Echo morderstwa

"Czasem nie wiesz, że żyjesz w ciemności, dopóki ktoś nie zapali światła."

Zapowiada się zajmująca seria łącząca elementy thrillera i kryminału, co prawda pierwszy tom nie ustrzegł się drobnych błędów, lecz ciekawy pomysł, lekkie pióro i wciągająca intryga dobrze rokują na przyszłe odsłony opowieści o Harper McClain. Sympatycznie powitałam to, że główna bohaterka jest kobietą, brakowało mi ostatnio kryminalnych nut w typowo damskich wydaniu. Konstrukcja kluczowej postaci oparta na mrocznej przeszłości, co owszem zostało już mocno wyeksploatowane w detektywistycznych historiach, ale we frapująco odmalowanym przez autorkę obrazie, znacząco wkraczającym w scenariusz zdarzeń, przyciąga uwagę czytelnika. Na plus zaliczam umiejętne budowanie napięcia, podsycanie ognia ciekawości zaskakującymi zwrotami akcji. Wkradło się kilka mało prawdopodobnych incydentów, zwłaszcza w finale książki, jednak specjalnie one nie rażą, zwłaszcza jeśli uwzględni się, że powieść oparta jest na silnych akcentach thrillera. Przygodę czytelniczą zaliczam do przyjemnych i udanych, nie intensywnych, ale z pewnością prężnych i owianych tajemnicami, część z nich wciąż czeka na wyjaśnienie.

Harper McClain jest znakomitą reporterką kryminalną, ambitną, zdeterminowaną, obdarzoną dużą intuicją, potrafiącą dokopać się do każdej informacji, zwłaszcza do tej, która zdaniem policji nie powinna dotrzeć do opinii publicznej. W pogoni za materiałem na pierwszą stronę dziennika jest zdolna do brawurowych i impulsywnych działań. Często wystawia się na ryzyko przekroczenia prawa czy znalezienia się w niebezpiecznej sytuacji. Pewnego dnia docierając na miejsce brutalnej zbrodni zastaje dowody, które wydają się jej dziwnie znajome, zagadkowo odnoszące się do jej osobistej tragedii. Po latach skrupulatnego unikania przeszłości teraz nie ma wyboru, musi się w niej zanurzyć. Dociekliwa natura dziennikarki, nieustępliwość, pragnienie wyjaśnienia zbrodni za wszelką cenę, przysparza jej wielu wrogów i krytyków, czekających na jej potknięcia. Rozbudowano też wątek obyczajowy, niemało dzieje się w życiu prywatnym bohaterki.

Demony przeszłości.

Osią fabuły "Echa morderstwa" jest, co bynajmniej nie dziwi... morderstwo. I to nie jedno, mamy tutaj bowiem bardzo dobrze znany, choć mocno w literaturze gatunku wyeksploatowany, wątek mordu, mijających lat i powrotu do dawnej tajemnicy przy okazji mordu numer dwa. Hm... czy to znaczy, że jest nudno i przewidywalnie? ...

Główna bohaterka, Harper McClain, jest dziennikarką. Przed laty, gdy była dzieckiem, zamordowano jej matkę. Miała to nieszczęście, że to ona znalazła zwłoki. Trauma nie do uniknięcia została razem z nią, lecz wyszła na ludzi, pokonała swoje wewnętrzne demony... Lecz czy na pewno tak do końca je pokonała? Okazja by się o tym przekonać trafia się w niezbyt miłych okolicznościach. Po latach w rodzinnej miejscowości Harper dokonano ponownie mordu... Ponownie w podobny sposób i w podobnych okolicznościach. Wniosek nasuwa się sam - obydwie sprawy coś ze sobą łączy...

Pewną receptą na wyeksploatowane w literaturze wątki jest sposób ich przedstawienia. Christi Daugherty dość dobrze odrobiła pracę domową i z fabuły, mimo że przewidywalnej, uczyniła coś, co może się podobać, a przy tym nie nudzi. W końcu to kryminał pomieszany gatunkowo z sensacją, musi się więc dziać! - nie brakuje więc zwrotów akcji, pewnego wyczuwalnego napięcia, dreszczyku oczekiwania na rozwój wydarzeń. Książce robi to bardzo dobrze. Tak jak świetnie wykreowana główna bohaterka (autorka książki również ma mnóstwo wspólnego z dziennikarstwem, zatem kreacja Harper jest przekonująca i dobrze wygląda na papierze).

