza decyzja. Ogromnie podobało mi się, że na wszystkie pytania i wątpliwości znalazłam odpowiedzi. A poczucie osamotnienia bohaterów i skazania ich tylko na siebie, pogłębiała atmosferę horroru.
I to zakończenie, które wprowadza zamęt w głowie i pytanie: ale jak?
Ja nie mam do tej powieści żadnych zastrzeżeń! Moim zdaniem to powieść genialna! I na pewno najlepsza jaką do tej pory czytałam! Fanom horrorów i thrillerów gorąco polecam.

W porównaniu z pierwszym wydaniem, które również miałam okazję czytać, to jest zdecydowanie bardziej dopracowane pod względem stylistycznym, językowym i graficznym.

Mroczny klimat napięcia i grozy został zachowany, a wręcz spotęgowany przez wyraziste ilustracje nawiązujące do treści.

Każdy z nas instynktownie dąży do racjonalnego wyjaśnienia wydarzeń, które zdają się mistyczne, czy paranormalne. A jeżeli nie da się ich wytłumaczyć? Czy dopuściłbyś inną możliwość? Czy byłbyś skłonny uwierzyć?

Klimatyczne krajobrazy Suwalszczyzny okazują się nie tylko cudownym miejscem do odpoczynku na łonie natury, ale również tajemniczym i mrocznym, o czym przekonują się Karolina i Tomek. Para młodych ludzi, których zaczyna więcej dzielić, niż łączyć, przyjeżdża na Wielkanoc do małej miejscowości Białodęby, by podjąć próbę poprawy wzajemnych stosunków. Doskwiera im rutyna, zaczyna się wzajemne obwinianie i wyrzucanie braku zaangażowania. Różnice chociażby w poglądach religijnych, które wcześniej były akceptowalne, urastają do rozmiaru problemów.

Młodzi ludzie realizują aktywny plan zwiedzania urokliwych miejsc regionu, jednak co rusz przydarzają im się dziwne i niewytłumaczalne sytuacje. Początkowo ukrywają je przed sobą nawzajem, próbując je tłumaczyć, lub obawiając się ośmieszenia. Z czasem otaczająca ich aura tajemniczości i dziwnych zjawisk zaczyna się zacieśniać wywołując wręcz paniczny strach. Czy stare legendy są nadal żywe i doświadczają właśnie tego ukrytego w nich ziarnka prawdy? Czy może natura dopomina się należnego jej szacunku i strzeże lasu przed intruzami? W każdym razie objawiają się moce, których istnienia się nie spodziewali w małej suwalskiej wsi.

W książce znajdziemy opisy wielu ciekawych miejsc tego regionu, widzianych oczyma bohaterów. Jest to swoisty przewodnik po okolicy wpleciony w bieżące, często mrożące krew w żyłach, wydarzenia. Poznajemy mroczne legendy zamieszkujących te tereny Jaćwingów, lokalne baśnie i ludowe wierzenia. W połączeniu z tym, co spotyka bohaterów oraz realistycznymi opisami ciemnych okolicznych lasów, budują niesamowity klimat, w którym nietrudno o dreszcz strachu i oczy szeroko otwarte z przerażenia.

Autor umiejętnie buduje napięcie, angażując i wprawiając czytelnika w stan oczekiwania, który zmusza do pochłaniania kolejnych i kolejnych stron. Pomysł na zakończenie zaskakuje i znakomicie oddaje klimat całej historii, która momentami jest wręcz irracjonalna. Gorąco polecam jeżeli lubisz wniknąć w klimat grozy i poczuć to specyficzne mrowienie na karku, ten pierwotny lęk przed tym co nieznane i niewytłumaczalne.

Gałęziste jest drugą książką autorstwa Artura Urbanowicza, którą miałem okazję czytać. Pierwszą był Inkub, który od samego początku mnie oczarował i zachwycił opisywanymi realiami oraz historią. W przypadku powieści Gałęziste sytuacja przedstawia się troszkę inaczej. Nie czytałem pierwszego wydania książki, więc trudno mi ocenić skalę zmian, ale pomimo przeredagowania nie wszystkie błędy zostały wyeliminowane. Przede wszystkim pierwsza połowa książki jest w zasadzie powieścią obyczajową o parze, która ma problemy i wyjeżdża na krótkie wakacje, żeby się do siebie zbliżyć. Przy okazji mamy okazję poznać okolice Suwałk i najważniejsze rzeczy warte do zobaczenia. Było to miłe uatrakcyjnienie lektury, które spowodowało, że chcę odwiedzić tamte rejony, ale można to było wszystko zdecydowanie skrócić i pokazać najważniejsze kwestie ważne dla fabuły. Zdaję sobie jednak sprawę, że autor najpewniej nie chciał aż tak bardzo zmieniać tej historii, zwłaszcza że dużo osób zna pierwszą wersję tej książki.

