Fabryka lalek

Strasznie ciężko mi o tej książce cokolwiek napisać.

Z jednej strony akcja dzieje się w ciekawych czasach epiki wiktoriańskiej. Kobiety w sukniach, gorsetach, po prostu lubię taki klimat.

Lecz z drugiej strony strasznie mnie drażniło to, iż przez ponad pół książki nie działo się w niej nic, co by mogło mnie zachęcić do dalszego czytania. Strasznie długo się to wszystko rozwijało.

Fakt później było ciut lepiej, bo w końcu zaczęło się coś dziać. Jednak ja już byłam zwyczajnie zmęczona tą książką i nie potrafiłam się wciągnąć w lekturę.

Iris to młoda kobieta, która chciałaby spełnić swoje marzenie i zostać malarką. Pracuje razem z siostrą bliźniaczką w fabryce lalek. Iris maluje lalkom twarze a jej siostra szyje im ubranka.

Silas już od początku wiedziałam ze ma coś z głową. Ma swój własny sklep, w którym sprzedaje eksponaty. Wypchane zwierzęta, ich szkielety i wiele przeróżnych dziwnych rzeczy. On odczuwa przerażającą radość przy robieniu tych eksponatów.

Przez przypadek dwoje tych ludzi spotykają się na swych drogach. Dla niej to nic nieznaczące spotkanie, lecz dla niego oznacza ono bardzo wiele. Ona staje się jego obsesją.

Tak jak pisałam powyżej, kompletnie mnie ta historia nie porwała. Ten początek, który się ciągnął, i ciągnął, i ciągną sprawił, iż byłam zwyczajnie znudzona tą książką. Wiec niestety nie mogę Wam polecić tej książki.

Trudno znaleźć dobre współczesne powieści osadzone w czasach wiktoriańskich. Jeszcze trudniej - z językiem stylizowanym na epokę. "Fabryka lalek" zaskoczyła mnie jednak pozytywnie - oprócz wszystkich cech lubianych przeze mnie w tym gatunku dostałam jeszcze coś rzadko obecnie spotykanego, czyli zaskoczenie. Nie zawsze wczytuję się w informacje publikowane przez wydawców, więc wątek stalkera był dla mnie ogromnym zaskoczeniem - spodziewałam się wiktoriańskiej obyczajówki, a dostałam książkę "z pazurem".

Nie wiedziałam, że potrzebuję w swoim życiu takiej książki. Dostałam ją w prezencie i z początku podchodziłam do niej sceptycznie, ale przeczytanie pierwszych kilku stron rozwiało wszelkie wątpliwości.
Czuć, że książkę napisała artystka, wrażliwa na piękno sztuki. Sposób prezentowania dzieł artystycznych na kartach powieści, umiejętność niezwykle sugestywnego opowiadania o nich jest wprost niezwykła!
Fabularnie jest to książka nietypowa - ciężko zamknąć ją w ramach jednego gatunku literackiego, nie kojarzę również żadnej podobnej publikacji wydanej w języku polskim.
Może nie jest to książka dla każdego, ale zdecydowanie warto sięgnąć po "Fabrykę lalek" i przekonać się samemu.

Mam wrażenie, że czytałam dwie książki. Jedną o zamiłowaniu do sztuki i trudnych relacjach rodzinnych, drugą o chorej fascynacji, o miłości, która często przybiera różne oblicza. Fabuła z olbrzymim potencjałem, według mojego mniemania, niekoniecznie wykorzystanym. Jak określić rodzaj tej książki? Powieść obyczajowa z elementami thrillera psychologicznego? Obraz XIX wiecznego Londynu i jego społeczności, malowany przez autorkę, jest dziwnie niepokojący. Bohaterowie tworzą osobliwą mieszankę charakterów. Mam duże zastrzeżenia odnośnie rozkręcania się fabuły, ponieważ gdy już poczułam moment przełomowy i akcja zaczęła się rozkręcać, nagle książka się skończyła. Moi drodzy, nie zniechęcam Was do sięgnięcia po tę pozycję, ale też i nie będę jej jakoś szczególnie polecać. Jest bardzo charakterystyczna i na pewno nie można o niej powiedzieć, że jest to historia jedna z wielu. Ciekawe doświadczenie czytelnicze.