Ogólnie rzecz biorąc - pozycja świetna. Nawet jeśli tak nie do końca zaskakująca ;) Na letnie wieczory - w sam raz.

Polecam.

Na co dzień nie sięgam raczej po kryminały, jednak kiedy wydawnictwo Czarna Owca zaproponowało mi do recenzji ?Echo morderstwa? to nie wahałam się ani chwili. Nie wiem dlaczego, ale już wtedy miałam przeczucie, że książka ta okaże się naprawdę dobra i warto ją przeczytać. Teraz z perspektywy czasu mogę śmiało powiedzieć, że nie myliłam się.

?Dwa słowa nie mogą zawierać w sobie człowieka?

?Echo morderstwa? to powieść, którą czyta się jednym tchem i nie sposób się od niej oderwać. Christi Daugherty za pomocą prostego i zarazem przyjemnego języka stworzyła porywający kryminał/thriller, który od samego początku niesamowicie intryguje. Autorka wodzi tutaj czytelnika cały czas za nos, podsuwając mu fałszywe tropy, odkrywając coraz to nowsze karty, a wszystko po to, aby na koniec niesłychanie go zaskoczyć. Można wręcz powiedzieć, że Daugherty prowadzi z nami swoistą grę w pokera, w którym stawką jest odpowiedź na pytanie kto jest mordercą. Swoją drogą naprawdę nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy, a już tym bardziej takiego zakończenia. Spośród wszystkich moich typowań to właśnie to najbardziej nieprawdopodobne, brane pod uwagę dosłownie przez sekundę okazało się prawdą. Coś niesamowitego.

?Czasem nie wiesz, że żyjesz w ciemności, dopóki ktoś nie zapali światła. Gdy to światło znowu zgaśnie, noc wydaje się o wiele ciemniejsza.?

Wielki plus należy się Christi Daugherty za kreacja głównej bohaterki. Harper to idealny przykład kobiety bezkompromisowej, która nie boi się niczego i bez względu na konsekwencje dąży do osiągnięcia swoich celów. Jest ambitna, uparta i niesamowicie inteligenta, a zarazem krucha i bardzo kobieca. Naprawdę ją polubiłam.

Jedynym mankamentem tej książki są bohaterowie drugoplanowi, którzy zostali potraktowani trochę po macoszemu. Widać, że Daugherty skupiła się przede wszystkim na kreacji Harper oraz wątku kryminalnym, przez co zwyczajnie zapomniała, że pozostałe postacie też potrzebują uwagi. Szkoda trochę, bo wydaje mi się, że gdyby autorka zagłębiła się choćby trochę bardziej w postać Luke?a czy któregoś z detektywów to ta historia stała by się jeszcze barwniejsza i zyskałaby tylko na tym.

Już teraz z ręką na sercu mogę powiedzieć, że seria o Harper McClain będzie moją ulubioną i to właśnie dzięki niej zacznę sięgać częściej po kryminały/thriller. Mam wielką nadzieję, że na drugi tom nie będę musiała zbyt długo czekać, bo już nie mogę się doczekać, aż poznam dalsze losy McClain. Tymczasem gorąco polecam ?Echo morderstwa", ponieważ jest to naprawdę niesamowita książka, którą warto przeczytać. Idealnie nadaje się na rozpoczęcie przygody z thrillerami i nie tylko. Ponieważ ?Echo morderstwa? zawiera w sobie wszystko co najlepsze z tego gatunku. Moim zdaniem Christi Daugherty odwaliła kawał dobrej roboty. Gorąco polecam!

Aleksandra
Wszystkie cytaty pochodzą z książki ?Echo morderstwa? autorstwa Christi Daugherty.