Stosunkowo szybko pojawiają się jakieś pierwsze dziwne i niewytłumaczalne rzeczy, które jednak zaczynają odgrywać znaczącą rolę dopiero po około dwustu stronach. Wówczas historia zdecydowanie nabiera tempa, robi się ciekawsza, a my wraz z bohaterami mamy okazję lepiej poznać ludowe podania i historię tamtego rejonu. Jestem pod wrażeniem tego, jak autor w interesujący sposób, na podstawie owych podań i historii, stworzył niezwykle intrygującą powieść grozy, od której pod koniec trudno było mi się oderwać. A wyjaśnienie co dokładnie dzieje się w Białodębach, co kryje się w lesie i jakie tajemnice skrywają mieszkańcy, bardzo przypadło mi do gustu. Do tego mamy znów bardzo dobrze nakreślony mroczny klimat małej miejscowości w samym środku lasu, w której nie ma zasięgu, a wszyscy mieszkańcy każdego znają.

W książce poznajemy losy trójki postaci, ale w zasadzie najważniejsza jest historia Karoliny i Tomka. Są oni bohaterami, którzy niczym szczególnym się nie wyróżniają, a jako para mają typowe problemy. Ona jest niską i drobnej budowy kobietą oraz praktykującą katoliczką, dla której temat wiary to poważna sprawa. Tymczasem Tomek jest wysoki, dobrze zbudowany, ale w nic nie wierzy, jest ateistą i nie stroni od żartów z wiary. Niekiedy ich dialogi są dość sztywne lub zwyczajnie dziwnie brzmią, ale na szczęście nie jest to dość częste. Karolina i Tomek to dwójka skrajnie różnych postaci, którzy do siebie nie pasują. Może się to wydawać pozbawione sensu, ale w rzeczywistości autor dokładnie wszystko zaplanował i warto dotrzeć do końca książki, żeby się przekonać dlaczego te różnice między nimi są tak ważne, szczególnie w kwestii wiary.

Gałęziste pierwotnie było wydane w 2015 roku, a za sprawą wydawnictwa Vesper w listopadzie ponownie zawita na półki w księgarniach, ale tym razem w odświeżonej formie. Autor ciekawie wykorzystuje w książce historie i podania z terenów Suwalszczyzny w celu stworzenia interesującej powieści grozy, która trzyma w napięciu do samego końca.

Jest taki dom, w którym nie chciałbyś spędzić nocy. Z jakiegoś powodu ciemność w nim jest inna. Jeszcze bardziej złowroga niż gdziekolwiek indziej. Jest takie jezioro, w którym mieszkają nieumarli. Ich przewaga nad Tobą jest prosta- oni nie potrzebują nabierać powietrza. Jest taki demon, o którym wolałbyś nie wiedzieć. Niematerialne uosobienie zła, przed którym nie sposób uciec. Jest takie miejsce, w którym znajdziesz ten dom. Miejsce, które skrywa też to jezioro, miejsce,w którym demon od zawsze był. To las. Las, w którym za nic w świecie nie chciałbyś się zgubić. Kiedy już raz do niego wejdziesz, nie pozwoli Ci wyjść. Jest taka historia, której nie chciałbyś poznać. Opowieść, która cię zaintryguje, zaskoczy i przerazi do szpiku kości, Powieść na baśniowych ziemiach Suwalszczyzny. Z zaskakującym zakończeniem godnym mistrzów gatunku.

Opis tej książki kupił mnie od razu. Tajemnice, mroczny las i demon, czający się wśród drzew. Coś, co najbardziej przeraża i budzi pierwotne instynkty. Nie mogę wyjść z podziwu nad kunsztem, z jakim pan Artur Urbanowicz tworzy swoje opowieści. Są straszne, wchodzą pod skórę, uderzają we wszystkie te nerwy, w które nie chcemy być uderzani. Są klimatyczne jak ?Omen? z 1974. I równie przerażające. Są dziwne i przyprawiające o dreszcze, jak ?Zew Cthulhu? i równie ikoniczne.

?Gałęziste? to typ powieści grozy, który uwielbiam. Bo ma pełnokrwistych bohaterów i miejsca, które są prawdziwe. Albo przynajmniej się takie wydają. Tajemnice, mroczne legendy i małomiasteczkowość, która napędza spiralę strachu to coś, co naprawdę robi robotę, że tak się wyrażę, w tego typu historiach.

Nie mogę też nie wspomnieć o cudownie klimatycznych ilustracjach, które można znaleźć w książce. To wszystko sprawia, że czytanie staje się prawdziwą przyjemnością i budzi w nas strach. Co zdarza się bardzo rzadko we współczesnych powieściach gatunkowych. Dlatego ja chylę czoła przed autorem za stworzenie tak dobrej historii. Czekam niecierpliwie na kolejne!

Karolina i Tomek-para z Warszawy, postanawia odpocząć od zgiełku miasta i spędzić ze sobą trochę czasu. Ona to skromna i spokojna bardzo silnie wierząca w Boga katoliczka, on natomiast to ateista, którego sposobem na życie staje się negowanie wszystkiego, a do większość spraw podchodzi zupełnie bezstresowo. Wspólne chwile maja zbliżyć ich do siebie i pomóc w odbudowie relacji. Na cel obierają Suwalszczyznę. Piękny i malowniczy region nie wita ich jednak z otwartymi ramionami. Podróż która miała być odpoczynkiem już od pierwszych chwil zaczyna się trudnościami. A to dopiero początek serii niefortunnych zdarzeń pełnych zjawisk, których nie sposób zrozumieć, a tym bardziej wytłumaczyć. Czy wyjazd który miał był przyjemnym wypadem okaże się tragiczną pomyłką?

