Dzikie łabędzie Trzy córki Chin (twarda)

Dzikie łabędzie wydano po raz pierwszy w 1991roku i wtedy dopiero autorkę Jung Chang nazwano pisarką, lecz publikacja książki w Chinach została zakazana, ponieważ opisuje życie w Chinach, dzieje osobiste, które odzwierciedlają historię Chin w XX wieku, a partia komunistyczna nie wypadła w nich dobrze.
Książka ukazuje, że Mao rządził chińskim ludem w sposób przestępczy i wcale nie był z gruntu dobrym i wielkim przywódcą, jak to zadeklarował Pekin.
W efekcie restrykcji ze strony reżimu, większość ludzi w Chinach nigdy nie słyszała o Dzikich Łabędziach.
Autorka tę książkę pisała za granicą, gdyż władze komunistyczne nigdy by się na to nie zgodziły, to raz, dwa, że Jung była pierwszą studentką z CHRL za granicą, która wychodziła na własną rękę, a trzy, to było właśnie posiadanie cudzoziemskiego chłopaka.
Każda bowiem dziewczyna posiadająca chłopaka cudzoziemca, zostaje omamiona narkotykami i odesłana z powrotem do Chin w jutowym worku.
Książka to bardzo osobiste zwierzenia, ale i tragedie babki, matki i małej Jung, która dorastała z czerwoną książeczką pod pachą.
Babcia małej Jung w wieku 15 lat została konkubiną generała, szefa policji w chińskim rządzie.
Gdy miała dwa lata zaczęto bandażować jej stopy.
Potem na wierzchu położono jej duży kamień i gruchotano kości, a trwało to dobrych kilka lat.
W tamtych czasach, gdy kobieta wychodziła za mąż rodzina pana młodego zaczynała od obejrzenia jej stóp. Uważano, że zbyt duże stopy, przynoszą wstyd domowi męża.
Lecz babcia nie chciała być kolejną konkubiną generała i wyszła za mąż za świetnego lekarza-doktora Xia.
Zaś mama autorki była szczęśliwa. Po raz pierwszy w życiu wszędzie czuła miłość. Zniknęło napięcie jakie panowało w domu dziadka i nikt się nad nią nie znęcał.
W 1942 roku, kiedy armia japońska była już wzdłuż Chin, Japończycy odczuli brak rąk do pracy.
Dlatego zmuszano małe dziewczynki, także i mamę Jung do pracy.
Do jedzenia dostawały rzadką papkę ze spleśniałej kukurydzy, w której pływały ugotowane robaki.
Dlatego mama Jung została komunistką, walczącą o nowe Chiny.
Tylko w tej książce czytelnik przeczyta ile przeszła upokorzeń, tortur, więzienia, podobnie jak jej mąż.
Komuniści wprowadzili system ewidencji ludności oraz przysługujące im racje żywnościowe.
Po okresie głodu kraj odnowił swoje siły i standard życia znacznie się podniósł, lecz rodzice Jung byli ciągle atakowani jako ?uczniowie kapitalizmu?.
Autorka pisze tę powieść z ciężkim sercem, bo opisuje jak jej rodzina straszliwie cierpiała, zarówno ojciec jak i babka zmarli w mękach.
Pisze o cierpieniu babki z powodu nieuleczalnej choroby, o uwięzieniu ojca, o klęczeniu matki na potłuczonym szkle.
Wszystko to wzbudza w czytelniku litość i działa na jego wyobraźnię.
W książce zawarte są również zdjęcia z prywatnego rodzinnego albumu autorki.
Jest dziadek-generał Xue, doktor Xia, żołnierze armii komunistycznej, ojciec, matka i rodzeństwo autorki, ojciec w obozie i wiele innych i ciekawych zdjęć.
Książka choć jest gruba-zawiera 640 stron, jest bardzo fascynującą lekturą, ukazuje życie ludzi, choć trudne to nie pozbawione miłości i woli walki o lepszą ojczyznę.
Do tego jest przepięknie wydana: w twardej oprawie, a na okładce kwiat kwitnącej wiśni.
Drogi czytelniku przeczytaj o Dzikich Łabędziach, trzech córkach Chin, bo jesteś tym szczęściarzem, a ponad miliard ludzi nigdy nie przeczyta tej książki.
Polecamy, zespół dobrerecenzje.pl

Wolność - coś do czego zdawać by się mogło ma prawo każdy człowiek. Wolność myśli, wolność słowa, wolność własnych wyborów, wolność poglądów. Człowiek bez wolności jest, jak ptak zamknięty w klatce i naturalnym wydaje się nam, że postawiony w takiej sytuacji będzie się buntował, aby tylko się z niej wydostać. Nic bardziej mylnego...

Jung Chang przyszło żyć w Chinach XX wieku. Większą część jej pobytu tam, ojczyzna była pod władaniem Mao. Mimo że dopuścił się on zbrodni podobnych do tych Hitlera czy Stalina, wiemy o nim zadziwiająco mało. A na tytuł tyrana w pełni sobie przecież zasłużył. Propaganda i totalne podporządkowanie sobie Chińczyków narosło do tego stopnia, że ludzie niewiele wiedzieli przez długie lata o tym, co dzieje się z jedną czwartą mieszkańców świata. A działo się bardzo źle.

