Narodziny i burzliwe dzieciństwo mojego trzeciego synka zmieniły nieco mój pogląd na pojęcie grzeczności. Do tej bowiem pory uważałam, że bohater zabawnych książek Astrid Lindgren, Emil ze Smalandii, nie ma sobie równych. Podobnie, jak mój synek, ten słodki z wyglądu aniołek, każdy dzień bez psoty uważałby za stracony. Starsi synowie uwielbiają postać Emila, tak, jak i swojego najmłodszego braciszka. Zrywaliśmy boki śledząc niezapomniane przygody Emila,a teraz możemy je nawet przezywać we własnym domu. To ponadczasowa książka, która przenosi dzieci w inny świat -bez telewizji, komputerów, telefonów komórkowych, gdzie cykl przyrody wyznacza bieg ludzkiego życia. To świat bez pogoni za pieniądzem,w którym panuje ład i porządek, oczywiście dopóki nie pojawi się w nim Emil. Mimo braku tak nieodzownych w naszych czasach przedmiotów, w życiu Emila i jego siostrzyczki Idy, nie ma czasu na nudę. Warto sięgnąć po tę lekturę i zaproponować dzieciom podróż do zupełnie innego świata. Nie jest on jednak dla młodego czytelnika obcy, a wszystko za sprawą Emila, który , tak jak jego współcześni rówieśnicy jest z jednej strony aniołkiem mamusi, z drugiej zaś odsiaduje kary w stolarni, gdzie zajmuje się struganiem drewnianych ludzików. Myślę, że podobnie jak moich synów, książka ta urzeknie inne dzieci.Astrid Lindgren w mistrzowski sposób pokazała piękno szczęśliwego dzieciństwa, mimo iż Emil nie opływał w dostatki. Może właśnie dlatego był chłopcem kreatywnym (czasami aż do bólu), pomysłowym, który miał sposób na wszystkie przeciwności losu. Psoty Emila budzą u dzieci salwy śmiechu, a spólne czytanie zacieśnia więź między rodzicami i dziećmi. My, dorośli też znajdziemy tu coś dla siebie- refleksję na temat tego, co dzieciom daje szczęście.
