Dżihad Butleriański (twarda)

Czy wyobrażacie sobie by ktoś mógł porywać się na uczynienie z Sienkiewiczowskiej trylogii tetralogię? Takie dzieło popełnił niejaki A.Stojowski (W ręku Boga), skądinąd nieznany. Podobnego sponiewierania doświadczyło arcydzieło Franka Herberta, i to z ręki syna. Niesmakiem napełniła mnie informacja że Brianowi H. wpadł go głowy taki pomysł. Równie zdumiewający jak deklaracja dosztukowania Wenus z Milo rąk czy dokończenie Jeńców Michała Anioła. Jako że Brian chyba zdawał sobie sprawę że nie staje mu talentu do tego ambitnego dzieła dokoptował sobie niejakiego Kevina J.Andersona, znanego z takich projektów jak kilka powieści serii Star Wars czy (o zgrozo!) X-Files. O ile więc nie można oskarżyć Briana o przecenianie swoich zdolności, to nie można powiedzieć że należycie ceni twórczość ojca. Spółka Brian & Kevin nie zaprzątała sobie tym głów. Bez głębszej refleksji przystąpiła do dzieła, mnożąc różne około-Diunowe historie zebrane w seriach: Preludium, Legendy, Bohateriowie i Diuna 7. Owe czytadła rodzą się na zmówienie liczących zyski wydawców. I tak powstaną 4 tomy Bohaterów, zamiast planowanych 3, „bo tak dobrze się sprzedaje”. Ohyda, błeee… Z całego tego cyklu zamierzałem przeczytać jedynie Diunę 7, trawiony ciekawością nie spisanego zakończenia. Dziecięco ufałem, że Brian, za chwalebnym przykładem Christophera Tolkiena zamierza jedynie zredagować pozostawione notatki. Zbiegiem okoliczności wpadła mi jednak w ręce Dżihad z postacią Zeusa Gromowładnego Fidiasza na obwolucie(?). Trudno, przeczytam – pomyślałem. Czy żałuję? Nie! Dżihad czyta się przyjemnie. Czego nie można zarzucić duetowi to pomysłowości w prowadzeniu fabuły. Zdolni są zaskoczyć (dotychczas Atrydzi to byli ci dobrzy, a Harkonnenowie – ci źli)! Akcja nie jest sztampowa, wątki ciekawie łączą się i zaskakująco zamykają; nowe „rasy” (kogitorzy, tytani i neocymeki, czarodziejki) dobrze synchronizują się ze znanym uniwersum. Pochwała należy się wydawcy: porządnie zszyte karty, twarda okładka, surrealistyczne ilustracje W.Siudmaka. Warta uznania inicjatywa. Kiedy to czytałem „dorosłą” książkę opatrzoną ilustracjami? Dzięki wysmakowanej szacie więcej ludzi przeczyta tę książkę – sugeruje poziom równy wydanym wcześniej 2 pierwszym tomom oryginalnego cyklu… Połączone siły autorów, mimo opasłości tomiska, nie są jednak w stanie stworzyć dzieła dorównującemu pierwowzorowi. Zważywszy literackie zamiłowanie Irulany, przedstawionej jako autorka Dżihadu, podejrzewałem ją o odpowiednio większy talent pisarski. Zabrakło przebiegłości barona Vladimira w konstruowaniu wielkowymiarowej fabuły, morderczych sojuszy, groźnych zależności i uzależnień, mistycyzmu i polityki (nie sądziłem że kiedykolwiek będę odczuwał brak polityki ;-) ). Nie przeszkadza wyraźny podział na czarny i biały świat i ogólnie niższy stopień złożoności fabuły. Nie przeszkadza, ale to jednak nie to... Dla każdego czytelnika Dżihadu oryginalna Diuna ma stać się lekturą obowiązkową. W drugą stronę – niekoniecznie, choć jednak warto.