Ponad cztery lata temu Artur Urbanowicz zadebiutował na rynku wydawniczym słowiańską powieścią grozy pod tytułem ?Gałęziste?. Fabuła osadzona została na ukochanej przez autora rodzinnej Suwalszczyźnie. Książka zdobyła ?Złotego Kościeja?, została nominowana do Nagrody Literackiej im. Wiesława Kazaneckiego, jak również znalazła się w finałowej czwórce walczącej o Nagrodę Polskiej Literatury Grozy imienia Stefana Grabińskiego. W związku z tym mogłoby się wydawać że skoro powieść odniosła niezaprzeczalny sukces nie ma potrzeby jej ulepszać i udoskonalać. Nic bardziej mylnego. Autor nie osiadając na laurach postanowił wykorzystać zdobyte doświadczenie i powrócić do swojej debiutanckiej powieści. Tym sposobem książka zyskała wyrazistą okładkę, nowy zredagowany tekst, posłowie Krzysztofa Grudnka i klimatyczne ilustracje w wykonaniu Michała Loranca.

Niestety nie czytałam poprzedniej wersji książki ciężko jest mi się zatem odnieść do efektywności wprowadzonych poprawek, dlatego tez skupię się na swoich odczuciach związanych z ta wersją.
?Gałęziste? to świetna powieść grozy z dobrze przemyślaną wciągającą od pierwszej strony fabułą i nieprzewidywalnymi zwrotami akcji. Akcja która początkowo rozwija się powoli potem, zaczyna nabierać tempa by wreszcie pędzić na łeb na szyje, aż do zakończenia, które jest swoistym ukoronowaniem historii, kropką nad i .

Nie ma tutaj czasu na nudę. Czegoś takiego się nie spodziewałam, ale to właśnie nieprzewidywalność jest jednym z mocnych punktów tej powieści. Niczego nie jesteśmy pewni. Urbanowicz usypia naszą czujność. Cały czas ma sie wrażenie że coś umyka, brakuje jakiegoś kawałka układanki. Niczym wytrawny oszust wodzi nas za nos, by w najmniej spodziewanym momencie zaskoczyć, dzięki ciągłym zwrotom akcji, niedomówieniom i trzymającą w napięciu historią. W efekcie czytelnik nieustannie balansuje na granicy wiedzy, niewiedzy, domysłów i luk wypełnionych przez wyobraźnię.
Język nie jest zbytnio skomplikowany, pełen uproszczeń, co z jeden strony może irytować, z drugiej natomiast sprawia ze ksiązka staje się bardziej przystępna dla czytelnika.

Autor umiejętnie oddaje piękno drogiej mu Suwalszczyzny. Drobiazgowe, ciekawe i barwne opisy przenoszą nas w te niesamowite miejsca. Wszystko razem nadaje tej książce niepowtarzalny klimat przesycony niezwykłym pięknem ale i groza, lękiem i tajemnicą która pobudza wyobraźnię .

Kolejnym mocnym punktem tej książki są bohaterowie. Wyraziści, charyzmatyczni dopracowani. Przedstawieni na zasadzie kontrastu. Idealnie oddane skomplikowane relacje między główną parą bohaterów. Ich rozmowy głównie na temat religii, Boga i wiary pozwalają spojrzeć na nich zupełnie z innej strony, zgłębić ich rysy psychologiczne i uczestniczyć w dyspucie na tle konfliktu światopoglądowego. Co ważne dyskusje te pobudzają do refleksji, a poruszona relacja między religia a nauką tworzy pewien mistyczny, nowy wymiar książki. Bo historia przedstawiona w ?Gałęziste? wymyka się schematom, to fantastyczna mieszanka mistycyzmu pod postacią słowiańskich mitów i lokalnych legend stanowiących punkt odniesienia, pięknych opisów przyrody i treści paranormalnych. Autor bardzo sprawie połączył wszystkie te wątki i wplótł w nie losy głównej pary.

Wspaniała opowieść o odwiecznych powiązaniu człowieka z przyrodom, o strachu i o prawdziwym ?ja? w sytuacjach niedowyobrażenia.

Nie można zaprzeczyć że Gałęziste to historia niebanalna, pełna magii i sił przyrody. W której zatracona zostaje granica między tym co nierealne a tym co rzeczywiste.
Moim zdaniem pomysł na to by wydać jeszcze raz remake był świetnym pomysłem, bo to kawał solidnej literatury

Jeśli zatem chcecie wybrać się w podróż po mrocznych terenach Suwalszczyzny, poznać słowiańskie legendy, zobaczyć cmentarzysko Jaćwingów i doświadczyć całej gamy emocji to ?Gałęziste? będą idealne,