Dzienniki 1945-1950 (twarda)

"Dzienniki 1945-1950?? Agnieszki Osieckiej mają jedną niesamowitą cechę - ,,wciągają?. Zapiski czyta się bardzo przyjemnie, ponieważ napisane są prostym językiem. Poza tym człowiek cały czas porównuje się czym różniła się moja młodość od jej młodości. Muszę przyznać że dzięki tym porównaniom mam pewien obraz naszego kraju w latach pięćdziesiątych i jak zmieniało się życie w Polsce przez te kilka lat. I choć jest to potężna 500 stronicową księga pełna wiedzy o młodzieńczym życiu Agnieszki Osieckiej, przeczytałam ją w bardzo szybkim tempie. W środku poza licznymi wspomnieniami znajdują się także zdjęcia autorki z czasów szkolnych. W zasadzie wielkość tej książki też ma same zalety. Choć wydawałoby się, że skoro jest taka duża i gruba, musi być niewiarygodnie ciężka, ale przyznam szczerze - wcale tak nie jest. Tą lekturę wygodnie trzyma się w rękach, nawet podczas długotrwałego jej ,,pochłaniania". Oprawa jest twarda, więc nie sposób jej zniszczyć, nawet jeśli będziemy ją ze sobą targać to tu to tam. Oj, po prostu polecam ją Wam na długie zimowe wieczory i nie tylko. Ta książka jest po prostu świetna! Zawiera szeroki zasób wiedzy, na temat nie tylko samej Agnieszki Osieckiej, ale też tego co się działo dookoła niej. Niebawem zaczynam czytać następną część dzienników, zobaczymy czym mnie zaskoczy! :)

Ucieszyłem się, gdy usłyszałem, że na rynku pojawią się Dzienniki Osieckiej. Sam bardzo lubię jej poezję, ale nawet jeśli ktoś niespecjalnie interesuje się tą dziedziną literatury to nie ma bata - na pewno słyszał o jej nazwisku. Myślałem początkowo, że dzięki publikacji jej dzienników będę miał okazję zajrzeć przez do tej pory zamknięte drzwi i uszczknąć trochę z prywatności ikony polskiej kultury. I udało mi się to w pełni, ale nie chodzi wcale o podglądactwo. Dzienniki prezentują autorkę z perspektywy jej samej i jasno przedstawiają jej poglądy, myśli, filozofię i uczucia. To bardzo interesujące, bo mogłem poznać panią Agnieszkę prawie ?na żywo. Dzięki Dziennikom, po pierwsze Osiecka stała się dla mnie jakby znacznie bliższa i taka?codzienna, a po drugie w końcu miałem okazję dowiedzieć się w jaki sposób rodzi się talent i jak zdobywa się swoje marzenia. Osiecka już jako dziecko była pewna, że będzie pisarką i pełnię swoich sił wkłada w rozwój wiedzy, umiejętności i zainteresowań. Życie takiej persony jaką jest Agnieszka Osiecka inspiruje i motywuje, więc właśnie przede wszystkim dlatego warto je poznać. Poza tym poetka nawet w Dziennikach pisze swoim niepowtarzalnym stylem, więc uwierzcie - całość czyta się wyśmienicie.

Zdarzało mi się pisać pamiętnik, który porzucałam wielokrotnie. Nigdy nie miałam odpowiedniej motywacji, ani zapału, aż do momentu, kgdy w ręce wpadły mi Dzienniki Osieckiej. Szanowałam ją zawsze jako poetkę, choć nie ukrywajmy - nie mam za dużej styczności z poezją, to mimo wszystko sięgnęłam po tę książkę z ciekawością. Chyba przede wszystkim dlatego, że to po prostu pamiętnik - można zajrzeć do prywatności. Dzienniki przeszły moje oczekiwania. To nie tylko opowieść o życiu i historii autorki, ale dużo, dużo więcej treści. Skupiałam się czytając między wierszami i poznawałam ówczesną polskę, dowiedziałam się o początkach jej twórczości, o rodzinie, o tym kto ją inspirował, a kto drażnił. Osiecka napisała swój pamiętnik trochę jak poezję - jest jakiś taki delikatny i dobry, pozwala ją obserwować i jest w nim bardzo szczera. To bardzo ładna książka, która zbliża czytelnika do niej. Podoba mi się to, że Osiecka pisała jednocześnie z humorem i jednocześnie z dużą ppewnością siebie. Bardzo, bardzo interesująca pozycja nie tylko dla tych, którzy cenią ją za jej teatr czy osiągnięcia poetyckie.

Na tę książkę czekałam bardzo długo. Jestem miłośniczką Osieckiej i jej wspaniałych, lirycznych tekstów. W tym miesiącu półki w księgarniach wzbogaciły się o pierwszy tom dzienników Agnieszki Osieckiej, które poetka zaczęła pisać w wieku 9 lat. Łatwo zatem odczytać z okładki, że książka ta obejmuje jedynie 5 lat z życia pani Agnieszki i stanowili ciekawą zapowiedz kolejnych tomów.

Dzienniki rozpoczynają się wyczerpującym wstępem analizującym wybrane fragmenty pamiętników. Z tego obszernego tekstu dowiemy się nieco więcej o jej rodzinie, szkołach, do których uczęszczała, jej przyjaciółkach, sympatiach i stosunku do otaczającej jej polskiej rzeczywistości.

Poznajemy dziewczynkę, która już od najmłodszych lat pragnie zdobywać świat. Z zapałem uczy się języków obcych i pilnie odrabia prace domowe. Jest dumna z własnych osiągnięć i chce być we wszystkim najlepsza. W małej Agnieszce drzemie chęć nie tylko rywalizacji umysłowej, ale i sportowej. Z zapałem uczęszcza na lekcje pływania i z pełnym zaangażowaniem oddaje się temu hobby.

Dzienniki odkrywają jej głęboko skrywane uczucia i przemyślenia. Mimo młodego wieku są to przemyślenia, które często dotykają 20-latków, a nie zbuntowanych nastolatek. Jednak nastoletnia Agnieszka wykazywała się niezwykłą dojrzałością emocjonalną i naturą myślicielki. Z uwagą poddawała analizie nie tylko zachowania rówieśników, ale własnych rodziców i nastrojów panujących w polityce. Jej niezwykłość i oryginalność rzucała się w oczy, a sama Agnieszka była tego świadoma.

Dzienniki to doskonała i zdumiewająca publikacja, która zaskoczy niejednego fana twórczości Osieckiej. Na światło dziennie wychodzi prawdziwa twarz i rozterki młodocianej pisarki. Po lekturze pierwszego tomu nie mogę doczekać się kolejnego, z okresu kiedy stawiała pierwsze kroki w dorosłość. Bez wątpienia -pasjonujące.