Dziewczyna z zapałkami

Nagle usiadła przy mnie i zaczęła opowiadać... bo była smutną dziewczynką, bo to wolność, bo chciała miłości jak z bajki. I znalazł się Paw. I Wielka Miłość... Pomyłka. „Muszę mieć dziecko. (…) Dziecko zbuduje mi dom, dziecko się mną zaopiekuje. (…) Będzie jak śliczna kokardka, która zwiąże nas razem”[1]. A potem mąż założył firmę i pojawiło się drugie dziecko. A ona, Hanuś, ze swoimi marzeniami, pochowanymi po kieszeniach utonęła w prozie życia...
„Dziewczyna z zapałkami” Anny Janko to opowieść o szarości dnia, który miał być jak tęcza. Czytając myślisz: "nie dam się zamknąć w czterech ścianach!". Warto sięgnąć po tę książkę, by to sobie uzmysłowić.
[1] Anna Janko, „Dziewczyna z zapałkami”, wyd. Nowy Świat, Warszawa 2007, s. 55

"Dziewczyna z zapałkami" to poruszająca historia, ale jest to historia, która może dziać się obok nas.. Niby banalna, niby normalna.
Bohaterka-narratorka jest normalną kobietą, idzie na studia, zakoc[...]e się, wychodzi za mąż. Teściowa okazuje się nadopiekuńczą mamusią, która znienawidzi każdą kobietę u boku syna. Cóż, tak to powszechne... któż przecież nie zna takiej teściowej ? I żyje sobie tak "spokojnie"... Aż pewnego dnia budzi się jako matka dwójki dzieci, żona obcego mężczyzny, w domu jadowitej teściowej.. I czuje się zagubiona, nie może uwierzyć, że tak wygląda jej życia. Dała się wkomponować w tę szarą rzeczywistość, stając się tylko jej szarym elementem. Nagle okazuje się, że nie ma żadnej kontroli nad swoim życiem, wszystkim kieruje jakiś przypadek. Ale jak się wyrwać z tej codzienności, z monotonii kolejnych dni, z bezdusznych nocy... Czy w ogóle jest jeszcze szansa ?

Dla mnie ta książka jest ostrzeżeniem przed monotonią, szarością życia. By nie dać się zamknąć w schematy, nie zamknąć się w czterech ścianach, nie zapomnieć o planach i marzeniach... By nie zapomnieć czym naprawdę jest życie. Warto sięgnąć po tę książkę, by uzmysłowić sobie te "oczywiste" prawdy.

Dziewczynka z zapałkami to biedna istotka, która potrzebowała odrobiny ciepła. A kim jest dziewczyna z zapałkami? Czy to ta sama osoba, ale już prawie dorosła? Czytając powieść Anny Janko ma się wrażenie, że właśnie tak. Główną bohaterką jest Hania, która, tak właściwie, nie potrafi się określić. Dla siebie samej jest zwykłą literką H. Nie potrafi odnaleźć się w życiu i ciągle szuka. Nie znalazła ciepła u własnych rodziców. Kiedy wyszła za mąż na studiach za chłopaka z klasy ze szkoły średniej, myślała, że będzie wolna, że wszystko się ułoży. Na początku było cudownie, ale po jakimś czacie zaczęły się schody. Teściowie jej nienawidzili, a ona jak na złość zaszła jeszcze w ciążę. Studia kończyła zaocznie. Nie miała czasu dla siebie. Cały czas pracowała w domu, by było schludnie i czysto, a jednak ciągle ją krytykowano. Nawet jej mąż, jej kochany Paw. Hania była idealistą. Wierzyła w szczęście, wierzyła, że ona może być szczęśliwa. Kiedyś w oczach pewnego mężczyzny zobaczyła swoją przyszłość, ale nie wykorzystała tego. Ciepło, którego tak bardzo się domagała stawało się coraz zimniejsze. Zapałki, które próbowała sprzedać szybko gasły. Czy odnajdzie w końcu swoje szczęście...? Czy odnajdzie czyjeś ciepło...?