Autorka na stronach swojej książki, którą napisała po wielu latach życia w Chinach oraz po rozmowach z matką już w Wielkiej Brytanii, przedstawia losy swoje, babci oraz matki. Opisuje dzieje swojej rodziny na tle przemian politycznych mających miejsce w kraju. Partia Komunistyczna tak bardzo uzależniała od siebie ludzi, że często nie dostrzegali oni absurdalnych sytuacji, jakie miały miejsce. Ślepo wierzono w słuszność wszelkich decyzji Mao i podporządkowywano się jego woli bez mrugnięcia okiem. Mao doprowadził kraj do ruiny gospodarczej, ekonomicznej,kulturalnej. Nikt jednak się temu nie sprzeciwiał. Ten na kogo padł choćby cień podejrzeń, skazywał na potępienie siebie i swoją rodzinę. Często po takim oskarżeniu niedługo było mu dane cieszyć się życiem.Choć i radość z życia w tamtejszych Chinach jest kwestią do dyskusji. Rządy Przewodniczącego Mao okupione były ogromnym cierpieniem, przelaną krwią, torturami i poniżeniem. Autorka również długo wierzyła w nieomylność i słuszność decyzji Mao. Syndrom sztokholmski chciałoby się rzec.

Do dziś mimo śmierci Mao i zmiany polityki, "Dzikie łabędzie" są książką zakazaną w Chinach. Mimo zmian w ustroju CHR, Chińczycy nie do końca odzyskali wolności. Nazwałabym to wolnością kontrolowaną. Ale czy kontrolowaną wolność można jeszcze nazwać tym mianem?

"Ponad miliard ludzi nigdy nie przeczyta tej książki" - to zdanie definiuje ustrój, jaki panuje nadal w Chinach.

Książka bardzo zainteresuje osoby, które lubią sagi rodzinne na tle wydarzeń historycznych, które w tej pozycji zostały przedstawione bardzo szczegółowo, łącznie z ich następstwami.

polecam

?Dzikie łabędzie? to ponad 600 stron gęstej, treściwej historii. Choć bardzo ciekawa i wciągająca, nie jest to lektura, którą szybko się czyta. Autorka pisze bardzo konkretnie, bez rozwlekłych opisów czy zbędnych dygresji. Przytacza po prostu fakty z życia swych bliskich, nakreślając wydarzenia polityczne, które kształtowały ich losy. Osobiście bardzo sobie cenię właśnie tego rodzaju gatunek, gdzie pokazane jest, jak tło historyczne i przemiany polityczne przekładają się na życie konkretnych ludzi, rodzin, społeczności.
Jung Chang zebrała rodzinne historie w przejmującą sagę, która pomaga poznać i zrozumieć współczesne Chiny. Poszerza horyzonty - zdecydowanie polecam.

Dzikie łabędzie" to genialna książka, na którą czekaliśmy w Polsce 26 lat od jej pierwszego wydania. To fantastyczna drobiazgowo i sumiennie przedstawiona historia trzech pokoleń kobiet w Chinach XX wieku na tle dramatycznych wydarzeń historycznych. Jest to prawdziwe kompendium rzetelnej wiedzy na temat polityki i życia codziennego Chińczyków za czasów panowania Kuomintangu, następnie komunistów pod przywodztwem Mao Tse Tunga aż po czasy gdy Chiny próbują uwolnić się od wszechobecnego terroru strachu i niepewności. Dla mnie jest to jedna z najlepszych książek jakie czytałam. Poszerzyła ona moją wiedzę o tym jak wielki reżim i bestialstwo panowały jeszcze nie tak dawno w Chinach. Jestem pełna podziwu dla autorki za odwagę i siłę powrotu do tak traumatycznych wspomnień. Moją uwagę przykuł jeden z końcowych fragmentów książki, w której Chang porównuje Mao do Hitlera i Stalina, jednak podkreśla, że w przeciwieństwie do dwóch ostatnich, Mao nadal cieszy się wielkim szacunkiem i uznaniem Chińczyków, co jest sytuacją dla nas niepojętą. Czekam z niecierpliwością na biografię Mao, nad którą Jung Chang wraz z mężem od lat pracują.

Dzikie łabędzie. Trzy córki Chin nie jest książką nową, a jednak nadal potrzeba takich pozycji by świat zobaczył i uczył się na cudzych błędach. Jung Chang zdecydowała się spisać historię kobiet ze swojej rodziny dopiero wtedy kiedy wyjechała na studia (co wiele mówi o swobodzie i wolności w tym kraju). Tłem trzech pokoleń kobiet są XX wieczne Chiny i komunistyczny ustrój. Historia mimo, że pokazuje wiele różnic pokoleniowych dzielących babkę, matkę i autorkę, skupia się głównie na sile kobiet, a także na wyborach, których dokonują. Rzetelność historyczna, zabarwiona obyczajowym wątkiem rodziny Chang sprawia, że jest to lektura obowiązkowa, dla każdego kto jest ciekawy jak żyło się w Chinach.