Na swoim koncie nie mam za dużo książek w tej kategorii. Nie wiem dlaczego się przed nimi opierałam. Ta książka jest dowodem na to że nie powinnam się bronić i cieszę się niezmiernie że udało mi się ją przeczytać. Jest tak strasznie wciągająca że kartki same się przekręcały i nie pozwalały odkładać. W dużej mierze jest to zasługa dość prostego stylu autorki. Krótkie zdania i nie za długie opisy w pewien sposób się do takiego odbioru przyczyniły.


Ale pierwszoplanowa rola tej książki to kreacja naszej głównej bohaterki. Uwielbiam takie postacie kobiece, pewne siebie, otwarte, walczące o siebie i nietuzinkowe. Harper McClain jest tak wyrazistą bohaterką że nie sposób jej nie docenić. Jej pewność siebie i konsekwencja w dążeniu do celu jest pełna podziwu. Nieszablonowe podejście do sprawy sprawia że jesteśmy przez nią dość często zaskakiwani i przez to jej zachowanie staje się dla nas nieprzewidywalne. Traumatyczne dzieciństwo wywarło na niej swe piętno i jak się okazuje po piętnastu latach wcale nie osłabło. Jako dwunastolatka znajduje w swym domu zwłoki swej zamordowanej mamy i tak naprawdę w tym też dniu kończy jej się dość wcześnie dzieciństwo. Wychowana przez babcię, niechciana przez ojca i pod opieką policyjnego sierżanta zmaga się ze swymi demonami które odżywają podczas zwyczajnego dnia w pracy. Tego dnia policja znajduje zwłoki młodej kobiety wielokrotnie ranionej nożem w kuchni. Identyczne miejsce zbrodni Harper pamięta z własnego doświadczenia kiedy to wracając ze szkoły zastaje swą mamę w kuchni, nagą w identycznej pozie. Na przekór wszystkim ostrzeżeniom postanawia przeprowadzić własne śledztwo w tej sprawie. I choć na szali tej sprawy stawia własną karierę, przyjaźń i miłość niezmiernie drąży temat.


Nie czytałam dużo kryminałów. W moje ręce trafiło swego czasu kilka sztuk ale jestem pewna że temat ten zaserwowany przez autorkę nie jest wyszukany. Podobnie zresztą jak same śledztwo które wbrew pozorom było raczej przewidywalne. Nie wymagało od czytelnika nieustającej uwagi i skupienia oraz pamiętania każdej ewentualnej poszlaki. A mimo wszystko autorce udało się mnie w nie wciągnąć. Powoli, systematycznie poznawaliśmy kolejne dowody lub wracaliśmy do punktu wyjścia. Świetnie to współgrało z życiem zawodowym i prywatnym naszej głównej bohaterki. Autorka w dość dokładny sposób ukazała jak każda jej decyzja w jednej sferze życia niesie ze sobą konsekwencje w innych. Dane nam było obserwować wewnętrzne rozterki Harper i decyzje które musiała podjąć. A co za tym idzie skutki jakie one za sobą pociągały.


Uważam że nie tylko Harper była dobrze wykreowaną postacią. Większość postaci tutaj nie da się określić jako jednoznaczne osobowości. Mają zarówno pozytywne jak i negatywne cechy przez co nabierają bardziej ludzkiego charakteru. A co za tym idzie książka nabiera jeszcze większej realności.


W książce nie zabraknie wątku miłosnego ale myślę że rozwinie się on w kolejnej części. Tutaj potraktowany był jako poboczny wątek mało rozwinięty. A nie ukrywam że przykuwa uwagę i aż się prosi o rozwinięcie. Samo zakończenie raczej mnie nie zaskoczyło. Podczas czytania już gdzieś tam w głowie układała mi się moja własna teoria odnośnie mordercy. I o dziwo nie pomyliłam się. Natomiast płynne przejście od jednej sprawy do drugiej zostawiło autorce szeroko otwartą furtkę do kolejnej części, której oczywiście doczekać się już nie mogę.


Nie chciałabym was zanudzać i odbierać przyjemności podczas lektury więc mogę wam tylko powiedzieć że czyta się ją jednym tchem i nie sposób się od niej oderwać. Czy warto ją przeczytać? ZDECYDOWANIE TAK.