Czytelnicy - Nie Polecam ,skusiłam się ponieważ jest to nowość i dlatego że znajomi trąbili o tej książce żeby ją lajkowoć i polecać ,bo ich znajoma to Rita Larek żona autora. Literacko i pod każdym innym względem nie przypadła mi do gustu i nie nazwałabym tej książki kryminałem tylko stekiem chłamu(tego co dzieje się w życiu codziennym/co każda osoba może usłyszeć w mediach). Książka ni jak nie porównuje się do innych twórców kryminalnych.
Brak narracji, to nie jedyny zarzut. Nic nie wiem o bohaterach, poza tym, że mężczyźni to dzikusy, którzy nie panują nad swoim popędem, a kobiety, to istoty, które myślą tylko o jednym.I jeszcze mają "wielkie cycki" - bez wyjątku każda. Co do bohaterów, główny pojawia się w trzech epizodach, a jego partnerka... Nic o niej nie wiem, poza tym, że ma okres. Naprawdę nic więcej nie da się powiedzieć o kobiecie poza jej fizjologią? Książka przypomina scenariusz słabego filmu, ale o tym już tutaj wspomniano. Jest szkodliwa i seksistowska. Do tego naszpikowana wulgaryzmami. Przeklinają wszyscy, bez wyjątku. Bardzo przeszkadza to w czytaniu.
Naprawdę Świetnie brzmiące nazwisko autora i mocny tytuł to jedyne jasne punkty tej książki.
Może więc należało wydać tylko okładkę? Zwłaszcza, że na jej drugiej stronie, pod stylowym
(oczywiście czarno-białym) zdjęciem, zadowolony z siebie pan Larek zachęca pisząc o sobie: ?Pisarz i wykładowca. Bada techniki przyciągania uwagi odbiorcy. Obsesyjnie zgłębia szczegóły seryjnych zbrodni i precyzyjnie odtwarza klimat minionych dekad.(?) Prowadzi kursy storytellingu w szkole kreatywnego pisania (?) Miłośnik kultury popularnej, uzależniony od amerykańskich seriali i klasycznych szwedzkich kryminałów?. Wystarczyłoby na bestseller. Niestety, dalej jest coraz gorzej. Z lektury ?Furii? widać wyraźnie, że te amerykańskie seriale ogląda chyba bardzo nieuważnie, zaś klasyczne (swoją drogą ciekawe które, bo z prozą Sjöwall/Wahlöö czy Larssona łączy go tylko to, że i oni, i on są wydawani drukiem) szwedzkie kryminały co najwyżej kartkuje lub po prostu ma problemy ze zrozumieniem obejmowanego wzrokiem tekstu. A uczestników jego kursów po prostu szkoda. Wyrzucają pieniądze w błoto. No bo jak storytelling może dobrze wykładać gość mający problem z ciekawym lub choćby wciągającym opowiedzeniem swojej historii. Ciekawe, czy zna albo choć rozumie pojęcia kulminacja, punkt zwrotny, cliffhanger, twist, itp. narzędzia oraz mechanizmy służące budowie napięcia, bo z lektury ?Furii? wynika, że raczej nie.
Pana Larka pomysł na tą książkę wziął chyba z jakiegoś słabego serialu odcinka polskiego serialu kryminalnego w stylu ?Ojca Mateusza? czy ?Komisarza Aleksa?. I to w fazie głęboko wstępnej ? mamy tu raczej pierwsze szkice scen niedokończone pomysly, jeszcze bez należytej redakcji (dialogi są przydługie i nienaturalne, a didaskalia pełne zbytecznych szczegółów) oraz, przede wszystkim, bez wnikliwej lektury, kontroli prawdopodobieństwa, ciągu przyczynowo-skutkowego, logiki i spójności całości. No chyba, że mr Larek podprogowo chce nam powiedzieć, że polscy gliniarze byli w latach 90. kompletnymi idiotami. Ale tu też siada logika ? bo sprawdzenie podejrzanego samochodu, np. niebieskiego żuka i jego związku z pewnym napojem gazowanym o którym sporo mówią świadkowie, to nie kwestia inteligencji, a procedur. Wielbiciel amerykańskich seriali, które są często właśnie oparte na procedurach (choćby serie CSI i JAG, czy produkcje szpitalne) powinien o tym wiedzieć. Tymczasem policjanci u Larka poruszają się jak dzieci we mgle, improwizują i chodzą po ludziach zadając 3-4 banalne pytania za to nie robią tego, czego nienawidzą prawdziwi policjanci ? odpraw (pierwsza pojawia się po trzech dniach śledztwa, ok. setnej strony), na których ustalają stan wiedzy i decydują o kolejnych krokach. Wiedzieli o tym nawet twórcy ?07 zgłoś się?. Larek nie wie. Prawdziwym kuriozum jest odkrycie przez bohaterów (po dwóch czy trzech trupach z identycznym modus operandi sprawcy), że mają do czynienia z seryjnym mordercą. Otóż dochodzi do tego podczas odsłuchu płyty zespołu Kat. Niezgorzej jest też (i znów procedura) z wpadnięciem na pomysł, że mordercę może pomóc odkryć jego pierwsza zbrodnia. Dokonuje tego szef przeglądając akta sprawy. Przy czym przypomina sobie, że ? i tu kompletny odjazd ? zawsze to mówi młodym policjantom. Gdzie tu, jeżeli nie logika, to szacunek dla inteligencji czytelnika. Ale i tak nie to jest w tej książce najsłabsze.
BARDZO, BARDZO ZŁA RZECZ. I literacko, i mentalnie.
Szczerze odradzam szkoda to czytać! lepiej sięgnąć po skandynawskie kryminały, bądź iść na spacer ;)
