Dziewczyna z Ajutthai

Twórczość autorstwa Pani Agnieszki Walczak-Chojeckiej miło wspominam, gdyż to była pierwsza podarowana książka pt. Dziewczyna z Ajutthai. Niezbyt grzeczna historia z autografem od debiutującej wówczas pisarki.

Główną bohaterką w tej oto opisywanej powieści jest Joanna, która to poświęciła 10 lat pracy w międzynarodowej korporacji farmaceutycznej. Utraciła pracę, ale mimo wszystko potrafiła udowodnić, że nie ma dla niej rzeczy niemożliwej w dobie, gdy ciężko jest zdobyć pracę i walczyć o nią każdego dnia. To typ kobiety walczącej, odważnej, analizującej sytuacje, które ją dotyczą i mają dla niej obecnie znaczenie. Od Joanny wypływa ciepło, serdeczność, szacunek do rodziny, którą tak bardzo mocno kocha i liczy się z ich zdaniem. Joanna stanowiła dla mnie zagadkę. To trudny przeciwnik do odgadnięcia i rozszyfrowania pod względem zawodowym.

Możemy, przyglądnąć się z bliska jak wygląda praca w wielkich korporacjach, a w tym pogoń za pieniędzmi, sukcesem, który tak do końca nie daje poczucia spełnienia.

Odkryjemy w tej oto powieści dostrzegania wśród wielu problemów występujących u młodych i zagubionych ludzi, którzy sami nie wiedzą, czego chcą od życia.

Ujęła mnie osobiście tutaj doskonale przeprowadzona przez autorkę obserwacja ludzi pracujących w tego oto firmach, którzy ciężko pracują na sukces kosztem własnych prywatnych marzeń o założeniu rodziny.

Cieszę się, że mogłam uczestniczyć w życiu Joanny na czele z jej znajomymi i sympatyczną rodziną.

Książka ta składa się z ośmiu rozdziałów, które zostały skonstruowane pomysłowo.

Nie zabraknie również w tej oto powieści poczucia humoru oraz odpowiednio zastosowanej w tekstach kultury słowa.

Walorem szczególnym, który utkwił mi szczególnie w pamięci to uchwycenie opisów związanych z opisem spotkania Joasi w Zakopanem z rodzicami, sympatyczne przeprowadzane rozmowy z bratem, gdyż są to tereny sercu bliskie mi osobiście.

W tej niezwykle napisanej powieści każdy z Czytelników znajdzie coś dla siebie.

Polecam przeczytać tę książkę.

Joanna jest świetnym marketingowcem, pracującym w jednej z warszawskich korporacji. To pracoholiczka, praktycznie nie mająca życia poza firmą. Lubi to co robi i lubi swoją pensję, którą ma dzięki ukochanej posadzie.
Pewnego dnia szefostwo firmy postanawia dać jej wypowiedzenie. Świat Asi się wali?Cóż ona będzie teraz robić?
Po początkowym okresie apatii, postanawia związać się z bardzo przystojnym kolegą z byłej pracy. Joanna nie zostaje jednak jego partnerką. Mateusz bowiem jest już zajęty, pozostaje jej rola kochanki. Z niej jednak dziewczyna rezygnuje, gdy jej kochany ma zostać ojcem?
Jak odreagować te wszystkie problemy?
Wyrusza w podróż do Tajlandii, ma towarzyszyć koledze, który jest fotografem. Prosi on dziewczynę by pomogła mu napisać artykuł.
By nie czuć się samotnie Asia zabiera na wakacje Izę, swoją dobrą koleżankę. Ta również potrzebuje dystansu, gdyż właśnie sypie się jej małżeństwo.
W pięknej scenerii kobiety jeżdżą na słoniach, imprezują i zaczynają analizować własne życie.
Pewnego dnia Iza nagle znika. Dlaczego?
Joanna po raz kolejny ma nadzieję na związek, tym razem z fotografem, z którym podróżuje. Ten jednak wydaje się mieć inne plany. Jakie?
Podczas wyjazdu Asia odnajduje kamienną rzeźbę ?Dziewczyny z Ajuttahai?. Jest to dla niej inspiracja do napisania miłosnej historii(bardzo słabej, moim zdaniem). Co naprawdę przedstawia rzeźba?
W drodze powrotnej, Joanna gubi zeszyt ze swoim opowiadaniem. Gdy parę dni później, szczęśliwy znalazca, oddaje dziewczynie jej własność, przekazuje jej również dobrą wiadomość. Jaką?
Jak ?Dziewczyna z Ajuttahai? zmieni życie Asi?
Przekonajcie się same?
Moje pierwsze spotkanie z prozą Agnieszki Walczak-Chojeckiej, wypadło dość blado.
Książka napisana przystępnym językiem, szybko się czyta, lecz sama historia?
Dosyć banalna? Podobała mi się do momentu, gdy akcja rozgrywała się w Warszawie, po wyjeździe do Tajlandii, jakby zwolniła tempo?
Dodatkowo, główna bohaterka wydała mi się desperatką, ganiającą za facetami?Czasami podczas czytania miałam ochotę krzyknąć ?Trochę godności, kobieto!?
Autorce zapewne dam jeszcze szansę. Nigdy nikogo nie skreślam po jednym nieudanym utworze?