Dziewczyny wojenne (twarda)

Temat wojny wydaje mi się być w dzisiejszych czasach przesadnie eksploatowany. Powstają niezliczone seriale na jej temat, które jednak nie zawsze ukazują wszystkie aspekty tego strasznego wydarzenia. "Dziewczyny wojenne" to nie jest fabuła luźno oparta na prawdziwych wydarzeniach, przyprawiona romantycznym mitem, jak to często zdarza się właśnie w filmach, ale książka opowiadająca prawdziwe historie bez żadnych ubarwień i upiększeń. I w tym tkwi jej największa wartość, oczywiście poza tym, że wreszcie mamy szansę spojrzeć na wojnę z punktu widzenia kobiety, i to nie takiej czekającej na powrót swego męża-żołnierza z frontu, ale biorącej sprawy w swoje ręce. Chyba nie trzeba podkreślać, że wszystkie Bohaterki książki Łukasza Modelskiego - Bohaterki przez duże B - wykazują się niezwykłą, niespotykaną odwagą. Co urzeka jednak najbardziej, to ich skromność, ich lekceważenie tej odwagi, traktowanie swoich działań - uczestnictwa w Powstaniu Warszawskim, chronieniu Żydów, pracy w łączności - jako czegoś zupełnie normalnego, naturalnego. Autor wykonał świetną robotę jeśli chodzi o uzyskiwanie informacji do książki, wydaje mi się, że do przeprowadzenia wywiadu z kimś po traumatycznych przeżyciach wymaga dużej subtelności. Wszystkie panie mówiące w tej książce są bardzo szczere. "Dziewczyny wojenne" czyta się z całym ładunkiem emocji, w których oprócz zgrozy i wzruszenia nie brakuje też uśmiechu.

11 kobiet. 11 historii. Każda z nich 1 września 1939 roku była młodą, pełną marzeń i nadziei dziewczyną. Miały swoje życia, znajomych, przyjaźnie, miłości i plany na przyszłość. Nie wiedziały, że w najbliższym czasie staną do walki z okrucieństwem, własnymi słabościami i śmiercią. Walki o godność i przetrwanie.

Dziewczyny wojenne to przerażające wyznania bohaterek wojennych. Każda historia jest inna, a kobiety nie znały się osobiście. Jednak jest coś, co je łączy -miłość do ojczyzny i odwaga. Z chwilą rozpoczęcia wojny zostały skazane na głód, cierpienie i tułaczkę. Zostawały łączniczkami, pracowały w konspiracji, były pilotami, opiekowały się rannymi żołnierzami, walczyły. Musiały zapomnieć o strachu i panice. Dojrzały znacznie szybciej niż powinny.

Książkę czyta się ze zdumieniem i podziwem. Nie umiem postawić siebie na ich miejscu, a co dopiero dzisiejszych, rozwrzeszczanych i rozpieszczonych małolat. Wielokrotnie zadawałam sobie pytania czy dzisiejsza młodzież ma taką świadomość swojej ojczyzny jak bohaterki powieści Łukasza Modelskiego. Czy gdyby dziś wybuchła wojna, młodzi ludzie stanęli by do walki czy po prostu uciekli w popłochu i wystawili białą flagę? Tym bardziej chylę czoła w stronę bohaterek tej obszernej relacji. Przetrwały piekło, kochały, rodziły dzieci, głodowały, walczyły o każdą niewinną duszę.

Ta pozycja literacka nie należy do miłych i przyjemnych. Jej lektura po prostu wprawia w osłupienie, smutek,nostalgię. Skłania do refleksji nad własnym życiem. Jakie mamy szczęście, że naszemu pokoleniu (póki co) nie dane było zmierzyć się z jarzmem wojny. W takich chwilach docenia się rzeczy, na co dzień nie zauważalne.

Książkę "Dziewczyny wojenne" Łukasza Modelskiego, odróżnia fakt, że patrzy na przeżycia wojenne z punktu widzenia kobiet. Jedenaście historii osobistych doświadczeń młodych dziewczyn, które poświęciły się w tych trudnych czasach dla walki o niepodległość, pokazuje, że niezależnie od majątku i pochodzenia, potrafiły być równie odważne jak mężczyźni. Historie są budujące ale także wstrząsające, pokazują historię od podszewki, subiektywnego punktu widzenia, daty eksponowane w szkole są ważne na równi z codziennymi obowiązkami. Do tego wiele z nich opowiada swoje dzieje także po wojnie, kiedy to nowy system obchodził się z nimi równie podle. Polecam tą książkę paniom i panom.